Rozdział 19: Nieodpowiedni moment

Rozdział 19, jeden z ostatnich w tym tomie z mojej perspektywy. Tutaj akcja powoli zaczyna się zazębiać i każdy rozdział z perspektywy Miczi i Natalii będzie niejako powiązany z każdym innym. Co za tym idzie zbliżamy się coraz bardziej do końca. Nie będzie to jednak takie łatwe. Mam teraz przed sobą bardzo ciężkie logiczne rozkminy, żeby wszystko miało ręce i nogi. Na Tom Trzeci (bo taki zamierzam napisać) będziecie musieli trochę poczekać, szkoła i nadchodząca matura skutecznie mnie spowolnią, ale postaram się jak najbardziej zniwelować przerwę czasową pomiędzy tomem drugim, a trzecim. Tak więc zapraszam do komentowania oraz rozsyłania bloga znajomym :)

------------------------------------------------------

Rozdział 19 (Bobru): Nieodpowiedni moment

                Podróż stawała się coraz bardziej męcząca. Chociaż wewnątrz Potwora było sporo miejsca, to ludzi też było coraz więcej, co stawało się powoli uciążliwe. Oprócz problemów fizycznych borykałem się też z wieloma rozterkami psychicznymi. Widmo tego, że Natalia żyje i raptem parę dni temu byłem paręnaście kilometrów od niej wisiało nade mną i sprawiało, że nie mogłem się nad niczym skoncentrować i cały dzień spędziłem zatopiony w myślach. Była to w sumie ciekawa odskocznia od rzeczywistości i miałem okazję pozwolić sobie na wyłączenie się totalne ze świata bo dzień był wyjątkowo spokojny. Zwiedziliśmy okolicę Ciechanowa, gdzie znajdowała się fabryka, która przeszukaliśmy. Znaleźliśmy tam trochę jedzenia i parę innych, przydatnych rzeczy.

                Pod wieczór Sołtys poprosił mnie na bok. Wstałem ciężko z łóżka, jakby dopiero co budząc się ze snu. Cinek siedział w kącie i rozmawiał o czymś z Magdą, Łapa złapała ze mną chwilowy kontakt wzrokowy po czym zamknęła oczy, a Łowca i Jakub siedzieli z przodu i dyskutowali o czymś żywo. Jakub i Magda zdawali się pasować do zespołu, chociaż oboje mieli jeszcze sporo do zrobienia, żeby zdobyć pełnie naszego zaufania. Starzec coś ukrywał i czułem to, ale póki co zdążył już uratować mi życie, oraz przedstawił parę informacji, które sprawiły, że znowu wierzyłem w spotkanie z przyjaciółmi.

– Wszystko w porządku? – zapytał Sołtys, jak zwykle miłym, ale stanowczym tonem. Był teraz zupełnie inny z wyglądu niż za czasów, kiedy go poznałem, ale wciąż nie zmienił się jeżeli chodzi o charakter.

– Tak… po prostu muszę sobie wszystko poukładać w głowie –  odpowiedziałem cicho.

– Chodzi o Natalię prawda? Rozumiem cię, ale pamiętaj, że nic nie zmienimy zawracając i jej szukając, a jadąc do Torunia jest szansa, że tam będzie. Zresztą jeżeli są tam twoi znajomi, to można zacząć poszukiwa…

– Rozumiem. Nie mówmy o tym proszę – stwierdziłem tonem, który kończył temat.

– Wybacz. Musimy jednak załatwić sprawę z Magdą. Standardowy zestaw pytań pomoże nam ją poznać, pytanie tylko, kiedy to zrobimy? – zastanawiał się przejeżdżając palcami po siwej brodzie.

– Na kolejnym postoju, gdzieś na uboczu. Jeżeli ona też będzie miała jakieś informacje to nie chcę, żeby ktoś jeszcze to usłyszał – Sołtys kwitował to dziwnym spojrzeniem – Nie chcę, żeby ktoś stał się takim wrakiem jak ja.

