Rozdział 16: Cisza przed burzą

Rozdział 16, kolejny z perspektywy Bobra. Dosłownie cisza przed burzą. W tym rozdziale dzieje się mało i wykorzystałem go do wprowadzenia paru rzeczy, które "przydadzą mi się na później". To w kolejnym rozdziale zacznie się prawdziwa burza. Ale mimo tego, zapraszam was serdecznie do przeczytania tego. Po przeczytaniu proszę o komentarz oraz rozesłanie bloga znajomym :)

---------------------------------------------------------

Rozdział 16 (Bobru): Cisza przed burzą

                Od razu gdy wyjechaliśmy pogoda zepsuła się i niebo zasnuły ciemne chmury. Zaczął padać deszcz. Jechaliśmy w takim milczeniu, że parę razy oglądałem się do tyłu czy wszyscy na pewno żyją. Nie poprawiali mi humoru tą ciszą. Dlatego też chciałem jak najszybciej to załatwić i wrócić do Torunia. Musiałem kontrolować Dziarę, żeby nie zrobił niczego głupiego. Powoli zaczynałem rozumieć, że to co robi jest po prostu złe. Cieszyłem się, że za kółkiem siedział Filip. Prowadził on w miarę bezpiecznie i sprawnie. Miałem nadzieję, że przed wieczorem będziemy już na miejscu. Trasa przebiegała przez Bydgoszcz i dwa mniejsze miasteczka, aż do Piły, gdzie mieścił się Drugi Posterunek. Z tego co słyszałem to był naprawdę dobrze rozwinięty punkt. Pracowali nad helikopterem i mieli sporo ludzi, gdyby tylko udało się tam lepiej rozbudować to może powstałaby druga Ostoja.

                Odcinek drogi z Torunia do przecinającej drogę Wisły przebiegał całkiem spokojnie. Raz wpadliśmy w poślizg na zakręcie, ale szybko udało nam się wymanewrować i wrócić na odpowiedni tor. Nad samą rzeką zatrzymaliśmy się na chwilę, żeby odpocząć. Podszedłem wtedy do Medyka.

- Możesz mi powiedzieć, kto właściwie został w lecznicy w Toruniu? – zapytałem.

- Trzech innych lekarzy, żaden z nich nie jest wojskowy, ale myślę, że znają się na tym – stwierdził.

- Martwię się trochę o mojego przyjaciela. Myślisz, że wyjdzie z tego?

- Ten w śpiączce? Słuchaj ciężko powiedzieć Bobru, wydaję mi się, że nie był to poważniejszy uraz, podaliśmy mu odpowiedni środki, podpięliśmy pod aparaturę i to na pewno mu pomoże i skróci czas śpiączki, ale na ile? Nie mam pojęcia – wytłumaczył.

- Dziękuje mimo wszystko – powiedziałem.

- Nie ma sprawy, jesteśmy teraz jedną grupą, a żeby przetrwać musimy trzymać się razem, wśród zaufanych ludzi.

                Mówił mądrze i w pełni się z nim zgadzałem. Filip krzyknął nagle ostrzegawczo. Sięgnąłem od razu po pistolet i nóż i rozejrzałem się. Widok był dosyć smutny. Z wody pod mostem wypełzały zombie. Ich ciała były tak zdeformowane, że jeden wspinając się po zboczu na poziom drogi rozleciał się uwalniając falę flaków, brudnej krwi oraz czegoś co wyglądało jak kości, ale było prawie w stanie ciekłym. Zombie jednak było sporo i za chwilę zauważyłem, że w wodzie jest autobus. Widocznie spora grupa miała niesamowitego pecha. Zombie wypełzały i zaczęły iść w naszą stronę. Ika schowała się za nami, a reszta ruszyła do ataku.  Ksiądz podszedł i wyciągając nóż powalił dwa pierwsze trupy dobijając je paroma szybkimi ruchami. Zaskakiwał mnie swoją sprawnością i kompletnym brakiem zawahania podczas zabijania trupów. Filip i Agnieszka walczyli ramię w ramię, widocznie kiedyś już pracowali razem, bo szło im to całkiem sprawnie i wyglądali jakby poruszali się wyuczonym schematem. Ja podszedłem do jednego z trupów i próbowałem go odepchnąć. I tutaj spotkałem się z nieprzyjemną niespodzianką.

