Rozdział 7: Kontakt

Rozdział 7, trzeci z perspektywy Bobra. W tym rozdziale zobaczycie gdzie moja grupa pojechała po wydarzeniach przy helikopterze po zapasy. Tytuł rozdziału odnosi się zarówno do pewnej sytuacji w mieście jak i "czerwonych flar" :) Zapraszam do czytania i proszę o komentarz i rozesłanie bloga znajomym.

------------------------------------------------------

Rozdział 7 (Bobru): Kontakt

                Nadeszły naprawdę ciężkie dni. Zapasy prawie się nam skończyły i o ile radziliśmy sobie jeszcze z amunicją to podczas posiłków dostawaliśmy śmiesznie małe porcje. Dzisiejszego ranka zjedliśmy ostatnią puszkę jedzenia. Każda wioska, miasteczko czy pojedynczy domek, który znajdowaliśmy po incydencie przy helikopterze, były przeszukane. Byłem już całkiem mocno głodny gdy stanęliśmy na postoju przy drodze niedaleko Zambrowa. Nie zrezygnowałem z planu pojechania do Torunia, dalej to było naszym priorytetem. Jeżeli dopisze nam szczęście to właśnie tam znajdę ludzi, z którymi jeszcze dwa miesiące z kawałkiem temu grałem beztrosko przez Internet. Czy jest szansa, że ktoś tam będzie? Możliwe. Warto było spróbować. Odkąd upadł Królowy Most to właśnie tam miałem nadzieję szukać schronienia. Tak naprawdę miałem też cichą nadzieję, że Kiciuś jakimś cudem uciekł z Supraśla i też zmierza w tę stronę. Był twardym skurczybykiem i jeżeli jakimś cudem udało mu się uciec od hordy to z pewnością tam dotrze.

                Łowca siedział nad mapą i z ponurą miną studiował ją, jeżdżąc palcem po północno–wschodnim krańcu Polski. Mruczał coś pod nosem, w między czasie drapiąc się po świeżo ogolonym podbródku. Wody mieliśmy pod dostatkiem. Dzięki temu ostatnio na postoju również się ogoliłem i ostatecznie po przejrzeniu się w niedużym lusterku, które znalazłem gdzieś w rzeczach Łowcy, uznałem, że znowu wyglądam kompletnie inaczej. Mimo braku brody, która nadawała mi dzikości, teraz moje rysy twarzy były jeszcze chudsze niż zazwyczaj. Przypominałem trochę zombie. Dziewczyny też się odświeżyły. Krew napłynęła mi do twarzy, kiedy zobaczyłem jak Łapa zdejmuje swoje czarne wdzianko i przebiera się w świeże ubrania, oczywiście również czarne, które znalazła w jednym z domów jakiś czas temu. Włosy związała w klasyczny dla niej warkocz, dzięki czemu mogła zachować ich długość, a przy okazji nie stanowiły one zagrożenia dla niej samej.

                Cinek czuł się lepiej. Powoli przyzwyczajał się do posiadania jednej ręki. W sumie zastanawiałem się jak wielkim utrudnieniem musi być posługiwanie się tylko lewą dłonią. Ten świat jest już wystarczająco niebezpieczny, a teraz ktoś taki jak on, który bez problemu radził sobie mając do dyspozycje siłę swojej prawicy, musiał uczyć się wszystkiego od nowa. Widziałem, jak w wolnych chwilach stara się coś pisać na kartce, tworząc wyjątkowo krzywe bohomazy. Mimo tego wchodził w jakąś wprawę i wierzyłem, że jak nauczy się pisać tą ręką to da radę też używać jej do trzymania broni. Podczas ostatniego wieczora był dosyć mało skuteczny, ale dzięki niemu jakoś uratowaliśmy się z rąk bandytów.

