Hej ludziska z wielką radością prezentuje wam pierwszy rozdział "Apokalipsy". W ramach słów wstępu, chcę wam przypomnieć, że pierwsze cztery rozdziały są napisane w trochę innym stylu niż pozostałe, ponieważ pisałem je dawno temu. Ten rozdział potraktujcie jako prolog, chociaż nosi nazwę "Rozdziału 1". Mam nadzieję, że będziecie wyczekiwać kolejnych rozdziałów a póki co zapraszam was do czytania. Dodatkowo proszę o to, żebyście komentowali i rozsyłali bloga dla znajomych jeżeli wam się spodoba :)

Korekta : Pablord

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Rozdział 1 : Początek

           

Nic nie wskazywało na to, że ten dzień będzie inny. Poza jednym faktem – nie poszedłem do szkoły. Jestem dosyć nietypowym 18-latkiem, który lubi czasami zostać w domu, aby odpocząć, przemyśleć niektóre sprawy i popracować. Nie jest to poważna praca, ba, ludzie nazywają to hobby, szczególnie, iż nie dostaję jeszcze za to żadnych pieniędzy. Chodzi oczywiście o popularny serwis, na który ludzie wrzucają własne „dzieła” – youtube.com, portal pełen najróżniejszych rzeczy od zapowiedzi filmów kinowych i tzw. „zagrajmy w” po durne filmy przedstawiające człowieka uderzającego jabłkiem o ścianę.  Moja historia zaczęła się w ten właśnie poranek.

Kiedy otworzyłem oczy zegarek pokazywał godzinę 8:37. Super, pomyślałem przeklinając dziwne zjawisko, które nie pozwalało mi normalnie wstać, kiedy budzik dzwoni, a zarazem budzące mnie, kiedy w końcu mogę się wyspać. Zwlokłem się z łóżka zostawiając pościel w nieładzie i niemrawym krokiem poszedłem sprawdzić, czy reszta domowników już wyszła. Otwierając drzwi narzuciłem na siebie koszulkę i wyszedłem do przedpokoju. Leżący na prawo salon oraz gabinet ojca były puste. Ziewając ruszyłem w lewo gdzie znajdowała się łazienka, pokój rodzeństwa oraz kuchnia. Po zrobieniu zaledwie kroku zobaczyłem rozczochranego, średniego wzrostu chłopaka, który pojawił się w lustrzanym odbiciu tuż obok. Spojrzałem na niego. Bystre, niebieskie oczy, szczupła sylwetka oraz krótkie włosy wyglądały jakby dalej znajdował się w krainie Morfeusza. Ziewając raz po razie sprawdziłem resztę pomieszczeń i z ulgą uznałem, że jestem już zupełnie sam. Otworzyłem drzwi do łazienki, aby ogarnąć się, umyć zęby i przemyć twarz.

Po chwili, już całkiem rozbudzony, odpalałem komputer w swoim pokoju. Wyjrzałem za okno. Piękny listopadowy poranek, słońce grzało przyjemnie, łaskocząc promieniami pobliskie drzewa, budynek przedszkola, okoliczne bloki, sklepy i boisko z parkingiem. Nic nie wskazywało na to, że ten dzień będzie inny. Poza jednym faktem – miałem dziwne przeczucie. Jak zwykle pogrążyłem się w myślach siadając na lekko podniszczonym krześle obrotowym i odpalając przeglądarkę w celu pomarnowania czasu. Szybko zapomniałem o dziwnym uczuciu, którego zaznałem patrząc na zewnątrz i pochłonąłem się przeglądaniem stron internetowych.