                Tymi słowami uciąłem rozmowę i odszedłem. Nie miałem humoru na kolejne przesłuchanie, ale wiedziałem, że trzeba bliżej poznać nową część drużyny. Położyłem się ponownie na łóżku i nie czekając na kolację zasnąłem. Obudziłem się parę godzin później, praktycznie każdy już spał, Potwór stał, ale ja potrzebowałem świeżego powietrza. Starając się nie nadepnąć na śpiącego w przejściu Cinka otworzyłem, najciszej jak potrafiłem, drzwi i zauważyłem, że nasz pojazd jest zaparkowany na piaskowej ścieżce, niedaleko małej wioseczki. Musieliśmy być w drodze do Raciąża.

                Zeskoczyłem miękko na ziemię. Cieszyłem się, że śnieg topniał bardzo szybko, ale wiedziałem, że będzie się to wiązało z błotem, kałużami i wszystkim innymi urokami podmokłych terenów. Nie przeszkadzało mi to jednak. W końcu nie musieliśmy używać kurtek, wystarczyły tylko grube bluzy lub swetry. Miałem zamiar przejść się kawałek i trochę odsapnąć. Wiedziałem, że wiąże się to z ryzykiem bo nie wiedziałem czy ktoś był w okolicy i jak dużo zombie się tu znajdowało. Rozejrzałem się. Dużym minusem braku śniegu było to, że noce stały się naprawdę ciemne. Światło księżyca nie odbijało się od śniegu i wiedziałem, że mogłem się teraz łatwo zgubić. Tak czy siak wybrałem ścieżkę prowadzącą na pola, wolałem nie ryzykować spaceru pomiędzy opustoszałymi domkami.

                Nagle usłyszałem trzask. Ktoś szedł w moją stronę z pobliskiego zagajnika. Odruchowo sięgnąłem po broń i pomimo zahartowania w tych czasach, odetchnąłem próbując się uspokoić. Wymierzyłem w stronę skąd dochodziły dźwięki i obserwowałem postać, która wyszła zapinając rozporek. Gdy mnie zauważyła podniosła ręce, ale ja już wiedziałem kto to jest.

– Boże, ale mnie wystraszyłeś! – powiedziałem chowając broń.

– Chłopie mało sobie nie przyciąłem tego i owego rozporkiem! Gdzie się wybierasz? – zapytał Łowca, który widocznie się zmieszał.

– Chciałem się przejść… – zacząłem.

– Też masz problemy z pęcherzem? Cholerstwo męczy mnie od wczoraj i sikam co chwilę, ledwo wytrzymuje te długie jazdy.

– Nie. To zdecydowanie co innego – powiedziałem spokojnie.

– Rozmyślasz o swojej dziewczynie? Wiesz możesz mi trochę poopowiadać, nie będę ci prawił mądrości życiowych jak Sołtys, a może akurat coś doradzę – stwierdził podchodząc do mnie i poklepując po plecach – A więc? – spytał poważnie.

                W sumie rozmowa z nim nie mogła być złym pomysłem, Łowca był osobą, która miała ciekawe podejście do życia. Warto było z nim zamówić parę słów. Kiwnąłem głową i wskazałem ręką kierunek, w którym chciałem się udać. Przez pierwsze paręnaście sekund szliśmy w milczeniu, aż w końcu Łowca odchrząknął.

– Właściwie to czego się obawiasz? Przecież masz szanse znaleźć i znowu być z kimś kogo bardzo lubisz. To chyba dobrze, prawda?

– Zanim się poznaliśmy w Supraślu to mieliśmy własny, dobrze działający obóz, słyszałeś o tym, tak? – zapytałem.

– Jasne. Sołtys mi opowiadał o tym wystarczająco, żeby zanudzić mnie na śmierć.

– Przez pewien czas żyłem tam spokojnie ze swoimi ludźmi, gdy pojawiła się Łapa. Wtedy sporo się zmieniło – powiedziałem po cichu wzdychając – Byłem z Natalią, ale nocami myślałem o niej i w końcu nie wytrzymałem. Wziąłem Kiciusia i Cinka ze sobą i pojechaliśmy na długą wyprawę, to była swoista ucieczka od rzeczywistości.

– Teraz jest to samo? Którą byś wybrał? – zapytał Łowca.

– Nie wiem… – wyszeptałem.

