Ten rozdział pomimo spokojnej nazwy, będzie rozwijał kilka ciekawych motywów. Czy ekipa Bobra w końcu zazna spokoju po przejęciu KM? Czy Alex pojawi się znowu w ich życiach? Tego dowiecie się już w krótce, zapraszam do komentowania i rozsyłania bloga znajomym. Miłego czytania!

Pablekta: Korektlord

------------------------------------------------------

Rozdział 11: Odpoczynek

                Usłyszałem hałasy. Siedziałem dalej w tym samym miejscu, na którym zasnąłem. Za oknem było ciemno. Przetarłem oczy i rozejrzałem się po pokoju. O dziwo nie widziałem tutaj Kiciusia. Pomyślałem od razu, że Gigant przeniósł go na piętro, gdzie było cieplej i przytulniej. Wstałem i rozprostowałem obolałe nogi. Zdziwiłem się faktem, że byłem w pomieszczeniu sam. W końcu w obozie przebywało teraz piętnaście osób. Szukając mojej broni przeżyłem kolejne zaskoczenie – zniknął mój pistolet oraz podręczny nóż. Wyjrzałem za okno i ujrzałem Sołtysa rozmawiającego z Goku. Uspokoiło to trochę moje obawy. Chciałem zobaczyć, co dzieje się z Kiciusiem, więc udałem się w stronę schodów.

 Nagle usłyszałem dźwięk dochodzący od drzwi, z drugiej strony domu. Powoli ruszyłem do kuchni, żeby zobaczyć, co się dzieje. Ujrzałem postać, która właśnie otworzyła drzwi. Przez pierwszą chwilę wydawało mi się, że to Cinek, ale po chwili zamarłem. To był Alex. Sparaliżowany strachem nie mogłem uwierzyć własnym oczom. Jego twarz była pokryta ranami, które zadaliśmy mu w czasie walki na polanie. Natychmiastowo otrząsnąłem się i puściłem biegiem w stronę salonu. Słyszałem jak mnie goni. Zacząłem wołać o pomoc, ale nie widziałem nadchodzącego Giganta, ani nikogo innego z moich przyjaciół. Pech chciał, że potknąłem się o próg i straciłem równowagę. Mój przeciwnik wykorzystał to i doskoczył do mnie. Powalił mnie, zobaczyłem nóż w jego rękach. Byłem tak przerażony, że nie potrafiłem wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Broń zabłysnęła w jego dłoni i zadał mi cios w brzuch. Poczułem ogromny ból, kiedy stal przeszywała mnie na wylot:

— Za zniszczenie spokoju – dźgnął ponownie – za zabicie moich przyjaciół – następna fala bólu przeszyła mnie – za Natalię – zacząłem odpływać atakowany przez mojego największego wroga. Dorwał mnie. Umierałem. Widziałem jego twarz przepełnioną nienawiścią. Czy to naprawdę był ostatni widok jaki miałem zobaczyć w życiu? Wtedy odleciałem. Zamknąłem oczy i nie czułem już niczego.

 Wtedy się obudziłem. Zlany potem podniosłem się. Było na oko południe. Leżałem na piętrze domu Kiciusia. Widziałem, że w kącie na drugim łóżku siedział Goku. Kiedy zobaczył, że wstałem podszedł do mnie i przywitał się :

— W końcu wstałeś, pało – powiedział żartobliwie, jak to miał w zwyczaju. Teraz w końcu miałem szansę z nim normalnie porozmawiać. Nie robiłem tego od czasu naszej rozmowy w parku.

— Miałem straszny sen dotyczący Alexa. W Obozie wszystko w porządku? – zapytałem na wszelki wypadek.

— Jasne, że tak. Ten twój ogromny kumpel chodzi od bramy do bramy i pilnuje porządku. Reszta szykuje śniadanie, a Kiciuś kima na dole.

— Dzięki. Zaraz będę musiał posłuchać waszej relacji co do zdarzeń w drodze do Królowego Mostu. Ale najpierw muszę coś zjeść bo nie wytrzymam – odpowiedziałem i wstałem. Bartek zszedł na dół, a ja ubrałem się i poszedłem w jego ślady. Na dole drzemał Kiciuś. Jego ręka była zabandażowana. W kuchni, w której rozgrywała się akcja mojego koszmaru siedziało teraz parę osób – Natalia, Goku, Nieznajoma, Gigant, Szpieg oraz Cinek.

Usiadłem przy stole i łapczywie rzuciłem się na swoją porcję jedzenia.  Zjadając szybko, rozpocząłem dyskusję :

— Dziękuje za posiłek. Opowiadajcie teraz jak wyglądała wasza droga tutaj. Może mi się to przydać, w końcu Alex dalej gdzieś tam jest.