                Nieznajoma starał się pomagać mi jak tylko mogła. Wiedziała, że jest mi ciężko, ale zauważyłem, że teraz zawsze była przy mnie i musiałem przyznać, że jest naprawdę wartościową osobą w tej grupie. Potrafiła ugotować dobre jedzenie, czyścić broń, leczyć rany, a co najważniejsze – strzelać. Zabawny był fakt, że dalej nie znałem jej imienia i wiedziałem o niej nie wiele wcześniej niż dwa miesiące temu. W sumie nie potrzebowałem tej wiedzy, ale wciąż było to dla mnie pewne zaskoczenie.

                Sołtys starał się ciągle służyć mi dobrą radą i pomagać w ciężkich chwilach. Jak na człowieka, który większość życia spędził na wsi, był niezwykle inteligenty. Jego umysł pracował na najwyższych obrotach mimo podeszłego wieku, a sympatia i szacunek jakimi mnie darzył były swego rodzaju paliwem, napędzającym mnie do kolejnych działań. Staruszek był dla mnie jak dziadek. Cieszyłem się jak dziecko, jak zobaczyłem go w kościele po tym co stało się w Obozie. Początkowo myślałem, że to on będzie jednym z tych, którzy zginą pierwsi. Całe szczęście myliłem się. Kondycja i celne oko również mu dopisywała, co za tym idzie również był kimś, kogo warto mieć przy sobie.

                No i Łapa. Moja największa zguba. Chociaż była miedzy nami dziwna relacja to nie wiedziałem czy się tego bać czy cieszyć. Tworzyliśmy zgraną grupę, którą mógłbym nazwać rodziną. Czyszcząc swoją broń zacząłem temat, nad którym musieliśmy podyskutować.

– Słuchajcie – poczekałem, aż wszyscy zwrócą na mnie uwagę – Zostaliśmy postawieni w ciężkiej, naprawdę cholernie ciężkiej sytuacji. Niestety skończyły się nam zapasy, a przed nami całkiem spore miasto, które nie wróży niczego dobrego. Chciałbym już teraz, przed wjazdem, ustalić kilka rzeczy.

Wszyscy słuchali mnie w skupieniu. Darzyli mnie szacunkiem. Podobało mi się to i również pomagało funkcjonować. Rozkazywałem im, a oni tego słuchali i rzadko kiedy słyszałem jakiś sprzeciw. Było to sporym zaskoczeniem. W końcu byłem prawie najmłodszy z obecnych tu osób. Podejrzewałem, że Łapa i Nieznajoma są ode mnie odrobinę młodsze, ale nie byłem tego pewien.

– A więc tak – zacznijmy od ustalenia punktu zbioru. Wiecie gdyby coś znowu poszło nie tak. Ja preferowałbym ten lasek, który widać na północ stąd. Łatwo się będzie tam dostać z miasta, a drogi wyglądają tam na całkiem przejezdne, więc Potwór powinien sobie dać radę z dojazdem tam.

– Wiem o którym miejscu mówisz młody – zaczął Łowca– obserwowałem je jak tu przyjechaliśmy. Wygląda całkiem solidnie, ale czy to na pewno dobry pomysł, żeby uciekać takim otwartym terenem? Przed zombie jest to dobre zabezpieczenie, ale co jeżeli wpadniemy tam na innych ocalałych? Przejebane uciekać przez takie duże pole.

– Chyba, że zrobilibyśmy to zupełnie inaczej – wtrącił Sołtys.

– Na przykład jak? – zapytałem z zaciekawieniem.

– Jak dobrze wiesz poruszanie się w dużych grupach sprawia, że jesteśmy głośniejsi. Dodatkowo ja nie jestem już w kwiecie wieku, Marcin wciąż nie odzyskał pełni sił, a Łowca ma tylko jedno oko. Co powiesz na to, żebyśmy bezpiecznie was osłaniali, a wy tam pójdziecie w trójkę z Nieznajomą i Łapą? – zaproponował.

W jego słowach było sporo racji. Gdybyśmy tam poszli mniejszą grupą to narobilibyśmy mniej hałasu, poruszali się szybciej i mieli jakąś drogę ucieczki.

