Rozdział 24: Nowa droga

Rozdział 24, ostatni z perspektywy Magdy. W tym rozdziale zobaczycie jak wygląda sytuacja grupki, która uciekła z Torunia, oraz poznacie nieco lepiej tajemniczego więźnia, który mam nadzieję, okaże się bardzo ciekawą postacią. Zapraszam do czytania i proszę o komentarz i rozesłanie bloga znajomym :)

-------------------------------------------

Rozdział 24 (Magda): Nowa droga

                Otworzyłam oczy. Było mi nieco zimno, ale okryłam się kocem i to mi nieco pomogło. Popatrzyłam się po chacie i uśmiechnęłam smutno. Mój brat był cały i zdrowy. Drzemał teraz oparty głową o stertę szmat, w które był ubrany jako więzień Dziary. Sama nie mogłam uwierzyć, w to, że akcja przebiegła pomyślnie. Byliśmy paręnaście kilometrów na południe od Torunia. Znaleźliśmy niedużą chatkę w lesie,  w której nie było trupów. Wszyscy spali jeszcze, ale wczorajszy dzień był tak intensywny, że nie mogłam zapaść w głęboki sen.

                Ręka bolała mnie, ale dzięki pomocy Krystiana udało nam się zrobić prowizoryczną szynę z patyków i sznurka i usztywnić rękę. Nie było to zbyt wygodne, ale jeżeli chciałam, żeby kości się dobrze zrosły to był jedyny wybór. Podniosłam się lekko, ale po chwili zdecydowałam, że poleżę jeszcze chwilkę i pomyślę. Nie wiedziałam dokładnie, co teraz moglibyśmy robić. Co prawda chciałam uciec, ale chwilę po opuszczeniu Torunia poczułam się zagubiona. Brakowało tutaj Bobra, który zazwyczaj wraz z Łowcą bądź Sołtysem wytyczał trasę. Czy damy sobie bez niego rade?

                Nasza ekipa składała się teraz ze mnie, Łapy, Magdy, Marka, Krystiana, Marty, Miczi oraz tajemniczego więźnia, którego imienia jeszcze nie poznałam. Cały wieczór był cichy, chociaż podziękował nam, ale powiedział, że nie ma teraz sił na odpowiadanie na pytania, dlatego prosił, żebyśmy porozmawiali dzisiaj.  Zaufaliśmy mu na tyle, że nie zostawiliśmy kogoś na warcie, ani go nie związaliśmy, co mogło się skończyć tym, że poderżnąłbym nam gardła i byśmy już nie wstali, ale w sumie wszyscy byli tak wyczerpani, że nie mieli po prostu siły na to, żeby siedzieć całą noc i pilnować reszty.

                Byłam teraz inną osoba. Obiecywałam sobie, że nie dam się ponieść temu światu, ale wiedziałam dobrze, że Ci którzy się nie dostosowali, krążyli teraz jako zombie. Taka była prawda. Wstałam i wyjrzałam przez zakurzoną firankę na zewnątrz. Nasze auto wciąż tu stało. Ledwo się tam mieściliśmy w osiem osób, więc musieliśmy rozglądać się powoli za drugim.

                Około godziny później siedzieliśmy wszyscy na nogach. Nikt nie miał specjalnie dobrego humoru. Akcja była udana, ale to nie zmieniało faktu, że byliśmy znowu w drodze.

- Co teraz? – zapytałam nagle na głos, a wszyscy zwrócili twarze w moją stronę. Wiedziałam, że to pytanie nurtuje teraz wszystkich, bardziej lub mniej.

- Znajdziemy sobie inne miejsce na ziemi – powiedziała Łapa.

- Nie wiem czy chcę teraz szukać jakiegoś innego miejsca, gdzie będą ludzie… - wtrącił się Krystian.

- Niekoniecznie muszą tam być ludzie – wytłumaczyła Łapa – możemy poszukać opuszczonego budynku, w którym zrobimy sobie tymczasową bazę. Oczywiście nie chodzi mi o tak marną chatkę, jak ta, w której teraz jesteśmy. Raczej rozglądałabym się za czymś w stylu Czwartego Posterunku.

