Rozdział 13: Fala

Rozdział 13, kolejny z perspektywy Bobra. Po dotarciu do Płocka i zajęciu wzgórza, Bobru rozdzielił pomiędzy swoich przyjaciół zadania, które uznał za ważne przed ostatecznym zasiedleniem miasta. On sam, wraz z paroma osobami, pojechał w stronę Płońska, żeby powiedzieć Feline i jej ludziom o istniejącym już obozie oraz zobaczyć jak trzyma się jej obóz. Zapraszam do czytania oraz komentowania.

POV:

Bobru - Rozdział 13 - Dzień 5

Erni - Dzień 5 - Spotkał Irka w drodze do Inowrocławia

Zuza - Dzień 5 - Została w Płocku

--------------------------------------------------

Rozdział 13: Fala (BOBRU)

                Bramy do naszego nowego domu się zamknęły, a my zaczęliśmy zjeżdżać ostrożnie po zboczu wzgórza, krętą, niedużą ścieżką turystyczną. Łowca dzielnie kierował Potworem, a ja siedziałem na tyłach wraz z Iką oraz Krystkiem. Najlepsi, którzy byli ze mną właściwie od początku jechali teraz tuż przed nami, gotowi odbić na zachód do Inowrocławia, a kilkoro z nich zostało na górze, aby pilnować miejsca, w którym planowaliśmy się osadzić. Nie byłem do końca przekonany co do tej grupy, z którą jechałem, ale nie mogłem pozwolić na dodatkowe osłabienie Płocka, kiedy w obozie było sporo nieznajomych. O ile dziewczyny, na celę z Zuzą, wydawały się nie sprawiać kłopotów, to grupka tubylców, którzy byli tu przed nami, zdecydowanie coś kombinowała. Dlatego na posterunku zostawiłem Łapę, oraz całą resztę, która będzie miała na nich oko.

                Pozostałą siłę swojej grupy wysłałem na zachód, potrzebowaliśmy pomocy Bena jak najszybciej było to możliwe. Sam obóz był dobrym miejscem, ale wymagał wielu prac, żeby miejsce mogło stać się istną fortecą. Byłem pewien, że Erni z chęcią opuści na parę dni drogi, żeby zabudować to miejsce i pomóc w jego obronie. Chociaż nie zaakceptował mojej oferty to jego aktualne zadania, jako Czerwonej Flary, polegały przeważnie na umacnianiu punktów i pomocy pozostałym obozów. Dodatkowo liczyłem na to, że nikt nie zauważy, jeżeli podczas pobytu w Płońsku zniknę na chwilę, żeby spotkać się z człowiekiem, który był dla mnie ogromną tajemnicą. Tajemniczy przywódca Zszytych zostawił mi wiadomość na moście przy Włocławku i chociaż wyglądało to na pułapkę chciałem zaryzykować. Nie mówiłem o treści listu nikomu i załatwiając sprawę w Płońsku, chciałem przy okazji dowiedzieć się czegoś więcej.

                Zszyci byli dziwną grupą, z jednej strony uratowali nas przed śmiercią w Grudziądzu, domu Złomiarzy, ale z drugiej zabijali osoby z naszych obozów i nie chcieli rozmawiać, ani się pokazywać. Mogłem oczywiście zebrać swoich ludzi i w takim stanie pójść na spotkanie, ale uważałem, że tą sprawę należało załatwić w cztery oczy. Dowiedzieć się z czym mamy do czynienia i przygotować odpowiednie kroki, żeby zażegnać niebezpieczeństwo. Dzień pełni, w który mieliśmy się spotkać, wypadał dokładnie za dwa dni i o ile nie czekało nas żadne zagrożenie na samej drodze, to byłem pewien, że zdążę dotrzeć tam na czas. Olafa i Feline nie widziałem od czasu odbicia tej drugiej na arenie w Grudziądzu, a od tego wydarzenia minęły już prawie dwa tygodnie. Miałem nadzieję, że ich obóz się trzyma i nie dotarła do nich jeszcze fala zombie nadchodząca od strony Warszawy.

                Zjechaliśmy ze wzgórza i po chwili drugi samochód, z Pablordem i resztą na pokładzie, zniknął nam z oczu. My ruszyliśmy spokojnymi ulicami Płocka na wschód. Chociaż trupy były zdecydowanie widoczne, to nie było ich na tyle dużo, żeby sprawiały większe zagrożenie. Wiedziałem, że jak obóz zacznie działać to trzeba będzie czyścić okoliczne ulicę, tak jak miało to miejsce w wypadku Torunia. Wiedziałem także, że jakbym nie chciał, obóz ten nie będzie tak duży jak ten w Toruniu, zdecydowanie bliżej było mu wielkością do Inowrocławia, czy chociażby Płońska.