— Może ja opowiem? Mam całkiem dobrą pamięć i kojarzę każdy szczegół – zaczął Goku i nie czekając na pozwolenie kontynuował — W momencie, kiedy poszedłeś wraz z tym debilem na zwiad w parku, wyczekiwaliśmy znaku od Kiciusia do ataku. Chcieliśmy jak najszybciej odbić Natalię i resztę po czym poczekać na ciebie i realizować twój plan. Wtedy jednak wszystko zaczęło się komplikować. Alex długo nie wracał i Bochen poszedł sprawdzić, co się stało. Po chwili wrócił sam Alex i powiedział nam o tym, że Bochen cię zabił i on wymierzył sprawiedliwość we własnym zakresie. Przytargał ciało naszego przyjaciela i kazał je powiesić na latarni. Oczywiście nie uwierzyliśmy mu, ale nim zdążyliśmy zadziałać, Cinek wrócił ze swoją ekipą —  tu zerknął na niego i prychnął z pogardą – musieliśmy się poddać i podążać za nimi, licząc na to, że nas nie zabiją, wciąż opłakując twoją śmierć. Ruszyliśmy w stronę centrum i wybijając masę trupów znaleźliśmy przy pewnym warsztacie dwie działające furgonetki. Natychmiast je przejęliśmy i do rana jeździliśmy po sklepach i szpitalach zbierając jakieś gówniane zapasy. Grupa Alexa była na tyle silna, że dziesiątkowali trupy spotkane na drodze bez problemu i nie ponieśli żadnych strat. Potem pojechaliśmy na Lwowską. Tam uderzyliśmy na sklep militarny i zapakowaliśmy tyle broni ile się dało. Wszyscy dalej byliśmy uwięzieni, więc… — w tej chwili przerwała mu Nieznajoma – Nieprawda. Natalia i jej przyjaciele byli wolni. Ale wątpię, żeby mogli jakoś zmienić bieg wydarzeń. Mów dalej Bartku – powiedziała.

— Tak. To prawda. Nie wszyscy byli uwięzieni, ale nasza sytuacja była beznadziejna. Wtedy zaatakował nas jakiś psychopata, który ciągnął za sobą tabun martwiaków. Drugie tyle zaczęło wypełzać nie wiadomo jakim sposobem z tyłów sklepu. Musieli tam się cisnąć jak w puszce! – opowiadał dalej.

Słuchałem go z wielką uwagą, tak samo jak Szpieg i Gigant, którzy nie wiedzieli nic o ludziach, którzy przy nich siedzieli.

— Ale to już chyba z tego co słyszałeś od Erniego. Mniejsza. Potem odjechaliśmy. Droga była prosta, aż do Grabówki. Dosłownie przed wjazdem zobaczyliśmy grupę ludzi, która zjeżdżała samochodem na podjazd jakiegoś mniejszego sklepiku. Jak nas zobaczyli, od razu wsiedli i dali gazu. Alex oczywiście nie mógł zostawić ich w spokoju i kazał ostrzelać oddalający się pojazd. Jeden z pocisków trafił i widziałem jak auto zjeżdża na pobocze i zatrzymuje się. Wtedy pojechaliśmy dalej. Kiedy zobaczyliśmy światła w Królowym Moście, uwolnili Erniego i kazali mu sprawdzić kto tam jest. Tutejsi od razu wpuścili Kiciusia i jego przyjaciół i w sumie pożyliśmy tutaj niecałe dwa dni, bo wczoraj wieczorem przyszedł Erni zaczął nam tłumaczyć twój plan i porozmawiał z Sołtysem oraz resztą. Wtedy zaczął wołać Alexa i jego kompanów mówiąc, że zobaczył w lesie obóz. Ten idiota słysząc to od razu napalił się na myśl o zabijaniu i zebrał ekipę. Pojechał i resztę znasz. Cieszę się, że go już nie ma. Byłem pewien, że pewnego dnia będziemy tak samo niepotrzebni jak Bochen i się nas pozbędzie – tu wyraźnie zakończył mówić, bo sięgnął po szklankę wody i napił się.

Żaden z aspektów nie wstrząsnął mną szczególnie, ale cieszyłem się, iż mogłem poznać całą historię z ich perspektywy. Dziękując raz jeszcze za jedzenie wyszedłem z kuchni i udałem się do salonu, gdzie leżał Erni. Stała przy nim Jola, zmieniając mu akurat opatrunek. Spojrzałem na nią i zapytałem :

— Jak się czuje?