- Ja mam pewien pomysł – odrzekł nagle więzień. Teraz mogłam mu się lepiej przyjrzeć. Na głowie miał już raczej niewiele włosów, ale był zarośnięty na brodzie i policzkach. Tam jego włosy miały odcień kasztanowy. Nie był specjalnie przystojny, a jego twarz była pełna nieduży zmarszczek, które uwydatniały się za każdym razem jak mówił.

                Łapa prychnęła.

- Nawet nie wiemy jak się nazywasz, może zacząłbyś od tego gościu? –zapytała nieco rozdrażniona.

- Przepraszam. Nazywam się Irek, ale od kiedy to się zaczęło ludzie mówią na mnie Gryzak… - zaczął. Uśmiechnęłam się pod nosem.

- Cóż to za ksywka? – zapytałam.

- Wytłumaczę wam to w bardziej spektakularny sposób jak stąd wyjdziemy, dobrze? – zapytał i nie czekając na odpowiedź kontynuował – Pierwsze tygodnie apokalipsy spędziłem z grupą ocalałych, która w końcu zginęła zaatakowana przez stado. Mi udało się przeżyć i przez jakiś czas byłem sam. W końcu dotarłem do Torunia, a tam zostałem zamknięty przez tego szaleńca. Bał się moich mocy i chciał mnie wykorzystać do jakichś dziwnych celów…

- Jakich mocy? – zapytał Marek.

- Jak mówiłem, pokaże wam później.

- Dobra, do rzeczy jaki jest twój plan? – wtrąciła Łapa.

- Niedaleko Poznania nasza grupa miała bazę. Nie było to coś dużego, po prostu kamienica dwupiętrowa z płotem i fosą. Gdyby nie to, że zapomnieliśmy zamknąć bramy na noc to te zombie nic by nam nie zrobiły. Było to jednak już jakiś czas temu i powinno tam teraz być czysto. Zapewniam was, że to świetne miejsce na tymczasową bazę i dojedziemy tam góra za dwa-trzy dni. Może to nie zadziałać, ale czy nie warto spróbować? – zapytał.

- Skąd mamy wiedzieć, że nie prowadzisz nas w pułapkę? – zapytała Miczi.

- Uratowaliście mnie, chociaż mogliście mnie zostawić w tych lochach. Nie jestem typem człowieka, który prowadzi wybawców w pułapkę. Poza tym byłem uwięziony u Dziary przez parę miesięcy. Jak niby mogłem zastawić pułapkę w Poznaniu w tym czasie?

- Ja nie jestem z kolei typem człowieka, który ufa dopiero co spotkanej osobie – odpowiedziała Łapa – Ale masz rację. Warto byłoby to sprawdzić.

                Miczi wyciągnęła z plecaka mapę, a Młoda, Krystek i Marek zaczęli powoli pakować nasze rzeczy do auta.

- Możesz nam pokazać, gdzie to dokładnie jest? – zapytała Miczi podając Gryzakowi mapę.

- Tutaj  - wskazał palcem na niedużą mieścinę nad Poznaniem – Tam była nasza baza.

- Miejmy nadzieję, że dalej tam jest – powiedziała Łapa zwijając mapę i podając ją Miczi.

Spakowaliśmy wszystko co było nasze i wyszliśmy z domku. Wszyscy zapakowali się ciasno do wozu i powoli ruszyli. Siedziałam teraz w bagażniku razem z Markiem, a przed nami na siedzeniach był Irek, Miczi oraz Krystian.

                Ku naszej uciesze radio w aucie działało i w schowku znaleźliśmy parę płyt. Po chwili jechaliśmy w rytm starych ballad rockowych. Zapomniałam już jak cudownie brzmi muzyka, nawet jeżeli nie był to mój ulubiony gatunek to sama myśl o tym, że była nagrywana w normalnych czasach dawała do myślenia. Czy kiedyś jeszcze mogło być normalnie?