                Gdy wyjechaliśmy z miasta ułożyłem się wygodnie na tyłach Potwora, ciesząc się z wolnego miejsca, którego ostatnio brakowało w tym pojeździe. Podskakując na nierównych drogach szybko popadłem w senną atmosferę. Był wczesny ranek, a ostatnie dni były naprawdę ciężkie. Dzisiejsza noc nie należała też do tych, w których można odpocząć, więc teraz korzystając z okazji, dosyć brzydkiej pogody oraz ciszy położyłem się na jednym z posłań i przymknąłem oczy. Krystek wpadł na podobny pomysł, bo spał już na posłaniu obok. Ika z kolei siedziała przy Łowcy i pomagała mu w nawigacji.

                Jadąc w ten sposób, w tak niedużym składzie, przypomniałem sobie czasy, kiedy obóz w Królowym Moście upadł. Wtedy, podobnie jak teraz, jechaliśmy niedużą grupą ludzi do przodu, nie wiedząc dokładnie, co nas czeka na miejscu. Nie wiedziałem też, co z resztą moich ludzi, chociaż teraz przynajmniej znałem ich plany i mogłem jedynie liczyć na to, że wszystkie się udadzą. Przypominając sobie stare czasy nie mogłem uwierzyć jak bardzo zmieniłem się od podróży z Królowego Mostu do Torunia, chociaż było to zaledwie dwa miesiące temu.

                Nie do końca podobała mi się forma  człowieka, jaką przybrałem w ostatnich tygodniach. Chociaż wydarzenia mnie do tego zmusiły, to wciąż w głębi duszy nie do końca akceptowałem to co mnie otacza. Cieszyłem się jednak, że zdołałem wyjść z bagna w jakie wpadłem po tym jak Łapa uciekła z Torunia. Wtedy byłem prawdziwym wrakiem człowieka, a teraz nowy cel i nowe miejsce napawały mnie pozytywną energią i nowymi pokładami siły. Przed nami stało jednak wciąż wiele niewiadomych, a dwie największe z nich mogły już całkiem niedługo nie być takie tajemnicze jak teraz. Stado mogło nas spotkać w każdej chwili, a tożsamość dowódcy Zszytych też była w zasięgu mojego wzroku.

                Myśląc o tym, a także o innych rzeczach powoli zasnąłem. Sen, który miałem był bardzo dziwny. Znajdowałem się w chatce w lesie, w której panowała ciemność. Wiedziałem jednak, że w pomieszczeniu, oprócz krzesła na którym siedziałem, było jeszcze drugie, na którym siedziała dziwna postać. Siedziała w cieniu i szeptała coś do siebie. Próbowałem wstać, odezwać się, lub zrobić cokolwiek innego, ale niestety to nie działało. Byłem jakby sparaliżowany, a szept, który słyszałem sprawiał, że bałem się jak nigdy dotąd. Nagle do pomieszczenia wpadło nieco światła, które oświetliło przedmiot, który ta postać trzymała w ręce. Był to pistolet. Próbowałem sięgnąć po swoją broń, ale wciąż nie mogłem się ruszyć. Broń wycelowano we mnie i chociaż nie widziałem kto ją trzymał, byłem pewien, że jest wycelowana we mnie. Postać wstała i zanim zdążyłem cokolwiek zrobić poczułem, że odzyskuje władzę nad swoim ciałem. Poderwałem się i odskoczyłem w bok gotów na przyjęcie ciosu.