                Dotykając z dużą siłą trupa ręka przeleciała przez jego ciało. Poczułem naprawdę nieprzyjemne rzeczy, które przeleciały pomiędzy moimi palcami, ale co najgorsze ręka mi ugrzęzła, a zombie dalej stał. Poczułem palce zaciskające się na moim barku i zgniły oddech na twarzy. Machnąłem kolbą pistoletu trzymanego w prawej, wolnej, ręce i  na chwilę powstrzymałem trupa. Po chwili dobiegł do mnie Medyk i pociągając oburącz głowę zombiaka przechylił ją w nienaturalny sposób. To dało mi chwilę, żeby przy pomocy nogi, wydostać się z mięsnej pułapki. Zombie upadł na drogę i wtedy bez problemu go dokończyłem, dziękując Medykowi za pomoc. Pobiegłem od razu do następnego celu, z którym już poradziłem sobie bez problemu, unikając wpychania rąk w zgniłe ciała.

                Po oczyszczeniu drogi pojechaliśmy dalej. Pierwszy po drodze był Bydgoszcz. Miasto spore, ale tak jak wszystkie teraz całkowicie zrujnowane. Nie było tu drugiego obozu, nie spotkaliśmy też żadnych przeszukujących ludzi. To było dosyć dziwne. Szwendało się tu sporo trupów, ale w wielu miejscach było ich więcej, więc dziwnie się czułem nie widząc kompletnie żadnych oznak życia. Całe szczęście nie mieliśmy żadnych problemów, bo drogi były całkiem przejezdne. Jedynie na jednym, dosyć sporym skrzyżowaniu, musieliśmy mocno uważać, bo stało tu sporo samochodów i miejsca na przejechanie było naprawdę nie wiele. Udało się nam jednak i po dziesięciu minutach byliśmy już za miastem.

                Ostatni, w miarę prosty odcinek drogi, przejechaliśmy bez żadnych problemów. Właściwie gdyby nie to, że zabrzmiałbym dziwnie, to powiedziałbym, że droga była dosyć nudna. Oczywiście wolałem nudną drogę, od walki z zombie, albo ocalałymi, ale mogło się dziać cokolwiek. Gdyby moi kompani chociaż trochę chcieli rozmawiać.  Dojeżdżając do Piły wszyscy siedzieli niecierpliwie, czekając aż w końcu wyjdą rozprostować nogi po paru godzinach jazdy. Wjechaliśmy w teren całkiem niedużego miasteczka, które podobnie jak Toruń było praktycznie czyste. Jeżeli szwendały się tu zombie, to były to pojedyncze przypadki .  Dojechaliśmy do małego kompleksu, który musiał być Drugim Posterunkiem.

                Cała sieć budynków prezentowała się solidnie. Ogrodzone siatką trzy duże budynki, jeden wyglądał na więzienie ,a dwa pozostałe wyglądały jak  budynki mieszkalne w Toruniu. Na barykadzie stała trójka ludzi, którzy wymierzyli do nas od razu jak nas zobaczyli. Zatrzymaliśmy się, a Filip wysiadł i pomachał do strażników. Przez szybę auta zauważyłem, że cała trójka wymienia pomiędzy sobą parę słów po czym kiwa głową. Jeden z nich zniknął gdzieś za barykadą, a po chwili brama zaczęła się odsuwać. Wjechaliśmy powoli do środka i zaparkowaliśmy na sporym parkingu na lewo od bramy. Stało tam około piętnastu pojazdów więcej.

                Gdy wysiedliśmy podszedł do nas jeden z ludzi z barykady, barczysty mężczyzna, który miał około czterdziestu lat. Jego włosy były już w większości siwe, a broda sięgała mu do sporego brzucha. Mimo tego kroczył szybko i sprawnie, nie pozostawiając wątpliwości, że lekka nadwaga nie przeszkadza mu w życiu. Wyciągnął rękę do każdego z nas na znak przywitania.

- Witajcie, jestem Łukasz, parę osób z was nie znam, więc warto się przedstawić – jego głos był bardzo dziwny. Tak niskiego tonu nie słyszałem jeszcze nigdy.

- Ja jestem Bobru, a to jest Medyk, Ika oraz Józef – zacząłem.

- Dziara wam ich wysyła, żeby pomóc przy paru sprawach – dokończył Filip.

- Jakich sprawach? – zapytał zaciekawiony.

- Moglibyśmy porozmawiać z Kapitanem? – zapytał Filip.

- Skoro musicie – odpowiedział mężczyzna odwracając się – chodźcie za mną.

