Rozdział 13: Komplikacje

Rozdział 13, perspektywa Bobra. Zobaczycie co się stało dosłownie chwilę po zakończeniu ostatniego rozdziału, tylko to wszystko z perspektywy Bobra. Coraz bliżej końca tego tomu, ja osobiście teraz bardzo dużo czasu spędzam wymyślając wszystko co trzeba. Mam nadzieję, że wam się spodoba jeżeli tak to zostawcie łapkę w górę i komentarz ;)

--------------------------------------------

Rozdział 13 (Bobru): Komplikacje

                Pablord dostał. Chcieliśmy zaskoczyć atakujących Złomiarzy od tyłu, ale wtedy zdaliśmy sobie sprawę, że po pierwsze, nie byli to Złomiarze, a po drugie było to zbyt niebezpieczne. Próbowałem zjechać na pobocze, żeby zniwelować siłę uderzenia. Spojrzałem na przyjaciela i zobaczyłem, że trzyma się za brzuch. Musiałem szybko zaprowadzić go do lecznicy.  Ale teraz wylądowaliśmy w samym środku walki. Barykady nie było. Zostały tylko ruiny. Na ulicy, kawałek przed nami, znajdowało się mnóstwo ludzi z Torunia, ale wszędzie dookoła były zombie. Wysiadłem razem z Wiktorią i zaczęliśmy je zabijać. Robiło się już gorąco, ale całe szczęście pomagali nam strażnicy z Ostoi oraz mnóstwo losowych ludzi. Widziałem w tłumie Magdę, Łapę oraz Szeryfa i Karła.

                Oczyszczenie całej ulicy zajęło nam dobre dziesięć minut. Gdy wszystko się uspokoiło, ja pobiegłem do auta i przy pomocy Ryśka oraz dwóch innych strażników, wyciągnęliśmy ostrożnie Pablorda. Wyglądał kiepsko. Stracił przytomność i był blady. Obawiałam się najgorszego, ale pomimo tego ruszyłem z małą grupką osób w stronę szpitala. Gdy tam doszliśmy Pablord szybko został podpięty pod różne aparatury podtrzymujące życie. To był plus lecznicy w Toruniu, byliśmy tutaj całkiem nieźle wyposażeni. Gdy sytuacja w końcu się uspokoiła, usiadłem na korytarzu w lecznicy i czekałem na to co powiedzą lekarze.

                W międzyczasie przyszła do mnie Łapa. Przytuliłem się do niej i trwaliśmy w takim stanie przez co najmniej dwie minuty. W końcu rozłączyliśmy się, a ja westchnąłem cicho.

- Co ci się stało w ucho? – zapytała.

- Trzeci Posterunek nie istnieje… trafiliśmy na bandytów, Jonasz prawdopodobnie zginął… - zacząłem tłumaczyć. Jeszcze dzisiaj z rana znaleźliśmy auto, które jakimś cudem odpaliliśmy. Udało się nam dojechać do Torunia w jednym kawałku, a Jonasz został gdzieś tam, albo już nie żył. Powinniśmy i tak być bardziej ostrożni, bo nasz pośpiech mógł kosztować Pablorda życie.

- Tutaj w sumie nie lepiej – powiedziała Łapa, machając nogą.

- Co tu się stało? Na Placu Głównym widziałem jakieś stoły, a w samej Ostoi mnóstwo zombie – spytałem, wciąż nie mogąc uwierzyć w to co tu zastałem. Pamiętałem, że Dziara wspominał o jakimś ataku Gangu, ale skąd tu się wzięło tyle zombie i ta rozwalona barykada?

- Karzeł organizował Święto Ocalałego, jakąś bezsensowną imprezę, gdzie mieliśmy oderwać się od rzeczywistości. Chciałam się tylko napić i dalej czekać na twój powrót, ale jak widzisz nagle wszystko się posypało. Nie wiadomo skąd pojawił się Gang, a jedna z barykad została zniszczona. Prawdopodobnie przez nich – opowiedziała pociągając nosem co jakiś czas. Była smutna.