– A ta Natalia… myślisz, że jeżeli żyje i ciebie spotka to jak zareaguje? – zapytał.

                Tego nie wiedziałem i tego się bałem. Co jeżeli porzucę Łapę, a Natalia okaże się być zupełnie inną osobą? Miałem ochotę roześmiać się na głos, bo sytuacja zaczęła przypominać jakąś tanią telenowelę, ale mój problem był realny.

– Sam nie wiem. Nie mam pojęcia co robić, czeka nas jeszcze trochę kilometrów, a ja jestem wrakiem człowieka. Nie potrafię się na niczym skupić… Napiłbym się – stwierdziłem szczerze, żałując, że nie mam mocnego alkoholu pod ręką.

– A tutaj akurat mogę ci pomóc – powiedział zatrzymując się i sięgając do wewnętrznej kieszeni swojej kamizelki. Wyciągnął nieduża piersiówkę i podał mi. Była przynajmniej w połowie pełna.

– Popijasz jadąc? – zapytałem z rozbawieniem.

– Czasami pociągnę łyczka. Mam nadzieję, że rozumiesz – powiedział z lekkim zakłopotaniem.

– Oczywiście – odpowiedziałem pociągając łyk. Alkohol był dobry, nie za mocny, ocieplając przyjemnie wnętrze – Wracając do rozmowy, wydaję mi się, że sporo dziwnych rzeczy może czekać nas w Toruniu. Musimy się pilnować. Jeżeli okaże się, że nie ma tam moich przyjaciół, a atmosfera będzie kiepska to nie zabawimy tam dłużej. Może pojedziemy potem na brzeg? – podałem mu piersiówkę – Co myślisz?

– W sumie żarcie moglibyśmy sami sobie łowić, zbudować system oczyszczania wody, całkiem ciekawa opcja młody. Ale chciałbym wrócić jeszcze do tematu Łapy. Co tak właściwie cię do niej ciągnie? – zapytał szczerze, pociągając spory łyk  - Ma ładną buzię, ale z charakteru to takich tylko unikać.

                To było kolejne trudne pytanie. Co widziałem w Łapie? Była dzika i nieobliczalna i właśnie to sprawiało, że po moich plecach przechodził dreszczyk emocji, za każdym razem jak mnie dotykała.

- Sam nie wiem. Jest po prostu taka… wyjątkowa i pasująca do tego świata. I tak mój dylemat zatacza błędne koło przez co nie potrafię się na niczym skupić. Jak mam decydować o waszych życiach, skoro nie potrafię ogarnąć swojego? – zapytałem, chociaż wiedziałem, że to pytanie retoryczne.

Łowca skwitował to milczeniem. Trochę mi ulżyło po rozmowie z nim, ale dalej miałem mętlik w głowie. Musieliśmy jednak wracać, żeby nie zasiać paniki w Potworze. W końcu jakby ktoś się teraz obudził i zobaczył, że nie ma ani mnie ani Łowcy, to mogłoby być nieciekawie. Pociągnąłem ostatni łyk i wzdychając ciężko zawróciłem razem z towarzyszem.

                Po powrocie do Potwora obaj poszliśmy od razu spać. Gdy obudziłem się rano pojazd jeszcze stał, więc była to świetna okazja na to, żeby przeprowadzić rozmowę z Magdą. Sołtys zaprosił naszą dwójkę na ubocze i znajdując całkiem wygodny, powalony konar usiadł i spojrzał jej w oczy. Zająłem miejsce tuż obok niego. Byłem nieco zaspany i głowa mnie bolała, ale mimo tego starałem się nie dać po sobie tego poznać. Wczorajsza wycieczka wraz z Łowcą spodobała mi się na tyle, że byłem w stanie zaproponować mu to również dzisiaj.

- Nazywasz się Magda, prawda? – zapytał Sołtys, zaczynając nasze małe przesłuchanie.

- Tak – odpowiedziała dziewczyna patrząc nam prosto w oczy.

- Czy chcesz z nami jechać? – zapytałem.

- Tak – odpowiadała jakby bez namysłu, widocznie musiała sobie już to przeanalizować wcześniej.

- Ile zombie zabiłaś od wybuchu apokalipsy? – zapytał Sołtys ciągle bacznie obserwując Magdę.