                Przejechaliśmy parędziesiąt kilometrów na południowy zachód i obserwowaliśmy bacznie drogi. Nie chcieliśmy na nikogo wpaść, a przy okazji wciąż szukaliśmy działającego auta. Szczęście ponownie się do nas uśmiechnęło, bo w końcu trafiliśmy na parking pośrodku lasu, przy którym stała nieduża, drewniana jadłodajnia o wdzięcznej nazwie „Pod Szopem”. Na parkingu stało zaparkowanych kilka aut, ale też szwendały się tu trupy. Wyskoczyliśmy wszyscy poza Irkiem, który zasnął podczas jazdy i wzięliśmy się za przeszukiwanie obszaru.

                Ja ruszyłam wraz z Krystianem i bratem do środka lokalu, żeby zobaczyć, czy możemy znaleźć tu coś ciekawego. Otworzyłam ze skrzypnięciem drzwi i z nożem w ręku wkroczyłam do środka. Nie czułam się zbyt pewnie przeszukując takie miejsca, więc zaraz obok mnie był Krystian z młotkiem w ręku. Marek ubezpieczał tyły, wciąż był wyczerpany po niewoli i nie chciałam, żeby głupio się narażał, ale miał w ręku pistolet, żeby w razie czego pomóc nam w nieciekawej sytuacji. Był dobrym strzelcem. Za czasów, kiedy jeszcze nie rozdzieliliśmy się, a ja nie wpadłam na Potwora, pojazd Łowcy, to właśnie on posługiwał się bronią palną. Mi osobiście brakowało łuku, którego niestety nie wzięłam z Ostoi. Miałam nadzieję, że znajdę jakiś po drodze.

                Wnętrze baru było ciemne, więc nie mogliśmy zauważyć wszystkiego. Moje oczy zarejestrowały jednak ruch i szybko usłyszeliśmy charakterystyczne jęki wydawane przez zombie. Zauważyliśmy na razie trzy – jeden był przygnieciony powalonym stołem, a dwa pozostałe krzątały się za barem. Krystian pokazał mi ręką, żebym zajęła się tym przygniecionym, a sam ruszył do pozostałych dwóch. Podeszłam dosyć pewnie, ale straciłam równowagę na czymś, co chrupnęło obrzydliwie. Prawdopodobnie była to czaszka innego trupa.  Straciłam równowagę, ale nie upadłam. Wpadłam za to w łapy zombiaka przygniecionego stołem. Złapał mnie dosyć mocno za kostkę, swoją zakrwawioną ręką i próbował ugryźć. Chwyciłam nóż jedną, zdrową ręką i całym ciężarem ciała zamachnęłam w stronę jego czaszki.  Nóż napotkał pewne przeszkody, ale ostatecznie wszedł w środek i dotarł do mózgu. Zombie znieruchomiał, a ja podniosłam się szybko i rozejrzałam, czy nie ma tu jeszcze jakiegoś wroga. Krystian właśnie dobijał jednego z zombie o blat baru i również rozglądał w poszukiwaniu kolejnych przeciwników. Nie powinnam była tak ryzykować z złamaną ręką, ale musiałam pomagać innym, inaczej mogliśmy wpaść w poważne tarapaty.

                Główne pomieszczenie baru było jednak już puste, więc ja zaczęłam przeszukiwać pomieszczenie w poszukiwaniu zapasów, a mój brat i mój chłopak poszli na zaplecze. Za ladą znalazłam parę butelek alkoholu. Zapakowałam je do plecaka, który przyniósł tu Marek. Następnie przeszukałam jeszcze szafkę wiszącą na ścianie i znalazłam tam parę listków tabletek przeciwbólowych oraz syrop na kaszel. Je również wzięłam i dołączyłam na zaplecze. Krystian pokazał mi z dumą stertę puszkowanego jedzenia, ładnie zapakowanego, jakby specjalnie tu na nas czekało. Zapasów w wozie nie było zbyt dużo, dlatego znalezienie czegoś takiego umożliwiło nam przeżyciu kilku dni więcej. Co prawda apokalipsa była jeszcze w takim stadium, że jedzenia było sporo, szczególnie puszkowanego, ale jednak takie miejsca najczęściej były już przeszukane. Dlatego tak się cieszyłam.

