Rozdział 15: Krok do przodu

Rozdział 15, kolejny z perspektywy Magdy. Jest to bardzo ważny rozdział, w którym powoli będziecie mogli poznać zarysy fabuły kolejnego tomu i jego motywów. Poza tym zobaczycie metamorfozę Magdy jako osoby, gdy zacznie ona dostrzegać zło, które zrobiła pracując dla Dziary. Po przeczytaniu proszę o komentarz oraz rozesłanie bloga znajomym :)

---------------------------------------------

Rozdział 15 (Magda): Krok do przodu

                Tak bardzo chciałam powiedzieć Bobrowi prawdę. Ale czy warto byłoby ryzykować życiem jeszcze większej ilości osób? To był mój ciężar, mój brat i mój problem. Przez rozkazy Dziary zginęło już sporo osób, a zapowiadało się, że to nie jest koniec rzeźni. Co prawda po tym jak poprosił mnie o wysadzenie barykady zapadała cisza. Nie wołał mnie, ale wiedziałem, że wciąż działał. Planował pozbycie się każdego, kto znał Jana i teraz rzeczywiście w całej Ostoi nie było osoby, która go widziała. Co więcej większość myśli, że on nie żyje, że zabił go łysy żołnierz. To oczywiście była bzdura, bo podeszłam do ciała i widziałam, że to był zwykły, nieznajomy mi człowiek, z pewnością nie przywódca Gangu, który knuł z Dziarą.

                Dzisiaj wyjechał Bobru i nigdy nie czułam się tak samotna. W całej Ostoi zostało naprawdę mało osób, z którymi czułam się bezpiecznie. Była Łapa oraz Miczi no i jeszcze Krystian, ale poza tym reszta to byli rezydenci Ostoi. Nie wszyscy byli źli, albo słabi, ale i tak to nie było to samo, co ludzie, z którymi już coś się przeżyło i wybudowała się jakaś więź. Po tym jak zobaczyłam odjazd Bobra ruszyłam do baru gdzie wymieniłam parę naboi, które nie pasowały do mojej broni, za dzban ciepłej herbaty oraz jajecznicę, a także parę kolejnych posiłków.  Czarek, właściciel baru, miał mnóstwo zapasów, które wymieniał w strażnicy za właśnie takie rzeczy. Cała wymiana przebiegała świetnie i dzięki temu powstał taki system.

                Po zjedzeniu poszłam na Plac Główny obejrzeć to, co zostało z wczorajszej imprezy. Strażnicy wywozili taczkami ciała zombie, ale wciąż można było je znaleźć w paru miejscach. Stoły zniknęły, ale widać było na ziemi plamy jedzenia i picia, która trafiły tam podczas wczorajszego chaosu. Latarnie i głośniki wciąż były przyozdobione, nikt teraz nie miał ochoty zajmować się tak banalną sprawą. Zobaczyłam nagle postać w czarnej sutannie. Józef wyjechał godzinę temu więc nie mogłam z początku wpaść na to, kto to właściwie jest. Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że znam ta osobę i z wrażenia mało nie wpadłam na jednego z rosłych strażników, który w taczce wiózł parę nóg, rąk i korpusów.

                W stroju księdza był Jan. Przywódca Gangu pośrodku Ostoi, po wczorajszej masakrze, stał nad ciałami wczorajszych ofiar jakby nigdy nic. Podeszłam do niego i ze smutkiem popatrzyłam na ciało Łysego i Sołtysa leżące obok siebie.

- Pochwalony – zaczęłam, żeby nie wzbudzić podejrzeń stojących nieopodal ludzi.

- Na wieki wieków – odpowiedział wyuczoną regułkę – Smutne czasy nastały moje dziecko.

Nie mogłam uwierzyć w to co widzę.

- Mogę księdza prosić na słówko? – zapytałam.

- Dziecko mam bardzo dużo roboty, tych ludzi trzeba pochować – odpowiedział. Zmienił nawet swój głos. Teraz mówił wolniej i przeciągał każde słowo. Wczuwał się w rolę.

- To zajmie chwilę – obiecałam.

- No dobrze… - zgodził się i odszedł ze mną na bok, z dala od ciekawskich uszu i oczu.

- Czemu mi nie powiedzieliście? – zapytałam.