- Sporo. Na pewno miałabym problemy z policzeniem ich wszystkich. Zresztą teraz chyba nie ma ludzi, którzy nie zabili przynajmniej jednego trupa. W końcu tacy ludzie są trupami – stwierdziła odrobinę przemądrzałym tonem.

- Prawda – odpowiedziałem. Podobał mi się jej tok rozumowania.

- Czy umiesz strzelać z jakichś innych broni niż łuk? – zapytał Sołtys spoglądając kątem oka na drewniany przedmiot zawieszony na jej plecach.

- Właściwie to niezbyt, ale za to z łukiem to radzę sobie świetnie. Mogę zresztą zaprezentować, wiem, że pewnie brzmię jak jakaś oszalała nerdka, ale trenowałam to przez jakiś czas zawodowo – powiedziała szczerząc zęby w uśmiechu.

- W sumie czemu nie – powiedziałem również się uśmiechając. To nie był do końca szczery uśmiech, ale starałem się.

                Dziewczyna wskazała drzewo oddalone od nas o jakieś trzydzieści metrów. Stał niedaleko niego Łowca, który właśnie sikał. Strzała pojawiła się w jej rękach jakby znikąd. Nałożyła ją i mierząc około sekundę wystrzeliła. Pocisk leciał po czym usłyszeliśmy głośny dźwięk oznajmujący, że dotarła do celu oraz przerażony krzyk Łowcy, który zaczął kląć na tyle głośno, że słychać go było nawet stąd. Roześmiałem się i zacząłem klaskać.

- Imponujące, naprawdę dobry strzał – powiedziałem.

- Dzięki. Czy to koniec tego przesłuchania? – zapytała zawieszając łuk z powrotem na plecy.

- Nie, mam jeszcze jedno pytanie – wtrącił Sołtys – Ilu ludzi zabiłaś?

                Magda spojrzała najpierw na niego, potem na mnie, a następnie na Łowcę, który burcząc coś pod nosem przyniósł strzałę i podał ją jej, po czym odpowiedziała.

- Żadnego.

To mnie zdziwiło. Musiała mieć dobrą grupę, skoro nie musiała nikogo zabijać. Nie było to zbyt wielkie ułatwienie, bo nadejdzie w końcu dzień, w którym życie kogoś z nas będzie zależało od tego czy ta dziewczyna strzeli, ale był to też pewien plus. Nie była jeszcze do końca zepsuta.

- Rozumiem – odpowiedziałem krótko.

- Mogę z wami jechać? – zapytała nieco zmieszana.

- Oczywiście. O ile twoje odpowiedzi były szczere to wiemy o tobie to, co chcieliśmy wiedzieć.

                Dziewczyna uśmiechnęła się i dziękując ruszyła pewnym krokiem w stronę Potwora.

- Co o niej myślisz? – zapytałem Sołtysa wstając.

- Ciężko powiedzieć, wydaję się być w porządku, ale nie można ufać nikomu. Obserwujmy ją, tak samo jak Jakuba. Nie zabiła nas w nocy, więc może nie jest tak źle – odpowiedział również wstając i kierując się w stronę Potwora.

                Niecałe dziesięć minut później ruszyliśmy. Do południa trzymaliśmy się poboczy i polnych dróżek, które w końcu stały się przejezdne. Cały świat zdawał się rozpływać. Pozostały śnieg znikał bardzo szybko sprawiając, że w końcu zaczynało się robić normalnie. Przypominały mi się czasy, kiedy to wszystko się zaczęło. Gdy biegłem przerażony wzdłuż swojego bloku i trafiłem na pierwszego trupa. Później te wszystkie próby dotarcia do Królowego Mostu. Wydawało się to być odległe jakby miało miejsce parę lat temu, a nie niecałe cztery miesiące.