— Rana goi się, to jest pewne, ale nie wiem jak szybko odzyska sprawność w ręce. Będzie miał problemy z strzelaniem i walką. Pocisk naderwał mu mięśnie i osłabił kość – powiedziała nie przerywając swojej pracy. Spojrzałem na towarzysza z troską. Żałowałem, że musiał zapłacić taką cenę za wolność. Nie miałem jednak czasu na dalsze sterczenie w domu, czas zobaczyć Obóz za dnia.

Wyszedłem na zewnątrz czując na twarzy chłodne powietrze. Dzisiejszy dzień był zimny. Nade mną kłębiły się chmury, które zwiastowały deszcz. Obóz teraz wydawał mi się większy niż poprzednio. Co prawda nigdy nie podchodziłem zbyt blisko, ale z obserwacji z młyna wydawał się o wiele mniejszy. Ogrodzenie otaczające go było zbudowane z drewna i siatki, wzmocnione z wielu stron, czyniąc je świetną osłoną przed zombie. Zastanawiałem się, czy ogrodzenie zatrzymałoby samochód, który chciałby je powalić. Ciężko to było określić, więc porzuciłem tę myśl.

W całym kompleksie było sześć domków, w tym każdy odpowiednio zagospodarowany. W pięciu mieszkali ocalali, a jeden służył jako gabinet lekarski i skład broni zarazem. Interesowała mnie jednak inna rzecz, więc zrobiłem szybką rundkę po bramach, które były zarazem wyjściami. Ta od wschodu, którą wszedłem, rzeczywiście wydawała się najgroźniejszym punktem. Siedziała tam teraz Miczi z jakąś nową dalekosiężną bronią. Pozdrowiłem ją skinieniem głowy i ruszyłem dalej. Od południa wychodziła tylko jedna brama, którą dało się dostać na teren. Była ona jednak zagrodzona dwoma autami miejscowych. Na jednym z nich siedział spokojnie Piotr, mężczyzna, który w lesie ocalił Natalię. Widziałem, że jest zamyślony, więc nie przeszkadzałem mu. Dalej od strony zachodniej były dwie bramy, obie wyglądały solidnie i wiedziałem, że tych z pewnością nie sforsuje żadne auto. Jednej pilnował Szpieg a drugiej Eryk. Ostatnia część obozu miała również jedną bramę, chronioną przez Damiana i Roberta.

Ten drugi wczoraj wyciągnął w naszą stronę broń, więc nie ufałem mu. Muszę pamiętać, aby wspomnieć Gigantowi, żeby miał na niego oko, pomyślałem. Zadowolony z obchodu ruszyłem na środek kompleksu, gdzie znajdowała się studnia. Leżała ona dokładnie w miejscu przecięcia się sześciu domów i tworzyła swego rodzaju wzór, który byłby łatwy do zauważenia z lotu ptaka. Przysiadłem na jej murku i zatopiłem się w myślach. Mieliśmy jeszcze tyle do zrobienia, ale udało się osiągnąć najważniejszy cel. Zebrałem moich przyjaciół w jednym miejscu. Teraz musiałem dać z siebie wszystko, żeby ich obronić.

 Kiedy tak dumałem, usłyszałem, że drzwi z domu za moimi plecami się otwierają i zobaczyłem wychodzącego Sołtysa. Miał na sobie koszulę oraz typowe farmerskie spodnie. Na nogach nosił proste buty. Widząc mnie podszedł i przywitał się. Jakie to było dziwne. Dwie osoby, które starały się o bezpieczeństwo swoich ludzi, a tak bardzo różniące się wiekiem. Ja, osiemnastolatek oraz on, poczciwy starzec, który nie mógł mieć mniej niż sześćdziesiąt lat. Siadając obok mnie zaczął :

— Jak się czuje Ernest?

— Coraz lepiej. Chociaż z tego, co powiedziała Jola, będzie długo odzyskiwał pełną sprawność ręki – odpowiedziałem.

— Nic dziwnego, rana była dosyć poważna – tutaj zamilkł na chwilę po czym zaczął niepewnym głosem – Dręczy mnie pewna sprawa, młodzieńcze, może zabrzmi to odrobinę chamsko, ale muszę to wiedzieć. Jesteś obrońcą tych ludzi i z pewnością tak samo jak ja zrobisz wszystko, żeby zapewnić im bezpieczeństwo. Co planujesz w sprawie Alexa?