- A co by to zmieniło dziewczyno? Zachowałabyś się inaczej? Myślę, że jak usłyszałaś o tym, że mam się poświęcić to działałaś z większa motywacją.

- Dlaczego myślisz, że życzę ci źle?

- Bo nie pomagasz nam z dobrej woli tylko z przymusu. Gdyby nie twój brat to byś w życiu się na coś takiego nie zgodziła – powiedział.

                Miał rację. Odwrócił się i wrócił do ciał, a ja ruszyłam przespacerować się i przemyśleć sytuację. Pierwsze kroki skierowałam w stronę barykady na północy, a raczej jej resztek. Leżało tu wszędzie tyle trupów, że zastanawiałam się, czy nie lepiej by było usypać kolejną barykadę z nich, niż z worków piasku, siatki i blachy. Tutaj krzątało się jeszcze więcej strażników niż na Placu Głównym. Wypatrzyłam wśród ludzi Szeryfa, który podliczał coś przy ustawionym prowizorycznie stoliku. Podeszłam do niego.

- Jak idzie odbudowa? – zapytałam.

- Nie widać? – burknął – Wybacz, ale nie jestem w humorze do rozmów. Odbudowa tego zajmie nam parę dni, a w ten czas może nastąpić kolejny atak. Słyszałem od Dziary o Złomiarzach, którzy przejęli Trzeci Posterunek. Sytuacja jest mocno nieciekawa.

- Ile osób zginęło wczoraj?

- Według moich rachunków – odpowiedział szybko kartkując notatnik – Jakieś trzydzieści osób plus ci z Gangu. Teoretycznie na jedną osobę z Gangu przypadają trzy ofiary. Ale tak naprawdę kluczową rolę odegrały trupy, to one dorwały większość z nas.

Czterdzieści osób wczoraj i cztery parę dni temu w więzieniu. Kim się musiałam stać, żeby zamienić się w takiego potwora?

- Mogę jakoś pomóc?

- Nie… Po prostu idź dziewczyno, jak będę cię potrzebował to cię znajdę – westchnął i ponownie zanurzył się w obliczeniach i planach.

Ruszyłam w stronę budynków mieszkalnych, bo pomyślałam, że mogę trochę potrenować strzelanie z łuku. Nagle jednak w jednym z zaułków usłyszałam płacz. Zainteresowana podeszłam do kilku stojących wolno kartonów i zobaczyłam tam skuloną postać. To była mała dziewczynka, mająca co najwyżej trzynaście lat. Miała długie blond włosy, oraz niebieskie oczy. Po chwili zdałam sobie sprawę, że to jest te same dziecko, które wraz z Bobrem znaleźliśmy na drodze niedaleko Torunia. Ukucnęłam przy niej i szturchnęłam lekko palcem. Dziewczynka dygnęła i  spojrzała na mnie. Poznała mnie, zobaczyłam to w jej oczach.

- Wszystko w porządku? – zapytałam.

                Odpowiedziało mi milczenie przerywane pociągnięciami nosem.

- Nic ci nie jest? Mogę ci jakoś pomóc? Coś cię boli? – próbowałam się dowiedzieć – Jestem Magda. Znamy się, znaleźliśmy cię na drodze z Torunia.

- Mój ta… tata – wyłkała.

Serce podeszło mi do gardła. Teraz zdałam sobie sprawę, że ofiar moich działań mogło być znacznie więcej. Przecież nie chodzi tylko o osoby, które zginęły, ale też takie, które przez to zostało osamotnione.

- Przykro mi… - wyszeptałam głaszcząc ją po włosach. Tym razem nie były brudne, jak wtedy, kiedy widziałam ją po raz pierwszy. Teraz błyszczały, pachniały i były ładnie uczesane. Człowiek, który oddał życie podczas obrony Ostoi był dobry i dbał o córkę. Ale zginął.

- Chodź, zjesz coś i napijesz się. Nie siedź tu sama, mogę ci pomóc – zaproponowałam.

- Nie chcę… - załkała.

- Błagam, nie mogę cię tak zostawić. Nie daj się prosić dwa razy.

                Dziewczynka otarła łzy i popatrzyła na mnie. Po chwili wstała powoli i złapała mnie za rękę. Zaprowadziłam ją do baru, gdzie wykorzystałam kolejną część mojego kredytu i zafundowałem jej normalne jedzenie i kubek ciepłej herbaty. Było dzisiaj dosyć chłodno, więc byłam pewna, że jej to pomoże.