                Popołudniu zrobiliśmy kolejny postój niedaleko miasteczka Raciąż. Każdy chciał pokorzystać z ładnej pogody i świeżego powietrza. Na polance, na której się zatrzymaliśmy stał jeden domek. Chodziło tu parę zombie, więc musieliśmy je zabić, żeby nie sprowadzać na siebie ryzyka zajścia od tyłu i ugryzienia. Poszedłem walczyć u boku Cinka i Magdy. Ten pierwszy zaszarżował na zombie i dwoma pewnymi ciosami najpierw powalił, a następnie dobił. Magda przeszyła jednego łukiem, strzelając prosto w głowę i tym samym dobijając. Ja podszedłem do kolejnego z trupów, z nożem, i wbiłem w gardło parokrotnie, żeby dotrzeć do mózgu.

                Usłyszałem krzyk i zobaczyłem, że jeden z zombie powala Cinka. Już chciałem do niego biec, kiedy usłyszałem świst i strzała z łuku Magdy uratowała Cinka przed śmiercią. Odwracając się ponownie do reszty trupów, zabiłem dwa kolejne szybkimi pchnięciami w skroń lub gardło. Gdy polanka była stosunkowo czysta, wszyscy usiedli i odpoczywając leżeli lub siedzieli. Ja usiadłem na uboczu, starając się nie wracać do myśli, które mnie męczył ,kiedy pojawiła się przy mnie Łapa. Usiadła jakby nigdy nic i pocałowała mnie w usta. Jak zwykle przeszedł mnie ten dreszczyk podniecenia, ale starałem się nie dać po sobie tego poznać.

- Wszystko w porządku? – zapytała, siadając ze skrzyżowanymi nogami naprzeciwko mnie.

- Bywało lepiej… a jak z Tobą? Myślisz, że Jakub mówił o twojej siostrze? – zapytałem.

- Nie mam pojęcia… ale jeżeli tak muszę ją odnaleźć Bobru. Od razu jak dojedziemy do Torunia i jej tam nie będzie… będę musiała zorganizować sobie transport i zapasy i pojechać jej szukać w okolicach tego gospodarstwa. Zbiorę może parę osób i wszystko powinno się udać – wyrzuciła z siebie.

- Pomogę ci jeżeli będzie trzeba – odpowiedziałem. Wiedziałem, że muszę tak powiedzieć, chociażbym tego nie chciał.

- Nie… Bobru wiem o czym myślisz. Prawdopodobnie od razu jak znajdę siostrę zniknę z twojego życia. Masz swoją kobietę i dobrze wiesz, że oboje traktujemy nasz związek – tu zrobiła gest cudzysłowu – jako niewinną zabawę. Pamiętasz naszą umowę w młynie? – pamiętałem – Dałeś mi ochronę i dużo więcej na czas zimy. Śnieg topnieje, a ja znikam razem z nim. Nie chcę, żebyś miał dodatkowe problemy – powiedziała poważnie, aczkolwiek ze smutkiem w głosie.

                Czy chciałem, żeby to tak się skończyło? Czy jeżeli dojadę do Torunia to będzie to odpowiedni moment, żeby dać Łapie odejść? Jej wyznanie sprawiło, że moją głowę zbombardowała kolejna fala myśli.

- Przepraszam – wyszeptałem.

- To ja przepraszam. Ale to jeszcze nie czas na pożegnanie, więc nie mówmy o tym, bo zaraz rozkleję się jak głupia małolata. Nawet jak odejdę, będę o tobie pamiętać, kto wie, może kiedyś się jeszcze spotkamy – powiedziała wstając i odchodząc. Czyżby właśnie w Toruniu miało się to wszystko skończyć? Miałem nadzieję, że nie, chociaż wiedziałem, że będę miał ciężkie życie z Natalią i Łapą mieszkającymi na jednym obszarze, ale mimo to będzie to ciężkie rozstanie.

                Posiedzieliśmy chwile, jedząc obiad na świeżym powietrzu. O dziwo jedzenie smakowało jakby lepiej. Po zjedzeniu wróciliśmy do Potwora i pojechaliśmy dalej. Zapasy były na razie na zadawalającym poziomie. Jedyne czego mieliśmy dosyć mało to paliwo. Z tym jednak wciąż było nie najgorzej, więc mieliśmy nadzieję, że uda się nam dojechać do celu.