Musiałem się chwilę zastanowić, bo pytanie rzeczywiście było trudne:

— Szczerze Adamie, o ile mogę się tak do ciebie zwracać, mam pewien plan. Kiedy walczyliśmy na polanie i zaskoczyliśmy go kompletnie, on zdołał zbiec, jadąc w stronę wieży obserwacyjnej, tej na północ od Kołodna. Wiem, że ludzie z tego obozu nie są bezpieczni dopóty, dopóki on żyje. Tak więc dzisiaj po załatwieniu paru spraw zbiorę ludzi i pójdziemy tam. To miejsce leży zaledwie trzy kilometry stąd, więc wydaje mi się, że nie ma powodu żebyśmy brali auto i ugrzęźli gdzieś niefortunnie w bagnie.

— To wiąże się z pewnym ryzykiem, zdajesz sobie sprawę? – zapytał.

— Oczywiście. Wiem, że to może zabrzmieć samolubnie, ale mam z nim tyle osobistych porachunków, że uznam to jako mój główny cel na teraz. Wiedz, że nie zrobię niczego, żeby narazić te grupe.

Widziałem, że moja odpowiedź mu się spodobała, bo poklepał mnie po plecach z uśmiechem na brodatej twarzy i wrócił do swojego domu. Teraz nadszedł czas, żeby działać. Nie czułem się tak dobrze od wielu dni, które były bardzo ciężkie. Wróciłem do domu Kiciusia i znajdując tam moich przyjaciół, poprosiłem o zawołanie Giganta i zmienienie Miczi na straży. Po chwili w kuchni siedzieli: Karol, Cinek, Miczi oraz Goku.  Kiedy uciszyłem ich gestem zacząłem mówić :

— Plan wygląda następująco. Miczi oraz Gigant wyruszą za chwilę do młyna, w którym się ukrywaliśmy po przyjeździe do Królowego. Zostawiłem tam swój plecak oraz parę innych rzeczy, dodatkowo będziecie mogli przynieść do obozu inne potrzebne przedmioty, które tam znajdziecie. Zachowajcie pełną ostrożność, nie wiadomo czy ktoś nie pomyślał o tym miejscu tak samo jak my wcześniej. Alex dalej jest na wolności, więc na to również musicie uważać. Kiedy zbierzecie tyle rzeczy, ile się da, wrócicie i powiem wam co dalej – skończyłem mówić, a oni skinęli głowami na znak, że rozumieją i zabrali się do wyjścia. Ja spojrzałem na Marcina i Bartka i zacząłem im tłumaczyć jakie jest nasze zadanie – My z kolei we trójkę wrócimy do lasu, w którym zostawiłem samochód, którym się tu dostałem. Jest to przy drodze wylotowej z Królowego Mostu. Jakieś pytania? – zapytałem.

— Czemu mnie tam ciągniesz? – zapytał Cinek.

— Wszyscy inni są zajęci. A po drodze możemy wpaść na zombie, z tobą będę się czuł bezpieczniej – skłamałem. Nie wyglądał na przekonanego, ale moja zdolność retoryki jakoś go ugłaskała. W końcu jeszcze parę dni temu byłem osobą nagrywającą komentarz do gier w Internecie. Poszedłem na górę się przebrać w jakieś ciuchy leżące w szafie. Żałowałem teraz, że nie zabrałem czegoś ze swojego domu. Ciekawiło mnie, gdzie teraz jest moja rodzina i czy jeszcze kiedyś ją zobaczę. Naciągnąłem na siebie inne spodnie, znacznie wygodniejsze do biegania niż jeansy, oraz bluzę z kapturem. Na szyi zawiązałem bandankę z trupią czachą. Kiedy upewniłem się, że pistolet, który wziąłem ze składu broni jest naładowany, a mój nóż spoczywa na swoim miejscu - zszedłem po schodach. Na dole czekali już Cinek i Goku. Byli ubrani podobnie do mnie, przez plecy mieli przewieszone karabiny i wiatrówki a przy pasach przytwierdzone siekiery. Uśmiechnąłem się w duchu, gdy pomyślałem, że obaj wiedzieli jak posługiwać się bronią tylko na podstawie gier komputerowych.