- Dlaczego się smucisz? Przecież wróciłem, a sytuacja została opanowana… - powiedziałem.

- Sołtys i ten łysy żołnierz zginęli… Żołnierz zabił przywódcę Gangu, ale sam zginął, a Sołtys próbował go ratować i ugryzł go zombie. Strzeliłam mu w głowę, żeby się nie przemienił… - powiedziała, a z kącika jej oka spłynęła łza.

                Ta informacja była jak uderzenie pioruna. Poczułem się tak samo jak widziałem umierającego Goku, umierającą Nieznajomą oraz ciało Natalii. Sołtys był jak dziadek każdego z nas, zawsze służył radą i był niesamowicie pomocny. Był ze mną praktycznie od początku tego całego syfu. Czemu musiał tak ryzykować?

- Dlaczego to zrobił? – zapytałem, chociaż nie wiedziałem na jaką odpowiedź liczę.

Łapa nie odpowiedziała. To była naprawdę spora strata. Jakim cudem atak wyszedł tak dobrze? Czy było możliwe, że ktoś wpuścił Gang do środka?

- Był za dobrym człowiekiem na te czasy. Pieprzony Karzeł uciekł gdy walczyliśmy z Gangiem… Żałuje, że nie złapał go jakiś trup – powiedziała w końcu. Zachowania Karła rzeczywiście było szokujące. Spotkałem Dziarę w drodze do szpitala i rzuciłem mu tylko, że wpadnę jak zobaczę co z Pablordem. Miałem mu do zdania raport, oraz chciałem go zapytać o parę rzeczy.

                Nagle z jednego z gabinetów lekarskich wyszła Wiktoria. Miała zabandażowaną nogę i dostała kulę do podpórki.

- Wszystko gra? – zapytałem.

- Zdarzały mi się gorsze wypadki, lepiej powiedz co z Pablordem – poprosiła siadając obok mnie i Łapy.

- Czekamy, aż go podłączą pod aparaturę i zbadają. Dostał mocno i zanim go podnieśliśmy to mogło być już za późno. Mam przez to spore obawy… - zacząłem.

- Myślę, że da sobie radę. To twardy człowiek, jak wszyscy z Czerwonych Flar… no może poza Mateuszem, ale on jest tak głupi, że nie ma szans zginąć. Po prostu tak już jest – powiedziała wstając – Wybaczcie, ale muszę iść. Kazali mi leżeć, żebym szybko wróciła do pełnej sprawności.

                Zniknęła powoli na schodach w korytarzu, a ja ziewnąłem przeciągle. Oczy mi się same zamykały, ale miałem jeszcze parę rzeczy do zrobienia. Zastanawiałem się czy nie mogłem zdać raportu Dziarze jutro, a wieczoru spędzić przy Łapie, ale podejrzewałem, że nie ma takiej opcji. Po około dziesięciu minutach z sali wyszedł lekarz. Był to Medyk, ostatni żyjący żołnierz z konwoju, który pomagał Natalii dostać się do Torunia. Widać, że był w ponurym nastroju, usłyszał już o śmierci przyjaciela. Po wyjściu z gabinetu spojrzał na nas i sięgnął do kieszeni. Wyciągnął paczkę papierosów i odpalił jednego zapalniczką, po czym zaciągnął się potężnie.

- Jego stan jest ciężki – powiedział – sama rana brzucha nie jest tak poważna, chociaż stracił sporo krwi. Gorzej jest z jego głową. Podczas tego waszego poślizgu musiał uderzyć dosyć mocno, co wprowadziło go w stan śpiączki. Na razie będziemy go obserwować, ale naprawdę nie wygląda to dobrze… Przykro mi – dokończył, a kolejny głaz, podobny jak ten po śmierci Sołtysa, spadł na mnie. Czy wszyscy ważni dla mnie ludzie, moi przyjaciele oraz kompani muszą odchodzić? Śpiączka to nie była jeszcze śmierć, ale czasami człowiek wybudzał się z niej po paru godzinach, czasami po paru tygodniach, a czasami po paru latach. Mogłem kazać mu wjechać innym wjazdem, ale hałasy i strzały, które słyszeliśmy wystraszyły mnie. Musiałem podjąć taką decyzję i to mogło mnie kosztować kolejnego przyjaciela.