- Masz kogoś kto się tobą będzie mógł zaopiekować? – zapytałam.

Marta, bo tak się nazywała, nie odpowiedziała.

- Możemy to jakoś załatwić, otaczają nas dobrzy ludzie – zapewniłam.

- Dobrzy ludzie nie obronili taty – wyszeptała z lekko słyszalną nutką gniewu w głosie.

W tym miała trochę racji. Zastanawiała mnie jedna rzecz.

- Mogę się zapytać jaką pracę miał twój tata?

- Był strażnikiem, pracował pilnując żeby wszyscy byli bezpieczni – odpowiedziała z dumą.

Milczałam i obserwowałam jak dziewczynka je. Gdy skończyła wyszłyśmy i wróciłyśmy do mojego mieszkania. Przebrałam się tam w cieplejsze ubrania i zastanowiłam się co mogę zrobić z Martą. W końcu, nie do końca zadowolona z tej decyzji, odezwałam się.

- Wiesz jak chcesz to możesz tu przez trochę zostać, ja się zastanowię, kto mógłby się tobą zaopiekować, a póki co zostaniesz tutaj, co ty na to? – zapytałam.

                Marta skinęła delikatnie głową i lekko się uśmiechnęła. Nagle usłyszałam pukanie do drzwi. Podeszłam pewna, że to ktoś od Dziary, potrzebuje mnie na teraz, ale z radością zobaczyłam, że to Krystian. Uścisnęłam go i pocałowałam na przywitanie po czym wpuściłam.

- Hej kochanie – powiedział wchodząc i natychmiastowo zatrzymując wzrok na Marcie. Spojrzał najpierw na nią potem na mnie, a potem znów na nią. Dziewczynka zarumieniła się i spuściła wzrok, a ja pociągnęłam go za rękę do pomieszczenia obok.

- Kto to jest? – zapytał szeptem, zdecydowanie zdziwiony całą sytuacją.

- Ta dziewczynka straciła wczoraj ojca i nie ma co ze sobą zrobić. Obiecałam, że jej pomogę, kiedyś jak tu jechałam spotkałam ją na drodze – opowiedziałam.

- Będziesz ją wychowywała? – zapytałem.

- Nie… po prostu chcę jej pomóc – powiedziałam.

- Pomogę wam jeśli chcesz – odpowiedział uśmiechając się.

                Przytuliłam się do niego.

- Mimo wszystko przydałoby się znaleźć jej też kogoś, gdybyśmy byli niedostępni, albo gdybyś miała znowu dużo pracy.

Miał rację.

- Tylko kogo?

- Hmm… może Miczi? Ona nie ma ciężkiej pracy, ma dużo czasu , myślę, że z chęcią by przyjęła dziewczynę. – zaproponował chłopak.

- To jest myśl. Spędźmy z nią ten dzień, a wieczorem odstawimy ją do Miczi.

Wyszliśmy z kuchni i całą trójką opuściliśmy mieszkanie. Spotkaliśmy na schodach Łapę, która skinęła głową na powitanie do nas. Wyszliśmy na zewnątrz. Padało delikatnie i cała Ostoja wydawała się wstrzymywać oddech przed burzą. Coś złego miało się stać już niedługo. Fakt, że Dziara o nic mnie nie prosił utwierdzał mnie tylko w tym przekonaniu. Widocznie zrobiłam swoje i teraz resztę załatwi przy pomocy Jana. W sumie musiałam mu przyznać, że wszystko póki co rozegrał idealnie. Dymitr i Gigant byli w więzieniu, Jakub uwolniony, Ika, Medyk oraz Józef w drodze na Drugi Posterunek, a Łysy i Natalia byli martwi. Co prawda druga śmierć raczej nie miała nic wspólnego z nim, ale wciąż działała na jego korzyść.