                Jednak broń wciąż była wcelowana w krzesło. Zaskoczony obrotem spraw spojrzałem na miejsce, w którym przed sekundą siedziałem i zobaczyłem mężczyznę. Nie byłem to jednak ja. Na tym samym miejscu, gdzie byłem siedział ktoś, kogo nie widziałem już od jakiegoś czasu. Był to Irek. Poznałem go po bliznach widocznych na szyi i twarzy. Siedział przywiązany do krzesła i wierzgał się, gdy postać podchodziła coraz bliżej. Wstałem i chciałem mu pomóc, ale cały obszar pomiędzy napastnikiem, a Irkiem wydawał się być odgrodzony jakąś niewidzialną barierą, która nie pozwalała mi przejść. Obserwowałem bezsilnie jak postać podchodzi do bezbronnego Irka i atakuje go. Na początku dostał nożem po twarzy. Byłem pewien, że ten cios go zabije, ale okazało się, że napastnik jedynie go drasnął w okolicach policzka. Następnie chwycił ponownie po rewolwer. Chociaż nie chciałem na to patrzeć widziałem jak napastnik strzela mu prosto w oko. Krzyknąłem bezsilnie i po chwili cały pokój zniknął. Ostatnie co widziałem to moment, w którym napastnik zamachiwał się nożem ,tym razem, żeby wbić go w udo Irka.

                Świat zawirował kiedy podniosłem się zapocony na tyłach Potwora. Koszmarny sen, pomyślałem uspokajając się nieco. Rozejrzałem się po ładowni. Krystek wciąż leżał na swoim posłaniu, ale Ika siedziała niedaleko i obserwowała mnie w ciszy. Podniosłem się przecierając pot z czoła i spojrzałem na nią.

- Zły sen? – zapytała.

- Coś w tym stylu – odpowiedziałem krótko.

Przez chwilę siedzieliśmy w ciszy, a jedyne co było słychać to masywne części Potwora podskakujące na drogowych wybojach.

- Gdzie jesteśmy? – zapytałem, żeby przełamać ciszę.

- Spory kawałek od Płocka. Jedziemy już parę godzin, ale Łowca robił sporą przerwę bo coś tam się zepsuło. W sumie jedziemy teraz jakieś pół godzinki.

                Pokiwałem głową. Spojrzałem do przodu, gdzie Łowca pogwizdywał sobie wesoło prowadząc.

- Mogę mieć pytanie? – zapytała niepewnie.

- Jasne.

- Dlaczego wziąłeś mnie ze sobą? – jej twarz spłynęła delikatnym rumieńcem. Widać było, że rozmowa ze mną przychodziła jej z niemałym trudem.

- Chciałaś zostać? – zapytałem.

Jej twarz, o ile to było możliwe, stała się jeszcze bardziej czerwona. Nerwowo przełknęła ślinę zanim odpowiedziała:

- Nie, to nie… Po prostu nie jestem taka jak wy. Będę się tylko plątać pod nogami – powiedziała.

- Poznałaś Dziarę, Bena i Kapitana, prawda? – zapytałem.

- Bena tylko widziałam. Nie słyszałam nawet jego głosu – odpowiedziała, nie do końca wiedząc do czego zmierzam.

- No tak, nie byłaś na spotkaniu. Mniejsza, chodzi o to, że każdy z nich ma różne podejście do swoich ludzi. Ben traktuje swoich jak współpracowników, Dziara ostatnio przeszedł do spokojnego zarządzania, a Kapitan traktuje ich jak towarzyszy. Ja zaliczam się do jeszcze innej kategorii i traktuje was jak rodzinę – powiedziałem.

- Nawet mnie? Przecież ledwo co się znamy…

- Znalazła cię grupa N… Natalii prawda? – głos nieco mi zadrżał wspominając imię dziewczyny, której nie udało mi się uchronić i to przed samą Łapą.

- Tak. Uratowali mnie – uśmiechnęła się delikatnie.

- Opowiesz mi coś o tym? W sumie nigdy nie słyszałem twojej historii – poprosiłem.

- Nie ma za dużo do opowiadania. Nie miałam szczęście do ludzi przed apokalipsą, ani po. Traktowali mnie… bardzo źle. Prawdopodobnie gdyby nie twoi ludzie to bym już nie żyła – powiedziała cichym i słabym głosem.

 - Widzisz, jednak nie masz aż takiego pecha. Pomogłaś nam i przydasz się nam też teraz. Każdy ma swoją rolę w grupie i moją jest zapewnienie wam bezpieczeństwa. Przynajmniej na tyle, na ile jest to możliwe – wyjaśniłem.

- Dlaczego to robisz? W sensie, nie znałeś żadnego z tych ludzi wcześniej, prawda?

- Ci których znałem w większości już nie żyją. Ale jest jeszcze parę osób, które wcześniej się ze mną przyjaźniły. A z każdym pozostałym przeżyłem już kawał historii – odpowiedziałem szczerze.

- Chcę wam pomóc. Jak tylko będę mogła – powiedziała.

- I na to właśnie liczę.