                Wstałem ciężko i wyciągnąłem rękę do Medyka.

- Dziękuje za pomoc. Udzieloną mu i Wiktorii. Przykro mi z powodu twojego przyjaciela – powiedziałem.

- Słyszałem, że twój oddał życie próbując ratować mojego, więc to ja powinienem dziękować –odpowiedział.

- Jesteśmy jedną silną grupą. Toruń to tylko miejsce, w którym żyjemy. Cieszę się, że możesz się poczuć częścią moich ludzi – powiedziałem – Wybacz, ale jestem wykończony, a muszę jeszcze zdać raport. Bywaj.

Odwróciłem się i razem z Łapą opuściliśmy szpital. Wyszliśmy na chłodne, wieczorne powietrze. Nad nami nie było widać gwiazd, wszystko zasłaniały czarne, gęste chmury. Zbierało się na deszcz, a może nawet na burzę. Szliśmy kawałek w milczeniu, mijając co jakiś czas grupki strażników, którzy zbierali ciała zombie na wozy i taczki, a następnie wywozili je za północną barykadę. Nie wiedziałem w sumie co teraz stanie się z barykadą, jak szybko ją odbudują i czy w ogóle będą w stanie.

                Nagle przyszło mi do głowy pewne pytanie.

- Właściwie to gdzie jest Ernest i cały Zbłąkany Ocalały? – zapytałem.

- Nie wrócili jeszcze ze wschodu – odpowiedziała Łapa.

- W sumie nam krótsza trasa zajęła pięć dni, ale jeżeli ich jeszcze nie ma, to może oznaczać, że wpadli w tarapaty… - zgadywałem.

- Nie myśl o tym. Musisz się zrelaksować, ostatnio wszyscy przeżyliśmy piekło. Wpadnij do mnie na noc kochasiu. Zrelaksujemy się wspólnie i pozwolę ci zapomnieć o dzisiejszych przykrościach – zaproponowała.

- Postaram się, po prostu… nie wiem jakie plany ma Dziara – wyznałem, mówiąc zgodnie z prawdą.

- Wiesz gdzie mnie szukać – rzuciła na pożegnanie i odeszła w stronę budynków mieszkalnych.

                Pozostałą część drogi pokonałem sam.  Stanąłem przed drzwiami Kwatery Głównej, chociaż wyjątkowo nie było tu cicho, ciemno i tajemniczo. Tym razem krzątało się tu mnóstwo ludzi, pomagających sprzątać i odbudowywać. Wszedłem używając zestawów kluczy i zobaczyłem przy stole cztery osoby. Jedna z nich wychodziła właśnie i była to Agnieszka, jedna z Czerwonych Flar, która wróciła niedawno z Pierwszego Posterunku. Miała obojętny wyraz twarzy co było widać gdy mnie mijała. Zamknęła za sobą drzwi, a ja podszedłem do reszty stojącej przy stole – Karła, Dziary oraz Magdy.

- Bobru! Jesteś w końcu, mów co z Pabim! – powiedział, a reszta odwróciła się w moją stronę. W oczach Magdy zobaczyłem gniew, a w oczach Karła obojętność.

- Jest pogrążony w śpiączce. Jego stan jest ciężki – powiedziałem.

- Nie będę cię długo męczył, ale muszę się dowiedzieć jak przebiegła misja, dlaczego nie ma z wami Jonasza i jak wygląda to co dzieje się na Trzecim Posterunku.