                Poszliśmy we trójkę do szklarni, bo było tam ciepło i przytulnie. Było tutaj teraz znacznie więcej ludzi niż ostatnim czasem, wszyscy którzy nie byli w stanie pomóc przy sprzątaniu lub odbudowie barykady siedzieli teraz tutaj, spacerowali pomiędzy rzędami upraw i rozmawiali w alejce, gdzie były ławki.  Usiedliśmy we trójkę i odpoczywaliśmy rozmawiając o różnych rzeczach. Krystian szybko polubił Martę i potrafił się z nią dogadać. Zobaczyłam na jej twarzy szczery uśmiech, po raz pierwszy od kiedy się spotkaliśmy. Kiedy Krystian poszedł zaprowadzić Martę do toalety naprzeciwko szklarni ja usiadłam na zwolnionej ławce i przysłuchiwałam się rozmowie dwóch osób obok. Jedną z nich była kobieta, na oko miała około pięćdziesięciu lat. Miała długie czarne włosy i poniszczoną cerę na twarzy oraz dosyć duży nos. Drugą osobą był mężczyzna, jeden ze strażników, bo nosił opaskę Ostoi na ramieniu, a przy pasku miał pistolet oraz nóż. Był w moim wieku, może nieco starszy i prezentował się dosyć nędznie, był chudy, niski i miał zabawny zarost.

- Co ty wygadujesz kobieto? – zapytał z zdenerwowaniem w głosie mężczyzna.

- Mówię ci. Ja się na tym znam. To Dziara jest przywódcą Gangu! – ostatnie słowa powiedziała tak głośno, że byłam pewna, że cała szklarnia je usłyszała.

- Zamknij się cholero! – syknął mężczyzna.

- Powinni wiedzieć, ci biedni ludzie wierzą w niego i w tego drugiego, a jeden z nich jest zdradzieckim wężem, a drugi tchórzem – stwierdziła. Teraz byłam pewna tego, że jest pijana.

- Zaraz przyjdzie tu Szeryf i spędzisz noc na wytrzeźwiałce – próbował ją wystraszyć.

- Tam właśnie zamykają ludzi, którzy zaczynają przeglądać na oczy – prychnęła i wstała.

                Mężczyzna spojrzał na mnie przepraszająco po czym dogonił kobietę i po chwili zniknęli mi z oczu. Byłam złym człowiekiem, a ta kobieta miała rację. To miejsce jest złe. Pomimo iluzji jaką tworzą bezpieczne barykady, wszyscy ci ludzie, to było złe miejsce. Może gdyby zaczął nim dowodzić ktoś naprawdę dobry to byłaby nadzieja na odbudowanie cywilizacji, ale w aktualnym momencie nie było na to szans.  Może rzeczywiście powinnam po prostu stąd uciec najpierw odbijając brata siłą? Miałam tu paru przyjaciół, którzy mogli mi pomóc, na czele z Łapą, której mogłam powiedzieć o jej siostrze. Gdyby Łapa dowiedziała się, że ta jest więziona w podziemiach to skończyłoby się na jeszcze większej masakrze niż wczoraj. Czy mogłam być aż tak samolubna już drugi raz? Nie byłam pewna. Można było powiedzieć, że oswoiłam się z tym, że czasami muszę kogoś zabić, ale żeby od razu przechodzić do dwóch masowych morderstw w przeciągu tygodnia? Nawet jeżeli osoby nie ginęły bezpośrednio z mojej ręki to wciąż ani trochę mnie nie usprawiedliwiało.

                Musiałam poważnie rozważyć tą opcję i przygotować ewentualny plany. Kiedy spróbować wykraść mojego brata, z kim i gdzie potem się udać? Obiecałam sobie, że przemyślę to gdy tylko znajdę chwilkę. Krystian i Marta wracali już z toalety. Uśmiechnęłam się i chwilowo wyrzuciłam z myśli plany ucieczki i po prostu starałam się odprężyć. Noga nie bolała już tak jak parę dni temu i nie kulałam już. Spędziliśmy jeszcze trochę czasu w szklarni po czym wyszliśmy na zewnątrz, ponownie w stronę baru, żeby coś zjeść. Dawno nie miałam tak spokojnego dnia, kiedy mogłam cały czas odpoczywać i spędzać czas z bliższymi mi osobami. Było to aż dziwne.

                W barze byliśmy świadkami opowieści starego człowieka. Poczułam się jak w filmie, kiedy usiadłam z kubkiem ciepłej herbaty w kręgu słuchaczy, a stary mężczyzna opowiadał historię, nagradzany co jakiś czas brawami i kuflem piwa. Opowieść nie była specjalnie niesamowita, ale sam fakt, który pozwalał oderwać się od rzeczywistości był niesamowity. Nie wiedziałam kiedy za oknami zrobiło się ciemno i znowu zaczął padać deszcz. Staruszek skończył opowiadanie historii i wyszedł, a reszta gości wróciła do stolików i pogrążyła się w rozmowie. Krystian szturchnął mnie i zapytał.