                Nie wiedziałam za bardzo kim jest Kapitan, ale podejrzewałem, że to on rządzi na tym Posterunku. Poszliśmy za Łukaszem, mijając grupkę trenujących w deszczu ludzi. Wyglądało to jak poligon wojskowy. Tutejsi musieli być całkiem silną gromadką. Strażnik przeprowadził nas przez cały plac w stronę budynku wyglądającego jak więzienie. Zdecydowanie przed apokalipsą musiało to pełnić taką funkcję, bo wszędzie było pełno krat, wnętrze było raczej ciemne, ale kręciło się po nim sporo ludzi. Co i rusz mijaliśmy kolejną osobę, która wydawała się nawet nas nie zauważać. Wszyscy byli absolutnie skupieni na czymś. Tylko niektórzy spoglądali na nas, ale tylko przelotnie, jakby od niechcenia.

                Wspięliśmy się na piętro budynku, gdzie nie było już cel, ale za znajdowała się rozbudowana sieć korytarzy i sporo drzwi. Doszliśmy w końcu do tych właściwych bo strażnik zatrzymał się i zapukał. Usłyszeliśmy „wejść” męskim głosem i powoli otworzyliśmy drzwi. Wnętrze gabinetu było skromne – parę krzeseł, duże biurko, lampka oraz fotel za biurkiem. Na lewo stała nieduża półka z książkami oraz komoda. Mężczyzna, który musiał być Kapitanem, rozmawiał akurat z młodą dziewczyną. Była ona ładna, miała prostą, ale intrygującą urodą, długie rude włosy oraz była ubrana w skórzane spodnie i kamizelkę. Jej twarz przyozdabiało parę piegów. Mężczyzna z kolei był łysiejący i był w podobnym wieku jak strażnik, który nas prowadził.

- Ach, Filip i cała reszta też z Ostoi prawda? – zapytał mężczyzna i nie czekając na odpowiedź powiedział – Siadajcie.

Usiedliśmy całą szóstką, a mężczyzna, który nas przyprowadził wyszedł.

- Z tobą młoda kobieto jeszcze nie skończyłem, ale teraz są ważniejsze sprawy. Wróć później – powiedział. Dziewczyna posłała mu spojrzenie, następnie odwróciła się w stronę drzwi i wyszła. Na chwilę zatrzymała wzrok na nas. Miała niebieskie oczy.

                Gdy wyszła mężczyzna podrapał się po zaroście i splatając ręce na brzuchu spojrzał na nas.

- Co was tu sprowadza? – zapytał.

- Dziara nas tu wysłał. Ja, Filip oraz Agnieszka jesteśmy Czerwonymi Flarami i mieliśmy odeskortować tą trójkę ludzi na wasz posterunek – odpowiedziałem.

Kapitan spojrzał po trójce, na którą wskazałem i zrobił dziwną minę, ale tylko na chwilę. Musiał to być tik nerwowy.

- Wybaczcie, ale po co nam więcej ludzi? – zapytał.

- Dziara chcę rozwinąć tutaj drugą szklarnię, dlatego przyprowadzam naczelną ogrodniczkę Ikę. Dodatkowo jest Medyk, który oczywiście jest lekarzem i to wojskowym, a także Józef, ksiądz egzorcysta – wytłumaczyłem.

- Właściwie to teraz ma to jakiś sens –powiedział Kapitan uśmiechając się szeroko, po czym ponownie robiąc ten dziwny tik.

- Znajdzie się dla nich miejsce? Zostaną tutaj przez jakiś czas, żeby pomóc się wam rozwinąć.

- Oczywiście, podziękujcie ode mnie Dziarze – powiedział po czym skierował się Medyka, Iki oraz Józefa – Słuchajcie, wyjdźcie teraz żebyście jak najszybciej poczuli się dobrze w tym miejscu i na korytarzu złapcie któregoś ze strażników. Powiedźcie, że kazałem znaleźć wam jakieś miejsca do spania.

Cała trójka wstała, a ja wraz z nimi, żeby się pożegnać. Gdy wyszli, a my zostaliśmy we czwórkę w środku, kontynuowaliśmy rozmowę.

- Z tego co rozumiem to wy odjeżdżacie, tak? – zapytał, robiąc dziwną minę.

- Tak – odpowiedziałem.

- Nie – odpowiedział Filip.

                Spojrzałem na niego. Długowłosy chłopak ze strasznym spojrzeniem patrzył na mnie.

- Nie wracacie do Ostoi? – zapytałem.

- Dziara kazał nam tu zostać na jakiś czas. Nie powiedział dlaczego, ale mi to pasuje – odpowiedział.

- Ale ja mogę wrócić? – zapytałem całkowicie zbity z tropu.

- Jasne. Powinieneś.

- Jeżeli mogę się wtrącić – wtrącił się Kapitan – Jeżeli wracasz sam miałbym do ciebie pewną prośbę Bobru – zaczął – Ale najpierw prosiłbym was o wyjście. Wiecie gdzie szukać miejsca do spania i gdzie jest kantyna. Do zobaczenia później – powiedział, po czym poczekał aż wyjdą.