- Co się stało z barykadą? Dlaczego moi ludzie zginęli, chociaż mam tak wielką siłę ognia, a zaatakowało nas zaledwie paru przeciwników? – zapytałem z gniewem.

- Uspokój się Bobru, jesteś zmęczony. Gang zaatakował nas, rozbili barykadę materiałami wybuchowymi, a następnie zakradli się podczas tego jak świętowaliśmy i wybili. Ale to już koniec. Ich przywódca nie żyje – zapewnił Dziara.

- Szkoda, że nasz żyje – dodała nagle Magda. Pierwszy raz słyszałem aż tak odważne słowa z jej strony. Zawsze lubiła się wymądrzać, ale te słowa były przepełnione czystą nienawiścią. Karzeł spojrzał na nią, ale ona nie opuściła wzroku.

- Uspokój się dziewczyno, to nie moja wina, co więcej gdyby nie moje wsparcie nie żyłabyś, tak samo cała reszta w tym sektorze. Tam było najciężej – odgryzł się Karzeł.

- Uciekłeś i zostawiłeś nas. Jako przywódca powinieneś być w pierwszym szeregu, dając przykład swoim ludziom! – krzyknęła.

- Uważaj, bo pożałujesz swoich słów – ostrzegł ją.

- Co zrobisz? Jesteś zwykły tchórzem.

                Przez chwilę wydawało mi się, że Karzeł ją uderzy, ale nie zrobił tego. Patrzył jeszcze przez chwilę w jej oczy, a następnie spojrzał na Dziarę i na mnie. Potem wyszedł, trzaskając głośno drzwiami.

- Nie narażaj się na to, że zostaniesz stąd wyrzucona – rzucił Dziara, żeby przerwać ciszę.

Magda milczała. Usiadła na krześle obok i nie odzywała się.

- Eee… co do raportu, to misja nieudana. Trzeci Posterunek upadł, przejęła go okoliczna grupa, która każe nazywać się Złomiarzami, od tego dużego złomowiska przy Grudziądzu. Z tego co słyszałem od paru ludzi, którzy też okazali się być Złomiarzami, wszyscy, którzy tam byli, albo przeszli na stronę Złomiarzy, albo zginęli. Jonasz zaginął w akcji, zgubił się i nie mogliśmy już na niego czekać. Prawdopodobnie nie żyje – streściłem.

Dziara milczał przez chwilę.

- To nie dobrze-  powiedział w końcu – Cała nasza północna siła mocno ucierpiała w ostatnich dniach. Barykada upadła, a posterunek został zniszczony. Będę musiał przeznaczyć wiele ludzi na odbudowę tego wszystkiego. Ale plan postępuje do przodu. Co do twojego następnego zadania Bobru… - zaczął.

- Nie mogę odpocząć przynajmniej parę dni? Poza tym gdzie jest Erni? – zapytałem.

- Nie mam pojęcia, ale pojechał przecież z dwoma ludźmi ,wcześniej jeździł sam i wracał, więc teraz tym bardziej wszystko powinno pójść ok – zapewnił przywódca Czerwonych Flar.

- Nie powinniśmy tam kogoś wysłać? – zapytałem.

- Na razie nie. Co do wysłania to pojedziesz jutro po południu wraz z paroma wyznaczonymi osobami na Drugi Posterunek, który jest na zachód stąd. Muszę koniecznie się dowiedzieć czy wszystko jest tam ok, bo tamtejsi ludzie naprawiają nasz helikopter. Wyobrażasz sobie jaka to mogłaby być przewaga? – zapytał.

                Helikopter. Dopiero teraz do mnie doszło, że jeden helikopter z Torunia znaleźliśmy niedaleko Białegostoku, tam gdzie przypadkowo wszystkie grupy uciekające z Królowego Mostu spotkały się, chociaż same o tym nie wiedziały.

- Jutro po południu? – zapytałem.

- Tak. Co najważniejsze, musisz ze sobą wziąć tą dziewczynę ze szklarni, medyka z lecznicy oraz księdza. Oraz dwie osoby z Czerownych Flar, możesz wybrać kogoś chcesz – powiedział.