                Opuściliśmy budynek w dobrych humorach, które poprawiły się jeszcze bardziej, gdy tylko wyszliśmy na parking i usłyszeliśmy ryk silnika. Jedno z aut działało i co najlepsze miało spory zapas benzyny. Zapakowaliśmy wszystkie znaleziska właśnie tam i rozdzieliliśmy na dwie grupy. Jedzenia i picia mieliśmy sporo, ale wciąż pozostawał problem benzyny. Jeżeli chcieliśmy zajechać gdzieś dalej, koniecznie musieliśmy pomyśleć o znalezieniu jakichś kanistrów i uzupełniniu ich benzyną.

                Nowym autem ruszyła Łapa, Miczi, Młoda oraz Irek. Ja, mój brat, Krystian oraz Marta zapakowaliśmy się do starego. Jechaliśmy obok siebie, bo jeżeli teraz byśmy się rozdzielili to byłoby naprawdę nieciekawie. Wystarczyło już to, że Bobru i reszta został w Ostoi. Właściwie czułam się trochę głupio, że dołączyłam do jego grupy, a następnie zabierając parę jego ludzi uciekłam, ale miałam nadzieję, że kiedyś jeszcze się spotkamy.

                Z racji iż uciekliśmy w nocy to spaliśmy do popołudnia i teraz po przeszukaniu parkingu i przejechaniu parudziesięciu kilometrów zaczynało się robić ciemno. Musieliśmy szukać powoli miejsca na nocleg. Łapa chyba też o tym wiedziała, bo gdy tylko zauważyła tabliczkę niedużego miasteczka skręciła w jego stronę i wyraźnie zwolniła, żeby się rozejrzeć. Trzymaliśmy się parę metrów za nimi i również się rozglądaliśmy. Wioska, do której zajechaliśmy miała szeregi domków po lewo i po prawo od nas. Były to typowe gospodarstwa i było ciężko wybrać, któryś konkretny dom bo wszystkie były takie same. Łapa jednak szukała czegoś konkretnego, bo nie zatrzymywała się jeszcze.

                Po paru minutach zajechaliśmy autami przed sporym, piętrowym domkiem rodzinnym. Był ogrodzony płotem, a na podwórzu stały dwie stodoły oraz garaż. Szwendało się tu też sporo zombie, ale miejsce wydawało się być dobre do spędzenia tu nocy. Wysiedliśmy z samochodów i stanęliśmy obok siebie, żeby szybko zaplanować jak ma przebiec ta akcja.

- Musimy oczyścić cały teren, żeby nie było niespodzianek, gdy położymy się spać – zaczęła Łapa.

- Czemu wybrałaś akurat ten dom? – zapytałam zaciekawiona.

- Magda… Potrzebujemy odpoczynku, czeka nas długa droga, a ja chociaż nie lubię wygód to ich teraz zdecydowanie potrzebuje. Zresztą, z tego co się orientuje to jest łowiecki domek letniskowy, więc przy odrobinie szczęścia znajdziesz tutaj łuk – powiedziała, po czym uśmiechnęła się. Było miło, że o tym pomyślała.

- Wracając jednak do ciebie – i w tym momencie odwróciła się do Irka – chciałeś nam pokazać tą swoją „super moc” – ostatnie słowa zaakcentowała z lekką pogardą.

- Nie wierzysz, że jestem wyjątkowy? – odpowiedział pytaniem mężczyzna, uśmiechając się pod nosem.

- Ależ oczywiście, że wierzę – odpowiedziała – Ale jestem osobą, która lubi zobaczyć na własne oczy, te niezwykłe rzeczy.