Siedział chwilę w milczeniu po czym zaczął.

- Potrzebuję, żebyś zabrał moją córkę do Torunia – wypalił.

Nie byłem pewien, czy dobrze usłyszałem.

- Słucham?

- Moją córkę. Ta rudowłosa dziewczyna, która ze mną rozmawiała jak tu przyszyliście. Chcę, żeby była w Toruniu i miała wgląd na to co robi Dziara i Wojtek.

- Obawiam się, że nie rozumiem.

Odpowiedziała mi cisza, a następnie tik nerwowy. W końcu Kapitan się odezwał.

- Słuchaj wiem, że w Toruniu nie powodzi się najlepiej, dlatego muszę mieć tam kogoś zaufanego. Nie zrozum mnie źle, ale jak Toruń się rozpadnie to to miejsce ma ogromne szansę na rozbudowę i pozostanie takie jakim jest teraz. Nie chcę, żeby coś mi to zepsuło, a jak będę widział, że coś się psuje to będę przygotowany. Zrobisz to dla mnie czy nie? – zapytał.

Kaszlnąłem i przejechałem ręką po brodzie.

- Nie widzę problemu… - powiedziałem nie do końca przekonany.

- Doskonale! Najlepiej jakbyś wyjechał jeszcze dziś i przespał się gdzieś w połowie drogi. Moja córka zna pewną chatkę niedaleko Bydgoszczy, będzie idealna na nocny postój, chyba, że będziecie chcieli ryzykować nocną wyprawą.

- Raczej prześpimy się na trakcie – stwierdziłem.

- Dobrze. Moja córka będzie na parkingu za pół godziny. Czekaj tam na nią – zaproponował Kapitan.

                Wstałem i już miałem wychodzić, kiedy wpadło mi do głowy jeszcze jedno pytanie.

- A tak w ogóle, jak się nazywa twoja córka? – zapytałem.

- Natalia – odpowiedział.

Gdy wyszedłem oparłem się o ścianę i westchnąłem po cichu. Wspomnień było sporo, szczególnie związanych z tym imieniem. Miałem nadzieję, że sobie z nimi jakoś poradzę. Opuściłem budynek więzienia i ruszyłem na parking. Po drodze jednak moją uwagę zwrócił mały hangar, który dopiero teraz zauważyłem. Z środka dochodziły hałasy pracy maszyn oraz, co jakiś czas, krzyki ludzi. Zainteresowany ruszyłem w tym kierunku i wszedłem do hangaru. Zobaczyłem coś bardzo ciekawego.

                Grupka ludzi w strojach roboczych pracowała przy helikopterze. Takim samym jaki widzieliśmy na polanie niedaleko Białegostoku, jakiś czas temu. Wyglądało to naprawdę solidnie, ale nawet ja, jako osoba nie znająca się na tym, wiedziałem, że nie jest jeszcze gotowy do lotu. Nagle usłyszałem kroki za mną i dźwięk urządzeń przy helikopterze. Odwróciłem się i zobaczyłem mężczyznę, w okularach, wyglądającego jak typowy profesor.

- Piękny prawda? – zapytał.

- Wygląda świetnie. Dacie radę go naprawić? – zapytałem.

- Staramy się, ale nie jest to łatwe. Niektórych części i materiałów nie da się zamienić, a znalezienie ich graniczy z cudem. Ale staramy się, raz nam się udało, to przynajmniej wiemy na czym stoimy – powiedział naukowym tonem.

- Nie będę już przeszkadzał, spieszę się – powiedziałem.

Profesor milcząco kiwnął głowo na pożegnanie, a ja ruszyłem już prosto na parking.

                Czekałem na Rudą dobre piętnaście minut, schowany pod daszkiem przed deszczem. Gdy szła w moim kierunku z mokrymi od deszczu włosami wyglądała naprawdę ładnie. Przywitałem ją, chcąc podać dłoń, ale ona przytuliła się do mnie. Poczułem ładny zapach, prawdopodobnie jej perfum, albo szamponu.

- Przyjacielsko – mruknąłem.

- Wszyscy przyjaciele mojego ojca są moimi przyjaciółmi – powiedziała – Jestem Natalia.

- Bobru – odpowiedziałem – To co jedziemy?

Bez odpowiedzi wsiadła do samochodu na siedzenie pasażera z przodu. Wyjechaliśmy z Drugiego Posterunku we dwójkę. Było już prawie całkowicie ciemno. Odpaliłem światła w samochodzie i poczułem się nieco raźniej.