- To co, odstawiamy małą do Miczi?

Skinęłam głową. Wstaliśmy i żegnając się z Czarkiem, właścicielem baru, wyszliśmy w ulewę. Biegliśmy szybko, mijając po drodze patrol straży. Chcieliśmy jak najszybciej uciec przed zimnym deszczem, zanim burza rozpęta się na dobre. Wbiegliśmy przemoknięci do budynku mieszkalnego i skierowaliśmy się w stronę mieszkania Miczi. Powoli wspięliśmy się na schodach, a ja zatrzymałam się na półpiętrze, żeby zdjąć z Marty przemoczoną bluzę. Sama zrobiłam to samo. Koszulka nie była tak przemoczona, ale z racji iż była obcisła to dosyć wyraźnie odciskała moje wdzięki. Zauważyłam wzrok Krystiana i uśmiechnęłam się pod nosem. Mogliśmy spędzić dzisiaj naprawdę miły wieczór.

                Podeszliśmy pod drzwi Miczi i zapukaliśmy. Czekając parę sekund nie usłyszeliśmy żadnej reakcji. Czyżby akurat była na jednym ze spacerów?  Zapukałam nieco mocniej, ale wciąż bez reakcji. Przybliżyłam usta do drzwi i powiedziałam głośniej.

- Miczi to ja Magda! Jesteś?

Tym razem usłyszałam dźwięki krzątania się w tle. Po chwili drzwi się otworzyły i zobaczyłam Miczi. Była bardzo dziwnie ubrana, jakby na wycieczkę w góry.

- Możemy wejść? – zapytałam.

Czarnowłosa szybko przejechała po nas wzrokiem po czym odpowiedziała.

- Jasne, byle szybko.

Weszliśmy do środka jej mieszkania. Było tu ciemno, jedynym źródłem światła była mała lampka stojąca na stoliku. Dzięki niej zauważyłam, że na kanapie stoi spory plecak, obok niego leży karabin oraz pistolet, a także maczeta. Przez chwilę nie wiedziałam o co chodzi, ale moment później wszystko mi się rozjaśniło.

- Czego chcecie? – zapytała.

- Chcieliśmy cię zapytać, czy nie zaopiekujesz się tą dziewczyną, straciła wczoraj w ataku ojca i nie ma gdzie się podziać – wypalił nagle Krystian.

- Niestety, ale spieszę się – powiedziała tak cicho, że nie byłam pewna tego co usłyszałam.

- Wychodzisz gdzieś? – zapytałam.

                Miczi spojrzała podejrzliwie na Krystiana i Martę. Następnie podeszła do plecaka i wkładając do niego puszkę, którą trzymała w rękach, zapięła go.

- Tak. Opuszczam to miejsce i wracam na trakt. Mam dosyć tego miejsca i wszystkiego co tu się dzieje, a dodatkowo mam niedokończone sprawy, które musze zakończyć. Mam nadzieję, że nikomu nie powiecie, co?

Nagle poczułam, że to może być to czego potrzebuję. Osoba, która może mi pomóc się stąd wydostać. Krystian spojrzał na mnie jakby wiedział dokładnie o czym myślę. Zastanawiałam się chwilę jak to ubrać w słowa, aż w końcu odezwałam się.

- Miczi, daj mi dzień. Zostań jeszcze jeden dzień w Ostoi, a obiecuje, że ci się to opłaci.

Nie wiem czyj wyraz twarzy bardziej mnie zaskoczył – zdziwienie Krystiana, czy kompletny szok Miczi.

- Obawiam się, że nie rozumiem… - zaczęła.

- Zrozumiesz, daj mi dzień, a jutro o tej samej porze zobaczysz jaka to była dobra decyzja. Zaopiekuj się Martą, proszę cię tylko o to – powiedziałam tajemniczo.

- Dobrze… nie wiem dlaczego się na to godzę, ale niech będzie – powiedziała.

- Do zobaczenia jutro o tej porze – rzuciłam, po czym biorąc za rękę Krystiana wyszłam. W mojej głowie powstawał bardzo ciekawy plan. Brakowało w nim tylko jednej rzeczy. Rozmowy z Łapą.