                Wtedy usłyszeliśmy strzał. Krystian krzyknął, żebyśmy wszyscy położyli się na ziemię i schowali, ale nie było to potrzebne, bo wszyscy machinalnie znaleźli się na ziemi. Strzał był dosyć odległy, ale i tak nie ruszaliśmy się chwile, żeby zlokalizować kto i skąd strzelał. Całe szczęście nie strzelano do nas, więc wciąż mieliśmy element zaskoczenia. Było już dosyć ciemno, więc jeżeli ktoś nie podszedłby wyjątkowo blisko nas, to nie zauważyłby nas.  Młoda oddychała ciężko, widocznie wystraszona sytuacją, ale Łapa pogłaskała ją po włosach i szepnęła coś na ucho.

                Sama zastanawiałam się, kto mógł oddać strzał. Czyżby ludzie z Torunia nas gonili? A może to po prostu przypadkowy ocalały, który walczył gdzieś w wiosce. Z tamtej strony słychać było strzał, a po chwili kolejny. Jeżeli był tam, to oznaczało prawie na pewno, że zauważył lub usłyszał jak jechaliśmy. Wyciągnęłam pistolet i przeturlałam się pod auto.  Zombie jęczały teraz coraz głośniej i wiedzieliśmy, że jeżeli zaraz czegoś nie zrobimy to będziemy odcięci i zagryzieni i to w prawie całkowitej ciemności.

                Łapa w końcu przejęła inicjatywę, kiedy tylko usłyszeliśmy kroki na ulicy, którą tu przyjechaliśmy, tuż za bramą. Podbiegła do auta i włączyła światła, po czym oddała strzał w tamtą stronę. Młodą zapakowała na tylne siedzenie i zamknęła drzwi. Kiedy światło oświetliło drogę, zobaczyliśmy na niej trzech mężczyzn, wszyscy ze strzelbami myśliwskimi i ubrani jakby na polowanie. Łapa trafiła jednego z nich w ramię, a ten zatoczył się i upadł trzymając w miejscu, w którym dostał.

                Dwóch pozostałych nie było dłużnych i wystrzeliło w naszą stronę. Schowaliśmy się za autem i usłyszeliśmy tylko dźwięki pocisków przebijające blachy samochodu. Krystian i Marek odwrócili się i zaczęli walczyć z zombie, które były tuż za nami. W tym czasie cała reszta oddawała strzały. Jedna z kul myśliwych drasnęła Miczi w ramię, więc ta schowała się bardziej i zaczęła przeładowywać broń. Trójka mężczyzn zajęła pozycję przy płocie i stamtąd oddawała co chwilę strzały. Sytuacja była nieciekawa, zombie z tyłu, ocalali z przodu, a huk strzałów mógł zwabić w tą okolicę jeszcze więcej trupów.

                Co najgorsze z przodu również zaczęły nadchodzić zombie, które wychodziły z stodoły i człapały powoli w naszą stronę. Strzelałam tuż przy Łapie, ale mężczyźni mieli lepsze pozycje i po prostu trzymali nas blisko aut. Jeżeli ktoś próbował odchodzić w lewo i prawo to ci machinalnie oddawali tam parę strzałów i trzymali nas w jednym miejscu. Mieli nas w pułapce, bo zombie nadchodziły z każdej strony i w końcu oprócz strzelania w oprawców, musieliśmy też używać broni białej do zabijania zombie.

                Irek kucnął przy nas i wychylając się oddał parę strzałów.  Nagle odezwał się do Łapy.

- Słuchaj mam plan, musisz mi tylko pomóc, a załatwię ich – krzyczał, próbując być głośniejszy od chaosu panującego wokoło.

- Jaki masz niby plan?

- Pobiegnę do przodu i zaatakuje zombie. Wtedy dam się ugryźć i jak zombie mnie powali to zastrzelisz go. Zostawicie mnie i pobiegniecie w stronę domu. Jak myśliwi zaczną was gonić i podejdą do mnie to ich zabije – wytłumaczył, jakby to była najzwyklejsza czynność na świecie i jakby robił ją codziennie.