- Byłaś już kiedyś w Ostoi? – zapytałem.

- Raz, przez pewien czas – odpowiedziała tajemniczo – Na samym początku jak nie wpadli jeszcze na pomysł z Posterunkami to wszyscy mieszkali w Toruniu.

- A teraz nie jest ci smutno, że opuszczasz swojego ojca?

- Wiesz, gdy jadę z taką legendą jak ty, a do ojca mam parę godzin drogi to nic mi nie straszne – odpowiedziała. Czułem, że się rumienię, ale szybko starałem się to opanować.

- Słyszałaś o mnie? – zapytałem zaciekawiony.

- Dużo osób o tobie mówi. Prowadzenie obozu, który całkiem nieźle działał, a potem zasilenie Torunia grupą prawie dwudziestu ludzi to jest spory wyczyn – powiedziała.

- Popełniłem w życiu sporo błędów. Jeżeli mam być szczery, to gdyby nie te błędy to bym nie zdecydował się w życiu na przyjazd tutaj.

- Wtedy byśmy się nie spotkali, a to byłoby smutne – powiedziała uśmiechając się.

                Straciłem panowanie nad kierownicą dosłownie na chwilę, ale przez to nie wyhamowałem w czas przed grupką zombie, która akurat była na ulicy. Uderzyliśmy w nie i zarzuciło nas. Całe szczęście nic się nie stało, ale wysiadłem prawie natychmiast i rzuciłem się do ataku. Ciemność nie pomagała, szczególnie, że przez chwilę miałem duży problem z zombie, którego korpus oddzielony oponami od reszty ciała, złapał mnie i próbował ugryźć. Musiałem użyć pistoletu i po chwili echa wystrzałów rozległy się po całej drodze. Miałem nadzieję, że przez to na nikogo nie wpadniemy. Natalia również działała, po drugiej stronie auta strzelała do trupów na drodze. Gdy oczyściliśmy przejazd, całe szczęście bez żadnych urazów, to wsiedliśmy z powrotem do auta.

- Przepraszam – zaczęła Ruda.

- To moja wina. Po prostu jedźmy dalej – stwierdziłem, szybko ucinając temat.

Przejechaliśmy przez wioski i powoli dojeżdżaliśmy do Bydgoszczy. Zrobiło się już kompletnie ciemno i zacząłem się zastanawiać. Mieliśmy już całkiem niedaleko do Torunia, ale byłem zmęczony, a kolejne dwie godziny drogi nie brzmiały kusząco. Z drugiej strony strzał i światła samochodu na pewno skuszą bandytów, którzy mogą tu grasować i noc w chatce może nie być do końca bezpieczna.

- Więc gdzie jest ta chatka, o której mówił twój ojciec? – zapytałem.

- Musisz zjechać zaraz na lewo i za jakieś pięć minut tam dojedziemy, droga jest prosta – powiedziała. Była ledwo młodsza ode mnie, a wydawała się być doświadczoną i odważną osobą.

- Jedźmy więc – powiedziałem po czym zgodnie z instrukcją skręciłem w kolejnym zjeździe na lewo i zjechałem na piaszczystą, leśną ścieżkę.

                Po dziesięciu minutach rzeczywiście zauważyliśmy chatkę. Wysiedliśmy i szybko sprawdziliśmy okolicę oraz sam dom i garaż obok. Było tu cicho i bezpiecznie. Chatka po środku lasu, kompletnie odcięta od rzeczywistości. Miałem nadzieję, że to nie będzie mój grobowiec. Odstawiłem auto do garażu po czym wszedłem do chatki. Było tu dosyć zimno, a my nie mogliśmy rozpalić w kominku, bo po pierwsze nie było czym, a po drugie ściągnęłoby to na nas jeszcze większą uwagę. Wyjąłem koce z samochodu i zrobiłem nam dwa posłania, po czym zacząłem przygotowywać kolacje. Gdy skończyłem, zauważyłem, że Ruda przesunęła swoje posłanie tuż obok mojego. Spojrzałem na nią, a ona tylko uśmiechnęła się niewinnie.

                Zjedliśmy i położyliśmy się obok siebie. Powtarzałem sobie, że to tylko po to, żeby było cieplej, ale wiedziałem, że nie do końca tak jest. Chciałem kompletnie się odstresować przed powrotem do Torunia. Cisza przed burzą,  pomyślałem. Coś dużego się stanie już niedługo. Musiałem być na to w pełni przygotowany. Dlatego nie zaprzeczyłem, kiedy dziewczyna położyła się obok mnie i mnie przytuliła. Czułem się całkiem szczęśliwy z tego powodu.