- Czemu trzech moich ludzi ma jechać na Drugi Posterunek? – zapytałem.

- Tamci ludzie rozwijają się całkiem szybko. Jest to drugie z największych ośrodków Ostoi, poza samą Ostoją. Będą tam bezpieczni, a tamtejsi potrzebują księdza, dobrego lekarza oraz kogoś, kto zacznie budowę szklarni w tamtym miejscu. To będzie dla nas świetne miejsce do ucieczki, gdyby zaatakowała nas większa grupa – wytłumaczył – Twoi ludzie będą tam góra tydzień, może dwa. Gdy tamci podłapią jak zajmować się uprawą, znajdzie się jakiś kolejny ksiądz, oraz ludzie leczący i wszystko powinno być ok.

- Nie podoba mi się to za bardzo, ale zgadzam się. Czy to wszystko? – zapytałem.

- Gigant oraz Dymitr trafią do tymczasowego aresztu – powiedział bez emocji. Widziałem, że Magda chciała już coś powiedzieć, ale ugryzła się w język.  Ja za to nie pozostawałem milczący.

- Nie rozumiem. Dlaczego? – zapytałem – To ich wina? Podejrzewasz moich ludzi? – ciągnąłem z coraz to większym gniewem.

- Niestety tak. Opuścili stanowisko na moje polecenie, ale to bardzo dziwne, że akurat tam uderzył Gang. Jak nie znajdziemy solidnego dowodu to nic im się nie stanie, ale i tak muszą spędzić trochę czasu w areszcie. W imię zasad – powiedział.

- Wybacz, ale mam wrażenie, że zamieniasz się powoli w Karła – powiedziałem – Mam wrażenie jakbyś bał się mnie i starał zabrać mi wszystkich ludzi, żebym został tu sam…

- Nigdy nie porównuj mnie do tej osoby Bobru. NIGDY! – krzyknął – A teraz idź już. Zaczynam się robić bardziej zmęczony rozmową z tobą, niż ty tą całą wyprawą.

                Odwróciłem się i ruszyłem w stronę drzwi. Zorientowałem się, że Magda kuśtyka za mną, więc przepuściłem ją i wyszliśmy na zewnątrz. Przez chwilę szliśmy w milczeniu, ale w końcu zaciekawiony zapytałem.

- Co ci się stało w nogę?

- Wiesz jaka jestem niezdarna, miałam mały wypadek i stało się – powiedziała uśmiechając się.

- Ostatnio dziwnie się zachowujesz, wszystko jest w porządku? – zapytałem.

Magda zastanawiała się chwilę nad odpowiedzią.

- Nie… ale będzie. Mam nadzieję – powiedziała ze smutkiem.

- Mogę ci jakoś pomóc? – zapytałem.

- Po prostu bądź w okolicy. Postaraj się wrócić szybciej niż podczas ostatniego wyjazdu. Wiem, że czujesz na sobie odpowiedzialność za wszystkich swoich przyjaciół, ale wiedz, że przy tobie czujemy się znacznie lepiej. Po prostu tak już jest.

- Obiecuje, że wrócę jak najszybciej – powiedziałem uśmiechając się – Działo się jeszcze coś ciekawego podczas mojej nieobecności?

- Jakub uciekł…

- Co? – zapytałem. Morderca na wolności. Odruchowo obejrzałem się do tyłu, a po plecach przeszły mi ciarki niepokoju.

- Dwa dni temu wieczorem, podczas apelu. Znaleziono tylko cztery ciała i pustą celę. Zabił strażnika i trzech pozostałych więźniów. Prawdopodobnie wykorzystał sytuację i podczas dzisiejszego ataku uciekł stąd i już go więcej nie zobaczymy – powiedziała.

                Zatrzymałem się i złapałem rękoma za jej ramiona. Spojrzałem jej w oczy.