– To jest całkiem dobry pomysł – odpowiedziałem – Myślę, że możemy coś takiego zrobić. Poczekalibyście na nas na wzgórzu, nie zajęłoby to nam dużo czasu. Załóżmy, ze jakbyśmy nie wrócili do rana to byście poszli nas szukać, ok?

– Nie wiem czy powinnam iść – wtrąciła Nieznajoma – jestem strasznie wykończona, ostatnio cierpię na jakąś dziwną bezsenność i naprawdę padam z nóg. Będę dla was tylko kulą u nogi.

To mnie akurat trochę zdziwiło. Chociaż widziałem jak dużo pracy w nasz zespół wkłada, to wydawało mi się, że sypia normalnie. W sumie ciężko było to ocenić, bo zazwyczaj gdy przykładałem głowę do poduszki to prawie natychmiastowo zasypiałem. Tak czy siak szanowałem jej zdanie i jeżeli chciała odpocząć to byłem w stanie się na to zgodzić.

– Nie ma sprawy. Zostań z wszystkimi jeżeli nie dasz rady, rzeczywiście nie ma sensu ciągnąć cię tam na siłę.

Zobaczyłem ulgę na jej twarzy.

                Zaczęliśmy się powoli pakować. Mieliśmy oboje po pistoletach, do których mieliśmy po piętnaście naboi. W razie gdyby zrobiło się gorąco lub gdyby nas zaatakowali inni ocalali. Wzięliśmy dwa spore plecaki turystyczne oraz dwie latarki, w razie gdyby noc zastała nas na miejscu. Słońce wisiało już całkiem nisko na horyzoncie, maksymalnie za trzy godziny będzie już ciemno. Planowałem wrócić jeszcze dzisiaj, bo wszyscy nasi byli głodni, na czele ze mną, ale gdyby było zbyt niebezpiecznie to będziemy musieli przenocować w Zambrowie. Łapa wydawała się być zadowolona z faktu, że spędzimy trochę czasu sam na sam. Bałem się trochę tego co może zrobić. Na jej pięknej twarzy widać było entuzjazm. Uśmiechnąłem się pod nosem i powoli wyskoczyłem z ładowni na zmarznięty śnieg. Było dzisiaj stosunkowo ciepło, chociaż wciąż musieliśmy chodzić w kurtkach i grubych spodniach, żeby nie zachorować. Ograniczało to ruchy, ale dawało niezbędną ochronę przed zimnem.

                Pożegnaliśmy się z resztą patrząc jak odjeżdżają do lasu na północ, a sami zaczęliśmy iść wzdłuż drogi w stronę miasta. Szliśmy w milczeniu. W sumie nie miałem ochoty o niczym teraz rozmawiać, spoglądałem w dal i myślałem. Ostatnio sporo myślałem. Dzięki temu wydawało mi się, że dalej jestem człowiekiem chociaż już tak nie było. Teraz nie było ludzi, byli tylko ocalali. Liczyło się dla nich tylko przetrwanie z grupą ludzi, których lubili lub kochali. Zazwyczaj nie była to nawet rodzina. Moja rodzina zapewne już nie żyła. Kto wie, czy nie skończyli oni tak samo jak ludzie z helikoptera, który rozbił się u podnóży wzgórza. Czy teraz moją rodziną są osoby pokroju Łapy? Czemu akurat spotkałem Łapę, a nie Natalie? Wolałbym szukać czarnowłosej, była ona bardziej dzika i o wiele twardsza. Natalia zawsze była odważną, ale słaba dziewczyną. Nie potrafiła zrobić wielu rzeczy, ale bardzo mi się podobała. Teraz coraz mniej o niej myślałem, przez to, że nie wiedziałem czy w ogóle żyje. Coraz częściej w moich snach pojawiała się Łapa i czułem do niej coraz więcej, chociaż nie chciałem. Musiałem zacząć budować mur pomiędzy naszą relacją. Ona jest jedynie moją sojuszniczką. Tego muszę się trzymać.