                Rozmawialiśmy jeszcze przez chwilę o bardziej i mniej ważnych rzeczach, kiedy wstał Krystek. Postanowiliśmy zrobić mały postój, żeby spokojnie zjeść i odpocząć od jazdy. Łowca zatrzymał pojazd na poboczu. Wysiedliśmy i usiedliśmy na niedużym murku stojącym przy drodze. Oczyściliśmy dwa trupy, które przypełzły gdy tylko nas zobaczyły. Pogoda była fatalna, a ogólny szum wiatru zapowiadał nadchodzącą burzę. Krystek rozmawiał o czymś z Iką, a ja usiadłem przy Łowcy. Ten nalał mi trochę kawy, którą miał w termosie i podał. Wzięliśmy też po paczce starych batoników zbożowych i zaczęliśmy jeść.

- Hej młody pamiętasz jak jechaliśmy do Torunia po raz pierwszy? Jak robiliśmy sobie spacery? – zagadał jednooki. Uśmiechnąłem się.

- Jak mogłem zapomnieć. Pomogłeś mi wtedy – powiedziałem – Wtedy gdy nikt inny nie mógł.

- Ej ej, to nie jest tak, że działa to w jedną stronę. Doprowadziłeś nas tu i uratowałeś nasze dupska więcej razy niż ktokolwiek inny – powiedział.

- Co myślisz o tym wszystkim? O Płocku i całej reszcie? – zapytałem.

- W końcu będziemy mieli coś swojego. Chociaż przyznam, że wjeżdżanie Potworem pod to wzgórze to cholerna mordęga. Musimy wykombinować jakiś bezpieczny garażyk na dole  -  powiedział.

- Jak wrócimy to zajmiemy się tym miejscem – przytaknąłem.

- Oby.

- Swoją drogą, daleko jeszcze? Płońsk chyba nie jest daleko od Płocka, co?

- Młody, zostało nam parę kilometrów. Powinniśmy tam być za góra godzinę.

- Świetnie – ucieszyłem się.

                Jedliśmy spokojnie i po skończeniu posiłku zaczęliśmy powoli się zbierać. Łowca pokazał mi jeszcze raz mapę i rzeczywiście byliśmy już bardzo blisko. Dawno nie słyszałem żadnych wieści od Feline, ale byłem prawie pewien, że jej obóz trzyma się bezpiecznie. Zresztą mieliśmy się o tym zaraz przekonać. Wsiedliśmy na pokład Potwora, rozsiadłem się wygodnie na fotelu pasażera i ruszyliśmy. Nie przejechaliśmy nawet kilometra, gdy na drodze zobaczyliśmy coś.

- Cholera jasna… Co jest? – wymamrotał pod nosem Łowca.

- Co to? – zapytał Krystek, który od razu do nas podszedł.

Widziałem co to było. Chociaż liczyłem, że nie zobaczę tego, to teraz było to tuż przed nami.

- Stado… - wyszeptałem.

                Chociaż byliśmy oddaleni o paręset metrów to widać było jak cały horyzont się ruszał. Byłem pewien, że to musiało być to stado, na które się przygotowywaliśmy. Już teraz wyglądało przerażająco. Zombie można było liczyć setkami, a byłem pewien, że to dopiero początek grupy. Było znacznie większe od tego, które parę miesięcy temu widziałem przy Królowym Moście.

- Ja pierdole… - zaklął Łowca.

- Co robimy? – zapytał Krystek. Staliśmy teraz na środku drogi, a stado z każdą chwilą było o krok bliżej od nas. Łowca zatrzymał Potwora. Przez chwilę czas wyglądał jakby się zatrzymał. Obserwowaliśmy tylko nadchodzącą falę zmarłych.

- Tą drogą nie dojedziemy do Płońska, to jest pewne – zaburczał Łowca.

- Pojedźmy naokoło – powiedział Krystek.

- To nam mocno przedłuży drogę. Jak pojedziemy na północ mamy średnio zbadane tereny, tam stawiali parę punktów strategicznych, ale nic poza tym. A na południe drogę znamy dobrze. Gorzej, że musielibyśmy zawracać prawie do Płocka, a dopiero stamtąd spróbować przejechać wzdłuż brzegu – wyjaśnił nam sytuacje.

                Wiedziałem, że czekają na moją decyzję. Sam jednak nie byłem pewien co będzie lepsze. Stado szło na zachód i było tak blisko Płocka. Przez Płońsk musiało już przejść, co oznaczało, że mogła mieć tam miejsce tragedia.