- Jeżeli coś cię męczy pamiętaj, że możesz powiedzieć mi, albo Łapie. Nikomu więcej nie ufaj, szczególnie, że Gigant został zamknięty, a Sołtys nie żyje. Erniego i Cinka oraz Łowcy też nie ma w pobliżu. Po prostu uważaj, ok? – powiedziałem.

- Będę uważała… - obiecała – Przepraszam, ale muszę już iść, może się gdzieś przydam… - i odeszła w przeciwną stronę, idąc w kierunku barykady. Widziałem, że coś ją męczy. Niektórzy ludzie byli łatwi do przewidzenia. Ona była jedną z tych, którzy byli naprawdę łatwi do rozpracowania. Musiałem ją bacznie obserwować. Podczas rozmowy z nią zwróciłem jednak uwagę na inny poważny problem. Jak jutro wywiozę stąd trzy kolejne osoby to z mojej grupy, zostanie tu właściwie tylko Łapa, Magda oraz Miczi. Jak to możliwe, że z tak sporej grupy osób, zostało już tylko tak mało ludzi? Oczywiście był jeszcze Gigant oraz Dymitr, ale obaj trafią do aresztu i nie będą mieli żadnego wpływu na zdarzenia w Ostoi.

                Byłem zmęczony. Pozostawiłem dalsze rozmyślanie na jutro i ruszyłem w stronę apartamentów, gdzie miałem zamiar spędzić wieczór z Łapą. Nasza relacja była czymś dziwnym. Spędzaliśmy ze sobą sporo czasu, ale w żadnym wypadku nie mogłem nazwać Łapy swoją dziewczyną. Nie wiem czy bym za nią tęsknił jakby odeszła, ale na pewno pozostawiłaby charakterystyczną pustkę w moim życiu. Być może większą niż ktokolwiek inny, a może tak małą, że szybko bym o niej zapomniał. Zapukałem do jej mieszkania i nie czekałem długo. Otworzyła mi ubrana w spodnie od pidżamy oraz koszulkę ze sporym dekoltem.  Usiadłem na kanapie w niedużym salonie i poczułem duże zmęczenie. Łapa jednak uśmiechnęła się tylko i podała mi lampkę wina. Wypiłem pierwszy kieliszek szybkim, zachłannym łykiem.  Usiadła obok i pocałowała mnie. Zabawne, pomyślałem, jak z wroga, który zabijał moich ludzi, stała się kimś ważnym w moim życiu. Potężnym sojusznikiem i bratnią duszą. Wtuliła się we mnie, tak, że mogłem poczuć zapach jej włosów, mieszankę potu, dymu i ziół. Siedzieliśmy tak i wspominaliśmy wiele rzeczy, chcąc unikać jak ognia, ciężkich tematów.

                Zasnąłem w końcu za jakiś czas, a gdy się obudziłem, było już wczesne popołudnie. Niebo było zakryte chmurami i padał deszcz. Zjadłem śniadanie z Łapą, po czym pożegnałem się z nią. Opuszczała mnie z niechęcią, ale wiedziała, że muszę wykonać swoje zadanie. Z rana Plac Główny wyglądał już o wiele lepiej niż wieczorem. Widocznie strażnicy mieli ciężką noc, z usuwaniem ciał zabitych, zombie oraz sprzątaniem po całym Święcie Ocalałego, które pokazało tylko jedno. Nie ma bezpiecznych miejsc i największą nagrodą jest otwarcie oczu dnia następnego, a nie muzyka, alkohol i dobra zabawa.

                Dotarłem do Kwatery Głównej pięć minut później, zahaczając po drodze o ruiny północnej barykady, gdzie znajdowały się teraz auta, które stanowiły prymitywną ochronę przed zombie i atakami innych ocalałych. Zastanawiałem się chwilę nad tym z kim mógłbym pojechać na Drugi Posterunek, ale nie wpadł mi nikt konkretny do głowy. Nie chciałem męczyć Wiktorii, Jonasza nie było, Pablord był w bardzo ciężkim stanie, a Mpd stracił status Czerwonej Flary. Prawdopodobnie na miejsce Mateusza i Jonasza zostaną wyznaczone dwie kolejne osoby, ale póki co Flar było mniej.