                Zbliżyliśmy się do obrzeży miasteczka. Standardowo przywitał nas widok rozwalonych domków, bloków oraz opustoszałych budynków. Mimo to zaczęliśmy je powoli przeszukiwać. Nie mieliśmy oczywiście ani czasu, ani sił, żeby przeszukać wszystko, więc skupiliśmy się na sklepach, straganach, oraz magazynach. Ku naszej uciesze już w pierwszym budynku znaleźliśmy parę konserw rybnych i trochę makaronu. Pakowaliśmy wszystko, najwyżej później zrobimy mała selekcję, lepiej mieć więcej niż mniej. Wychodząc z pierwsze budynku usłyszeliśmy szmer. Zatrzymaliśmy się w drzwiach i wyjmując bronie do walki wręcz wyjrzeliśmy na ulicę. Człapały tam w naszą stronę dwa trupy. Były one wyjątkowo wolne, więc żeby nie spotkać ich później zabiliśmy je szybko. Ciała zrzuciliśmy do budynku, w którym byliśmy, żeby nie zostawiać po sobie zbyt wielu śladów. Co prawda krew zabarwiła śnieg, ale że ciągle delikatnie padało to liczyłem na to, że za parę minut ślady znikną.

                Zwiedziliśmy około dziesięć kolejnych budynków w milczeniu, kiedy nagle pomyślałem, że ją o coś zapytam.

– Łapo?

– Tak? – spytała, nie odwracając się od szafki, która przeszukiwała.

– Dlaczego twój ojciec cię ścigał? – te pytanie nurtowało mnie już od jakiegoś czasu.

– Mówiłam, że nie chcę o tym mówić, po prostu był złym człowiekiem i ważne jest to, że umarł – odpowiedziała lekko zdenerwowana.

– Czy nie ma żadnej szansy, żebyś mi to opowiedziała? Wydawało mi się, że jesteśmy drużyną i powinni…— w tym momencie poczułem jak coś ciągnie mnie do tyłu. Z początku byłem pewien, że to jakiś cichy trup, podkradł się mi za plecy, ale kiedy się odwróciłem zobaczyłem zbliżając się do mnie Łapę. Trzymała mnie za twarz i zbliżała coraz bardziej. Zobaczyłem jak zamyka oczy po czym poczułem jej usta. Cholera – pomyślałem odwzajemniając pocałunek. Dawno nie czułem nic równie przyjemnego. Całowała namiętnie i z pasją, sprawiając, że natychmiastowo zapomniałem o wszystkim. Zrobiło mi się ciepło, ale nie przestawaliśmy. Poczułem jak wsuwa rękę pod moją kurtkę i delikatnie szczypie w brzuch. Ja trzymałem ją w talii. Dotykanie jej sprawiało mi przyjemność. Na pewno każdy, kiedyś miał to odczucie, kiedy lądował w rękach ukochanej osoby, to niesamowicie bajeczne ciepło.

                W końcu odsunęła się ode mnie powoli i uśmiechnęła.

– Później dobrze? – powiedziała odwracając się z powrotem do półki, którą przeszukiwała. Nie mówiłem już nic. Czułem jak krew napływa mi do twarzy. Musiałem być bardziej czerwony od krwi, która została na śniegu po zabiciu trupów na wejściu do miasta. Wyjrzałem za okno i widziałem, że słońce już prawie całkowicie zniknęło za horyzontem. Zambrów — pomyślałem – To tutaj ostatecznie mną zawładnęła. Ona wiedziała, że coś do niej czułem w głębi. Nie udało mi się postawić nawet małego płotu pomiędzy nami. To był dla mnie zupełnie nowy epizod. Gdy zaczęła schodzić po schodach z piętra tego budynku, podążyłem za nią. Mieliśmy całkiem sporo zapasów i trochę medykamentów, które znaleźliśmy w remizie strażackiej. Najwyższy czas by się zbierać.