Zaledwie pół godziny później poczułem burczenie w brzuchu i niechętnie podnosząc się , zacząłem nakładać spodnie z chęcią pójścia do spożywczego znajdującego się po drugiej stronie ulicy.  Ubierając się byle jak, opuściłem mieszkanie, zamykając je raz na dolny zamek i zbiegłem po schodach prowadzących do wyjścia z klatki. Było dosyć cicho, aż za cicho jak na blok w centrum miasta. Kiedy wyszedłem poczułem przyjemne ciepło jesiennych promieni słońca. Byłem już tuż pod sklepem, kiedy zadałem sobie pytanie. To było jedno z tych pytań, które pojawiają się nagle, jakby znikąd i człowiek chce na nie szybko znaleźć odpowiedź. Co by było gdyby teraz wybuchła apokalipsa zombie? – Sam nie zdziwiłem się rodzajem pytania, ponieważ jak niektórzy wiedzieli bardzo, ale to bardzo interesował mnie ten temat jednakże sam fakt jak nagle pojawiło się to w mojej głowie, zdziwił mnie i zainspirował. Postanowiłem nagrać krótki materiał, w którym opowiadam moim widzom, co bym zrobił gdyby taka sytuacja rzeczywiście miała miejsce i obiecałem sobie, że zajmę się tym od razu po powrocie do domu. W sklepie wziąłem parę bułek, ser oraz mleko, sprzedawczyni zachowywała się dziwnie, wydawała się być dosyć zdenerwowana, ale byłem zbyt zaspany i głodny, żeby zwrócić na to większą uwagę, zapłaciłem więc i z coraz to ciekawszymi pomysłami skierowałem się do mieszkania.

Jak najszybciej to było możliwe zjadłem nieduży posiłek i zasiadłem do komputera. Po chwili odpaliłem program do nagrywania głosu, włączyłem mikrofon i zacząłem gadać. Opowiadałem przez dobre 20 minut, co i jak bym zrobił jako pierwsze i po skończeniu byłem z siebie cholernie zadowolony. Zacząłem montować materiał, gdy zauważyłem, że nie zdążyłem się jeszcze nawet rozebrać, więc zostawiając pracującą maszynę przebrałem się. Z powodu, iż komputer wymaga spokoju podczas renderowania materiału, poszedłem do salonu obejrzeć coś w telewizji. Nic nie wskazywało na to, że ten dzień będzie inny. Poza jednym faktem – tv nie działał. Byliśmy podłączeni do kablówki i nie było szans, żeby coś nie działało. Lekko zdziwiony wróciłem do pokoju szukając komórki, żeby zadzwonić do mamy i spytać, czy wie o co chodzi. Kiedy znalazłem, zauważyłem, że dostałem sms-a. Była to wiadomość od mojego przyjaciela Ernesta : „Siemka, Ty nie w szkole? Zombie Cię dorwały :P?” – pewnie wiele osób zdziwiłby ten sms, ale nie mnie. Erni podobnie jak ja był wielkim fanem zombie. Rozmawialiśmy wiele razy na ten temat, więc czytając wiadomość od niego na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Odpisałem szybko, zauważając kolejny dziwny fakt. Telefon nie miał zasięgu. Łapał co jakiś czas pojedynczą kreskę, jednak ta po chwili znikała. Przeklinając urządzenie usiadłem na łóżku ponownie spoglądając za okno. Coś było nie tak. Nigdzie nie było widać ludzi. Nawet jeżdżących samochodów. W końcu wszyscy są gdzieś indziej, pocieszyłem się odchodząc od okna. Usłyszałem dźwięk syreny alarmowej. Gdzieś w oddali musiał jechać ambulans, nic nowego dla kogoś, kto mieszka całkiem blisko szpitala. Jednak ta syrena brzmiała inaczej, taki dźwięk było słychać tylko wtedy, kiedy wydarzyło się coś naprawdę złego, albo był jakiś przemarsz, strajk lub coś w tym stylu. Zaniepokojony wyjrzałem jeszcze raz tym razem patrząc na rozciągający się horyzont i zamarłem. W kilku miejscach było widać dym. Usłyszałem jakiś odległy wybuch. W tej samej chwili usłyszałem dźwięk dzwoniącego telefonu. Przez chwilę szukałem go i w końcu przypomniałem sobie gdzie jest, lecz było już za późno. Kimś kto próbował do mnie dzwonić była mama. Nie zdążyłem, więc po chwili usłyszałem dźwięk sms-a oznajmiającego, że mam nową wiadomość na poczcie głosowej. Szybko zadzwoniłem. To co usłyszałem przeraziło mnie : Synku! Coś jest nie tak, w mieście organizują masowe ewakuacje, musisz dojść do jednego z punktów i znaleźć mnie. Jestem z ojcem oraz dzieciakami, przyjdź do nas. Nie wiem, co się dzieje, nie mam zasięgu… - i koniec. W tle słychać jakieś krzyki oraz dźwięk syreny alarmowej i najprawdopodobniej helikoptera. Co do cholery… -  mruknąłem, czując coraz większą falę zrozumienia. Wyjrzałem ponownie, potwierdzając swoje obawy. Usłyszałem krzyk i zobaczyłem uciekających ludzi. Krew i dym. Niepokojące odgłosy z głównej ulicy.  Czyżby to, o czym rozmyślałem od rana od tak się ziściło? Czy właśnie jestem świadkiem apokalipsy zombie? Wziąłem telefon do ręki i szybko wybiłem numer mamy. Włączyła się sekretarka. Nagrałem się : Mamo nie martw się o mnie! Uciekajcie i postarajcie się ze mną skontaktować, jak będziecie już w bezpiecznym miejscu. Dam sobie radę. Nie ryzykujcie powrotem po mnie. Pilnujcie się… kocham was. – i w tym momencie poczułem łzy spływające po moich policzkach. Tak długo czekałem na tę chwilę, ale teraz poczułem bezradność. Ludzie umierają. Moja rodzina jest teoretycznie bezpieczna, ale to nic pewnego. Bałem się. Próbowałem się otrząsnąć, ale strach paraliżował mnie, utrudniał jakikolwiek ruch. Zacząłem się otrząsać i próbować mówić do siebie motywujące rzeczy. Przecież właśnie co nagrałem materiał o tym, co bym zrobił w razie wybuchu apokalipsy. Czas to wprowadzić w życie…