                Wszedłem do Kwatery Głównej i przy stole zastałem pięciu ludzi. Był tam oczywiście Dziara, który obgadywał coś z wysokim mężczyzną po pięćdziesiątce, który pokazywał coś na planie Ostoi. Obok stały trzy osoby z Czerwonych Flar – Agnieszka, która wróciła niedawno z Pierwszego Posterunku, Filip, który większość czasu spędzał na Czwartym Posterunku, oraz Maciek. Dziara widząc mnie skinął głową, a ja przywitałem się ze wszystkimi.

- Jesteś gotowy do odjazdu? – zapytał Dziara.

- Raczej tak, ale nie zdecydowałem kto ze mną pojedzie. W sumie dostosuje się – stwierdziłem.

- Dobrze, więc pojedziesz z Agnieszką oraz Filipem. Co ty na to? A wam to pasuje? – skierował pytanie do całej trójki.

                Wszyscy kiwnęli głową na znak, że tak.

- Idealnie. Auto już na was czeka, cała trójka ludzi, których macie tam zawieźć też, jakieś pytania? – skierował ostatnią część do mnie.

- Ile osób wczoraj zginęło? – zapytałem.

- Około piętnastu. Paru cywili, paru strażników oraz oczywiście osoby bliższe tobie – stwierdził.

- Mogę cię prosić na słowo? – zapytałem.

- Jasne – odpowiedział.

Odeszliśmy na bok, z dala od zasięgu słuchu reszty obecnej tu na miejscu.

- Mówiłeś mi o tym ataku, ale i tak były ofiary. Oszukałeś mnie, a poza tym czuję, że nie jesteś ze mną całkowicie szczery. Nie ufasz mi przyjacielu?  - zapytałem.

- Nie ufaj nikomu – powiedział Dziara uśmiechając się smutno – Znasz tą zasadę Bobru. Sytuacja wymknęła się spod kontroli, ale ofiary, które ponieśliśmy zostaną odkupione. Dużo ludzi odwraca się od Karła. Obiecuje, że nie zmarnuje tej ogromnej straty i odkupię swoje winy. Potrzebuję jeszcze tylko trochę zaufania. Mogę na ciebie liczyć? – zapytał.

- Oczywiście – skłamałem bez zastanowienia.

- To dobrze. Zawieź tych ludzi i wracaj. Powodzenia Bobru – powiedział.

                Opuściłem budynek wraz z Filipem i Agnieszką. I jedno i drugie nie wyglądało na tak zacną kampanię jak Pablord, Jonasz oraz Wiktoria, ale nie mogłem narzekać. I Agnieszka i Filip byli mocni i z pewnością pomogą mi w mojej misji. Ruszyliśmy prosto do garaży, gdzie czekali na nas Józef, Ika oraz Medyk. Wsiedliśmy do sporego auta i poczekaliśmy, aż bramy się przed nami otworzą. Będąc w garażach spojrzałem tęsknie na Potwora, ciężarówkę Łowcy, którą tu przyjechaliśmy. Wtedy bałem się tego, co dzieje się z moimi ludźmi i marzyłem, żeby dostać się do Torunia. Teraz nie wiedziałem już, czy czuje się tu szczęśliwy i bezpieczny. Czułem coś nieokreślonego. Pozostawiłem jednak swoje rozterki samemu sobie i westchnąłem głęboko gdy opuściliśmy granicę Ostoi. Ja z przodu razem z kierującym Filipem, a z tyłu Medyk, Ika, Józef oraz Agnieszka. Wyjechaliśmy szybko z miasta, mijając po lewej krajobraz Wisły i pojechaliśmy w stronę Drugiego Posterunku. W stronę nieznanego.