Wyszliśmy we trójkę z domu i ruszyliśmy do jednej z zachodnich bram, tej przy której stał Eryk. Pożegnaliśmy się z nim, mówiąc dokąd idziemy i opuściliśmy bezpieczne „mury” Obozu. Do auta mieliśmy w planach dojść trochę inaczej niż wcześniej. Teraz mieliśmy pokonać odcinek wiejskiej asfaltówki wiodący przez opuszczoną część wioski, który wchodzi bezpośrednio na główną drogę prowadzącą do Białegostoku. Ruszyliśmy. Słońce chowało się co chwilę między chmurami a wiatr nie wiał. Powietrze było rześkie i chłodne. Mijaliśmy kolejne domy oraz starą cerkiew. Mieliśmy nadzieję, że były opustoszałe. Wszyscy milczeliśmy aż do głównej ulicy. Wtedy odezwałem się:

— Nie wiemy jak to wygląda z drugiej strony prowadzącej na wschód. Jeżeli ktoś tam jest, musimy to wiedzieć, żeby nie odciął nas, gdy będziemy ruszać w stronę Białegostoku. Goku przejdziesz się za zakręt i sprawdzisz, czy możemy bezpiecznie iść drogą? – spytałem.

— Jasne. Poczekajcie tu na mnie chwilkę – odpowiedział.

Widziałem, że w stronę, którą poszedł Goku poruszało się parę trupów, więc wątpiłem, żeby ktoś tam obozował, ale warto było to sprawdzić. Miałem zresztą pewien plan, który wykluczał obecność Bartka. Kiedy ten odszedł z zasięgu słuchu i wzroku, zwróciłem się do Cinka:

— Mogę ci zaufać?

— Co? – zapytał wytrącony z równowagi tego typu pytaniem.

— Czy mogę ci ponownie zaufać po tym jak wspierałeś Alexa? Czy pewnego pięknego dnia nie dostanę nożem w plecy, kiedy będę celował do twojego przyjaciela? Czy mogę liczyć na to, że wesprzesz mnie? –widziałem, że chce on coś powiedzieć, ale sam natychmiast się odezwałem – Jeżeli odpowiesz nie, nie zaatakuje cię. Nie zrobię nic. Tylko poproszę, żebyś odszedł. Może znajdziesz swojego przyjaciela, a może nie. Możliwe, że zginiesz albo zabijesz mnie, kiedy spotkamy się za jakiś czas. Ale odpowiedź muszę poznać dzisiaj. Przemyśl to i po prostu w pewnym momencie, nawet przy reszcie powiedz tak albo nie.

Tutaj urwałem dyskusję. Widziałem, że Goku wraca aby przekazać nam, że nic nie znalazł. W milczeniu ruszyliśmy środkiem drogi, mijając przystanek autobusowy. Wydawało mi się to zabawne, że wisiał na nim dalej rozkład jazdy. Przecież nikt już nim nie jeździł. Dosyć szybko dotarliśmy do wjazdu do Królowego Mostu i ruszyliśmy w las, gdzie schowane było auto Kamila. Robiło się powoli ciemno, a my rozdzieliliśmy się. W lesie napotkaliśmy kilka zombie, które efektownie wybiliśmy.

Kiedy zasięg mojego wzroku nie pozwalał mi zobaczyć niczego w odległości dalszej niż dziesięć metrów, zacząłem się martwić o moich przyjaciół. Zawołałem ich po cichu, kiedy nagle usłyszałem trzask gałązki za moimi plecami. Nim zdążyłem się odwrócić czyjaś dłoń zakryła mi usta a druga unieruchomiła. Przez chwilę myślałem, że to głupi żart któregoś z moich towarzyszy, jednak kiedy usłyszałem głos jakiegoś mężczyzny, poczułem strach:

— Spróbuj jeszcze raz zawołać, a zabiję cię – głos był dosyć wysoki jak na mężczyznę, ale mimo to napawał mnie strachem – zaraz zabiorę dłoń z twoich ust, wtedy zawołasz tu jeszcze raz swoich przyjaciół, najpierw jednak… — tu urwał i zaczął przeszukiwać moje kieszenie. Teraz zauważyłem, że w dłoni, którą mnie unieruchomił trzymał nóż. Po rewizji zabrał mi pistolet oraz nóż i kazał krzyknąć:

­— Gdzie jesteście? Goku! Cinek! Jeżeli jesteście przy samochodzie zapalcie światło! – wrzasnąłem. Głos drżał mi straszliwie, ale zabrzmiałem dosyć przekonująco. Nagle zobaczyłem błysk świateł, oddalony ode mnie o jakieś pięćdziesiąt metrów. Dosłownie po tym jak rozbłysnął coś z tyłu ohydnie huknęło i poczułem, że uścisk słabnie, a bandyta opiera się o mnie ciężko i upada. Zszokowany odwróciłem się. Byłem bezbronny, ale to co zobaczyłem uspokoiło mnie. Za trupem z wbitym w głowę toporem stał Cinek. Uśmiechnął się do mnie przyjacielsko i powiedział:

— Tak.