W głowie rozbrzmiały mi moje własne słowa Pierwsze co bym zrobił to znalazł jakąkolwiek broń, ochłonąłem, wziąłem głęboki oddech i próbowałem się uspokoić. Coraz głośniejsze krzyki i dźwięki alarmów nie pomagały ani trochę. Ruszyłem do biurka i zabrałem mój nóż wojskowy, który dostałem dawno temu od taty. Nigdy nie myślałem, że będzie mi potrzebny właśnie w takim celu, a nawet jeśli, to wydawało się to nierealne. Zacząłem myśleć szybciej, cała twarz pulsowała mi z nerwów. Podszedłem do szuflady z ubraniami i szybko znalazłem najcieplejsze i zarazem najwygodniejsze spodnie jakie miałem. Zmieniłem podkoszulek i narzuciłem na siebie bluzę. Czułem się komfortowo, gotowy do biegu, unikania i skradania się. Narzuciłem na siebie jeszcze kamizelkę i udałem się do kuchni. To była ciężka decyzja – co powinienem wziąć? Rozejrzałem się i wyjąłem długi nóż do mięsa, który wyglądał na naprawdę solidną broń i przypiąłem do specjalnego miejsca na kamizelce. Przejrzałem się w pobliskim lustrze. Wyglądam jak rzeźnik -  pomyślałem. Otworzyłem lodówkę. Było tu sporo zapasów, ale nie miałem gdzie tego wziąć. Zresztą nie mogłem się obciążać za mocno. Wróciłem do pokoju po plecak i już po chwili pakowałem parę parówek, pół litra wody oraz tabliczkę czekolady i zapiąłem go solidnie, aby niczego nie zgubić. Podniosłem mój dobytek – nie ważył dużo. Jeszcze tylko jedna rzecz. Przebiegłem żywo do łazienki i zgarnąłem stamtąd zestaw pierwszej pomocy. Okazał się on jednak dosyć ciężki, więc po chwili przebrałem go i wziąłem tylko trochę bandaży, wodę utlenioną i jakieś środki przeciwbólowe. Byłem gotowy na wszystko. Przynajmniej tak myślałem…