                Wychodziliśmy na ulicę, kiedy znikąd zobaczyliśmy coś lecącego w naszym kierunku. Zepchnąłem Łapę za róg i razem przeleżeliśmy przez chwilę. Początkowo wydawało mi się, że to granat, ale teraz wychylając się zauważyłem, że to flara. Ktoś tu jest. Wyciągnąłem pistolet i czekając na rogu ulicy nasłuchiwałem. W końcu usłyszeliśmy kroki. Co najmniej dwie osoby. Ręką drżała mi z emocji, ale zbyt wiele przeżyłem, żeby specjalnie się ekscytować z tego powodu. Wyczekaliśmy jeszcze chwilę, kiedy zobaczyłem dwie osoby. Było to dwóch chłopaków. Jeden z nich to wysoki ciemny blondyn z parodniowym zarostem. Był ubrany podobnie do mnie, z tą różnicą, że miał na przodzie kurtki symbole „T.O.O”. Przez plecy miał przewieszoną strzelbę, a za pasem wisiała mu siekiera. Mięśnie widać było nawet przez materiał, więc na pewno można powiedzieć, że miał dobrą posturę.  W ręce trzymał kolejną flarę. Chłopak obok niego był znacznie niższy, ale również wyglądał na kogoś, kto jest całkiem sprawny fizycznie. Miał długie włosy, które opadały kaskadą na jego ramiona i plecy, oraz zabawną uszankę na głowie. Na jego kurtce, również było to samo logo. Co mogło oznaczać? Ten młodszy gadał coś do starszego, ale ciężko było cokolwiek usłyszeć. Brzmienie jego głosu wydawało się znajome, ale nie byłem pewien skąd je kojarzę i czy po prostu mi się nie wydaję. Na pewno był rozgadany.

                Widziałam, że Łapa zaczyna celować, ale powstrzymałem ją. Nie wiadomo ilu ich było i czego właściwie chcieli. Co prawda mieliśmy element zaskoczenia, ale to wciąż było za mało. Poczekaliśmy, aż pójdą dalej, po czym zaczęliśmy się wycofywać powoli na północ. Zastanawiałem się nad tymi dwoma, którzy są teraz w Zabudowie. Wydawali mi się dziwnie znajomi, chociaż na pewno nie był to nikt z Obozu w Królowym Moście. Co mógł oznaczać ten cholerny skrót? Może powinniśmy ich śledzić, albo spróbować zatrzymać? Na to jednak było już chyba za późno.  Musiałem pamiętać, aby wspomnieć o tym Sołtysowi, może on będzie coś wiedział na ten temat.

                Wspinaliśmy się po wzgórzu zbliżając coraz bardziej do miejsca, w którym mieli czekać na nas pozostali. W pewnym momencie złapała mnie za rękę. Nie puściłem. Nazwałbym cały ten wypad chwilą mojej słabości. Idąc coraz wyżej, odwróciłem się na chwilę, żeby spojrzeć przez ciemność na zarysy Zabudowa. Nawet stąd było widać czerwień flar. Ciekawe co to miało na celu. Spróbowałem dostrzec ruszający się czerwony punkt, ale wygląda na to, że ta dwójka zgasiła flary. Skupiając się na drodze ruszyliśmy dalej.

                Po dziesięciu minutach byliśmy już na miejscu. Kamień spadł mi z serca, kiedy zobaczyłem, że Potwór stoi tam gdzie miał stać. Podeszliśmy powoli i zapukaliśmy w drzwi ładowni. Otworzył nam Sołtys, który dziękując Bogu wpuścił nas do środka. Nie wiem z czego ucieszyli się bardziej, z naszego powrotu czy z zapasów, które przynieśliśmy. Nieznajoma szybko zajęła się przyszykowaniem kolacji, a Cinek pochował wszystko co znaleźliśmy do kartonów. Co prawda nie było tego dużo, ale powinno nam starczyć na parę dni. Musieliśmy się pospieszyć. Jeżeli rzeczywiście moi znajomi są w Toruniu to nie będą tam długo czekać. W końcu nie mają pojęcia czy żyjemy, tak samo jak ja nie wiem czy oni żyją. To była jedna z najtrudniejszych rzeczy podczas apokalipsy. Gdyby sieci komórkowe działały to bez problemy dowiedziałbym się czy Natalia i reszta żyją. Może powinniśmy zostawiać znaki? Jakby ktoś z naszych podążał tą samą drogą i wpadł na nie to może byśmy się znaleźli? Wciąż nie do końca wierzyłem w to, że kompletnie nikt nie przeżył ataku na Obóz.