- Pojedźmy na północ – powiedziałem.

- Jesteś pewien stary? Cholera wie co tam może być… - zdziwił się nieco Krystian.

- Stado miało trzymać się rzeki. Tak mówił Ben, a jeżeli jest tutaj, to znaczy, że albo rozdzieliło się, albo jest tak rozciągnięte. Jeżeli chcemy je ominąć, to musimy przejechać na nieznane tereny, jak najdalej od rzeki – powiedziałem.

- Dobra – powiedział Łowca zaczynając jechać do przodu. Wyciągnąłem karabin i schowałem prawą szybę. Wychyliłem się delikatnie.

- Będę je zabijał jeżeli będzie ich za dużo. Jeżeli chcemy jechać tamtą dróżką – wskazałem polną drogę skręcającą prosto na północ – to nie możemy się zatrzymywać. Jeden postój i nas otoczą. Jedź powoli i ostrożnie – powiedziałem głównie do Łowcy.

- Jasne – potwierdził i podjechał szybciej do przodu. Byliśmy znacznie bliżej polnej dróżki niż nadchodzące stado, ale parę trupów było z przodu i chociaż Potwór miał sporą siłę przebycia, to za dużo trupów pod kołami mogło nas uwięzić i w końcu zabić. Zbliżaliśmy się z każdą chwilą. Przez otwartą szybę słychać teraz było wyraźnie to, co wcześniej brzmiało jak po prostu mocny wiatr. Odgłosy umarłych, którzy z każdą chwilą rośli w naszych oczach.

                Gdy byliśmy oddaleni od głównej części o jakieś sto metrów, a od najbliższych zaledwie parę kroków Łowca wjechał na piaskową dróżkę. Wozem zatrząsnęło. Łowca znacznie spowolnił, a ja zacząłem strzelać. Strzelanie w takich warunkach, w ruchu, z takiej pozycji nie należało do najłatwiejszych. Próbowałem zabijać te, które właśnie wychodził na drogę. Czekało nas paręset metrów jazdy w takich warunkach, granice stada widać było wyraźnie. To był zdecydowanie najcięższy moment naszej podróży.

- Czemu… tak trzęsie? – krzyknął Krystek.

- Coś jest nie tak – odpowiedział Łowca cicho, ale tak, że dotarło to do nas wszystkich.

                Na drodze tuż przed nami była większa grupa trupów. Wychyliłem się jeszcze bardziej i zacząłem strzelać. Trafiałem wyjątkowo dobrze i jeden za drugim padał z kulką w głowie. Łowca przyspieszając nieco staranował trzy kolejne. Krew prysnęła aż na szybę, przez chwilę zasłaniając mu większą część widoku. Uruchomił wycieraczki, które z trudem przecierały fragmenty ciała i fontanny krwi, które zostawiały za sobą wielkie smugi. Schowałem się na chwilę, żeby przeładować. Lekko drżącymi – ze strachu i przez ciężkie warunki – przeładowałem magazynek i wychyliłem się podobnie jak wcześniej.

                Trupy wrzeszczały coraz głośniej. Spora ich część, która szła prosto drogą odbijała na pola, którymi jechaliśmy. Przy jednym z wybojów Potworem zarzuciło tak mocno, że aż uderzyłem się głowa w ścianę pojazdu. Mało co nie wyrzuciłem broni poza pojazd, ale udało mi się jednak utrzymać na pozycji. Zakląłem pod nosem i wychyliłem się ponownie pociągając za spust i ułatwiając Łowcy dalszą drogę. Chociaż byliśmy już prawie na końcu drogi, a duża cześć stada zostawała coraz bardziej w tyle, to problemom nie było końca.

                Wyjeżdżając na nieco bardziej ubitą ziemie wjechaliśmy w coś. Nie byłem pewien co to było, ale Potworem zarzuciło potężnie. Łowca poleciał na prawo, Ika wpadła na Krystka, a siła odrzutu wyrzuciła mnie poza Potwora. Byłem tym tak zaskoczony, że przez chwilę nie wiedziałem co się dzieje. Wydawało mi się, że leciałem przez całą wieczność. Kiedy w końcu wylądowałem na ziemi zdążyłem jedynie zobaczyć zatrzymującego się Potwora, który wręcz zarył w ziemi oraz nadchodzące trupy. Następnie powoli odpłynąłem, tracąc przytomność...