                Kolejne godziny minęły szybko i południe zamieniło się w wieczór, a wieczór w noc. Przejechaliśmy Raciąż nie sprawdzając żadnego budynku i wyjechaliśmy na drogę do Sierpca. Łowca zatrzymał auto ogłaszając, że przenocujemy tutaj. Miejsce było całkiem dobre, osłonięte z trzech stron lasem, a z jednej otoczone polami. Do rana powinniśmy być prawie niewidoczni. Jutro mieliśmy dojechać do Sierpca, skąd do Torunia będzie już naprawdę szybka droga. Tak samo jak wczoraj poczekałem, aż wszyscy zasną i wraz z Łowcą opuściłem ciężarówkę.

- Muszę przyznać, że te spotkania pozwalają mi się trochę zrelaksować – stwierdziłem – Mam nadzieję, że masz swoją magiczną piersiówkę? – zapytałem uśmiechając się.

- Oczywiście, nie ma dobrej rozmowy bez odrobiny alkoholu – stwierdził śmiejąc się – Poczekasz chwilkę? Ten cholerny pęcherz nie daje mi żyć. Potrzymaj – wręczył mi piersiówkę – tylko nie pij beze mnie! – to mówiąc oddalił się w pobliskie drzewa i już po chwili zniknął mi z wzroku.

                Polubiłem Łowcę i chociaż zawsze wydawał się być dobrym kompanem, to teraz odczułem to jak nigdy wcześniej. Od kiedy los zabrał mi Goku, Kiciusia oraz prawdopodobnie Giganta, nie czułem się tak jak kiedyś. Cinek wciąż był moim serdecznym przyjacielem, ale z nim nie umiałem rozmawiać tak luźno jak z innymi. Czekałem przez jeszcze sporą chwilę, kiedy usłyszałem strzał. Zaskoczenie było tak wielkie, że nawet nie położyłem się na ziemi, gdyby strzelali do mnie, po prostu stałem jak wmurowany. Gdy usłyszałem kolejną serię upuściłem piersiówkę i wyciągnąłem drżącymi rękoma pistolet.

                Pozostali z grupy wybiegli z Potwora i spojrzeli na mnie.

- To ty strzelałeś? – zapytał Jakub.

- Co ty odwalasz stary? –zapytał Cinek po czym padł kolejny strzał. Nie tłumacząc reszcie rzuciłem się w stronę, w którą poszedł Łowca. Słyszałem jak reszta biegnie za mną, ale nie czekałem na nich. Czy ktoś go zaatakował? Zombie czy ludzie? Nie strzelałby chyba bez powodu. Las szybko zamienił się w polankę, na której byłem świadkiem czegoś strasznego. Stało tu auto, do którego dwie postaci ciągnęły, trzecią postać. To musiał być Łowca! Otworzyłem ogień starając się trafić, ale po chwili pomyślałem, że to nie ma sensu, w tą ciemnicę mogę tylko go trafić. Moi towarzysze dobiegli do mnie, ale po chwili ja znowu zacząłem biec w stronę samochodu. Dwaj nieznajomi dalej ciągnęli łowcę w stronę auta, ale nagle pojawił się trzeci, który otworzył ogień.

- Zostawcie go! – krzyknąłem, ale spotkałem się tylko z dźwiękiem odpalanego silnika. Auto ruszyło z zawrotną prędkością jadąc w stronę Sierpca. Stałem teraz dokładnie w miejscu, w którym porywacze wsadzili Łowcę do auta i odjechali, kiedy pozostali dobiegli do mnie.

                Zasypali mnie gradem pytań, ale ja tego nie słyszałem. Upadłem na kolana i złapałem się za głowę. To było za dużo jak dla mnie. Czy przez moją głupotę straciłem właśnie kolejną osobę? Nagle poczułem coś pod nogami. Podniosłem to. Wyglądało jak jakiś dynamit, czy coś w tym stylu i wystawał z tego sznurek.  Stali przy mnie teraz Jakub, Cinek i Łapa. Gdy zauważyli, że trzymam to w rękach odsunęli się.

- Bobru co się dzieje? – zapytał ktoś.

- Co to jest? – zapytał ktoś inny, wskazując  obiekt w moich rękach. Wiedziałem co to jest. Pociągnąłem sznurek i polana rozbłysła czerwonym blaskiem. Była to czerwona flara.