                Podzieliłem się swoimi myślami z Sołtysem.

– Adamie. Mam pewien pomysł i zastanawiam się czy to mogło by zadziałać…— zacząłem.

Starzec siedział teraz nad mapą, nad którą wcześniej ślęczył Łowca. Kiedy do niego podszedłem skierował na mnie wzrok.

– Mów śmiało – zachęcił mnie.

Przedstawiłem mu plan dotyczący pozostawiania znaków, a ten spodobał mu się. Opowiedziałem mu też o dwóch osobach, które spotkaliśmy w Zambrowie i krótko streściłem nasz wypad, oczywiście pomijając wątek mojego pocałunku. Miałem nadzieję, że to była chwila słabości, chociaż po cichu liczyłem, że to jeszcze się powtórzy.

                Chwilę później zasiedliśmy do skromnej kolacji, którą przyrządziła Nieznajoma. Jedliśmy rozmawiając o niczym i powoli szykując się do snu. Łapa patrzyła na mnie przez większość wieczora. Byłem ciekaw co sobie myśli o tym co się stało. Wiedziałem, że ona też darzyła mnie sympatią, ale czy traktowała ten pocałunek poważnie? W sumie był to przejaw jej braku szacunku, w końcu wiedziała, że Natalia jest dla mnie najważniejszą osobą. Tylko czy na pewno ona? To pytanie pojawiło się dosyć nagle i szczerze sam się zdziwiłem jak pojawiło się w mojej głowie. Chcąc przed snem przewietrzyć trochę umysł postanowiłem po zjedzeniu przejść się i przy okazji wysikać. Poinformowałem o tym wszystkich i już chciałem wyjść, kiedy dołączył do mnie Łowca.

– Jak ty pójdziesz za potrzebą to ja zobaczę czy nic nie zmieniło się w okolicy i czy nie ma tu zombie – powiedział otwierając drzwi ładowni i wyskakując.

                Gdy ja skierowałem swoje kroki kawałek w głąb lasu on wdrapał się po drabince na dach ze swoją snajperką i powoli zaczął przeszukiwać okolicę. Dopiero teraz po zjedzeniu i wygrzaniu się poczułem zmęczenie. Znalazłem dobre drzewo i rozpinając rozporek zacząłem sikać. Nagle usłyszałem coś. Szybko skończyłem zaspokajać potrzebę fizjologiczną i wyciągając pistolet zacząłem się rozglądać. Zobaczyłem, że Łowca spogląda w stronę miasta i pokazuje mi, żebym do niego podszedł. Strzały były dosyć odległe, ale jednak słyszalne. Wspiąłem się na dach Potwora i spojrzałem tam gdzie pokazywał.

                Zamarłem. Na zachodzie miasta coś się działo. Widać było odległe strzały, ale co najgorsze widać było też flary. Ruszające się flary. Z tą różnicą, że teraz było ich siedem.  Opowiedziałem reszcie o ludziach, których spotkaliśmy więc Łowcy nie zaskoczył fakt tego zjawiska. Nie wiedzieliśmy jednak, że tych ludzi jest aż tyle. Całe szczęście Potwór był schowany miedzy drzewami i z miasta raczej nie było szans go zauważyć. Zastanawiałem się co to za grupa ocalałych tam jest. Co prawda widziałem dwóch nieznajomych ludzi, ale czy to możliwe, że są też tam nasi przyjaciele. Niewykluczone.

                Nagle usłyszeliśmy huk. Był głośny i dochodził z środka miasta. Zobaczyliśmy całkiem sporą eksplozję. Nagle cztery flary zgasły. Ci ludzie właśnie zostali przez kogoś zabici i byli całkiem blisko nas.