- Dasz się ugryźć? Pojebało cię? Nie po to cię ratowaliśmy, żebyś się teraz poświęcał! – krzyknęła, a kolejne strzały uderzyły blisko nas.

- Po prostu to zrób, kurwa! – wrzasnął, po czym nie czekając na reakcję pobiegł do jednego z zombie z przodu i złapał go. Nie trzeba było czekać długo. Zombie odwrócił się i ugryzł go prosto w kark. Irek upadł, a Łapa nie wiedząc, co powiedzieć po prostu strzeliła w głowę trupa i patrzyła szeroko otwartymi oczyma na to jak Irek upada, a zombie spada na niego. Nasz nowy towarzysz znieruchomiał i zamknął oczy.

- Co za idiota… - powiedziała Łapa – Tak czy siak musimy się wycofać. Wszyscy! Do tyłu! Przebijcie się do domku!

                Wszyscy posłuchali. Gdy tylko strzały ustały na chwilę, prawdopodobnie w momencie, kiedy myśli postanowili przeładować, całą siódemką ruszyliśmy w stronę domu po drodze zabijając trupy strzałami w głowę. Nie mieliśmy teraz czasu na walkę bronią białą, ale strzelanie też nie było zbyt mądre, bo amunicji nie mieliśmy zbyt dużo. Jeszcze trochę i będziemy musieli uciekać naprawdę daleko. Co prawda myśliwi też wystrzelali dużo nabojów, a nieograniczonych rezerw mieć nie mogli.

                Byliśmy już przy drzwiach, kiedy zobaczyliśmy jak myśliwi przechodzą przez bramę. Tym razem oni zajęli pozycję przy naszych autach, a my uciekaliśmy już do środka i zamykaliśmy za sobą drzwi. Ktoś szybko zapalił latarkę, ale wnętrze wydawało się czyste, przynajmniej w korytarzu wejściowym. To rzeczywiście musiał być domek łowiecki, bo wisiały tutaj głowy różnych zwierząt, niczym trofea. Kolejna salwa strzałów przebijała się przed drzwi i wybiła jedno z okien, ale my byliśmy już w całkiem bezpiecznej pozycji.

                Słyszeliśmy kolejne strzały, ale tym razem z innej broni. Widocznie skończyła się im amunicja do strzelb. W końcu po pięciu minutach wszystko ucichło. Nie wiedzieliśmy jednak, czy dom nie ma innych wejść, więc dalej czekaliśmy w holu, bojąc się podejść do okna. Serce biło mi jak szalone i czułam, że zaraz nie wytrzymam. Teraz słychać było tylko odgłosy naszych, mieszających się oddechów.

                Nagle jednak do serenady naszych oddechów dołączył nowy dźwięk. Kroki na werandzie domu. Wszyscy wymierzyli w stronę drzwi, ale zamiast prób wyważania, lub czegoś podobnego, usłyszeliśmy pukanie. Młoda i Marty przycisnęły się bliżej ściany przestraszone, a reszta wciąż celowała. W końcu drzwi się otworzyły ze skrzypnięciem, a stanął w nich nie kto inny jak Irek. Gdy nas zobaczył podskoczył lekko.

- Jezu Chryste, ależ mnie wystraszyliście – powiedział zamykając za sobą drzwi. W ręku trzymał strzelby myśliwych.

                Nie wiem kto zdziwił się bardziej na jego widok. Wszyscy chyba równie mocno otworzyli usta i oczy ze zdziwienia.

- Ty żyjesz? – zapytała cicho Łapa.

- Jasne, że żyje. Mówiłem, że jestem wyjątkowy prawda? – powiedział szczerząc się – Ale przyznam, że przyda mi się pomoc. Chodźcie do któregoś pokoju i pomóżcie mi zatamować krwawienie. No co tak stoicie? Proszę was, głupio by było zginąć od wykrwawienia się – Gdy to powiedział minął nas i otworzył pierwsze z drzwi. W milczeniu poszliśmy za nim.