Rozdział 7: Złomowisko

Rozdział 7, trzeci z perspektywy Bobra. Starałem się, aby ten rozdział w końcu miał trochę akcji i zaczął przedstawiać w brutalny sposób jak to wygląda poza murami Ostoi. Złomowisko to lokacja ważna, która odegra jeszcze sporą rolę nawet poza tym rozdziałem. Po przeczytaniu proszę o komentarz oraz rozesłanie bloga znajomym :)

------------------------------------------

Rozdział 7 (Bobru): Złomowisko

                Czekaliśmy. Wiatr przybrał na sile i starał się ze wszystkich sił przeszkodzić nam i wybić z rytmu, ale my byliśmy jak mur. Wszyscy wycelowani w jedno miejsce – drogę przed nami. Nasze auto stało przy drodze, ale skutecznie blokowało przejazd. Mieliśmy tylko dwie opcje – albo wycofać się i uciekać jak najdalej, albo zostać i zobaczyć kto się do nas zbliża. Nie byłem pewien dlaczego wybraliśmy akurat tą drugą, ale stałem w kompletnym bezruchu i opanowując nerwy czekałem. Byli przy mnie ludzie, którzy mogli nazwać się zaprawionymi w tym świecie. Ocalali, prawdziwi ocalali.

                Słońce było schowane za chmurami, ale nawet jak wychylało się zza tego całunu na chwilę, to nie przeszkadzało nam, bo było za naszymi plecami. Mieliśmy lepszą pozycję. Dźwięk silnika zwodził. Słyszałem go przede mną, ale wciąż nie widziałem samochodu bądź motoru, który te dźwięki wydawał. Ciężko określić ile tak staliśmy, ale w końcu zobaczyliśmy jadący w naszą stronę samochód. Była to terenówka z przyciemnionymi szybami i plamami błota na białym lakierze.

                Nie wiem co zmusiło ich do zatrzymania bardziej – samochód stojący na drodze i blokujący przejazd czy nasza czwórka. Gdy nieznajomi zatrzymali się i wysiedli to Jonasz wstał, wyszedł zza drzewa i krzyknął, wciąż mierząc bronią.

- Ręce do góry, rzućcie broń i nie róbcie gwałtownych ruchów!

Z samochodu wysiadło pięć osób. Trzech mężczyzn i dwie kobiety. Mężczyźni mieścili się w przedziale wiekowym od osiemnastu do około trzydziestu lat, a kobiety były nieco starsze. Cała grupa wygląda zupełnie normalnie, oczywiście można było zauważyć od razu bronie przyczepione do pasów oraz przewieszone przez plecy, ale poza tym nie wyróżniali się z wielu ocalałych, których widziałem w swoim życiu. Jedyne co było niepokojące to to, że nie widać było na ich twarzach nawet odrobiny strachu. Prędzej bym się pokusił o stwierdzenie, że patrzyli na nas zuchwale i z pewnością w oczach.

- Weszliście na nasz teren i jeszcze nam grozicie? – zapytała starsza kobieta, niska z rudymi włosami.

                Jonasz zmieszał się odrobinę, ale nie wypuścił broni. Na dodatek ,kiedy jeden z młodzieńców sięgnął powoli ręką w stronę rewolweru, to Jonasz przeładował efektownie tym samym pokazując, że nie jest pierwszym, lepszym człowiekiem ,którego można zabić.  Druga kobieta widząc to zaśmiała się.

- Grubasie uciekaj stąd ze swoimi przyjaciółmi póki jesteś jeszcze w stanie – zasugerowała z pogardą.

- Jesteście z Gangu? – włączył się do rozmowy Pablord.

- Jakiego Gangu? Jesteśmy po prostu grupą ocalałych – powiedział najmłodszy młodzieniec, starający się tajemniczo ukryć tożsamość jego grupy.

Jonasz westchnął cicho po czym lekko opuścił broń, wciąż mając ją w pogotowiu.

- Wszystkie okoliczne tereny są nasze. Jesteśmy z Toruńskiej Ostoi Ocalałych i o ile do niej nie zmierzacie to będziecie musieli odejść w swoją stronę poza tereny graniczące z naszym obozem – wyrecytował przemyślaną wcześniej formułkę.

Tym razem roześmiała się starsza kobieta. Strzepując plamę błota z skórzanej kurtki odwróciła się na chwilę do swoich ludzi po czym z kompletnie zmienionym wyrazem twarzy odezwała się do nas.

- Skoro tak ładnie prosicie to wycofamy się, ale wiedźcie, że jeżeli i wy nie wrócicie do tego swojego obozu to spotka was coś nieprzyjemnego – jej słowa zabrzmiały tajemniczo.

                Nieco zmieszani całą sytuacją nie opuściliśmy broni, a cała piątka nieznajomych zapakowała się do auta i zaczęła się cofać.  Nim minęła następna minuta nie było już po nich śladu. Z ulgą opuściliśmy bronie i ruszyliśmy bez słowa w stronę naszego pojazdu. Dopiero gdy ostatnia osoba znalazła się w środku, odezwał się Pablord.

- Co myślicie o tych ludziach? – zapytał.

- Myślę, że blefują – stwierdziła chłodno Wiktoria.

- Mi się wydaję, że jeszcze ich spotkamy – powiedziałem mrocznym tonem.

- Moim zdaniem powinniśmy pomyśleć, którędy najlepiej dojechać do Grudziądza. Posterunek znajduje się przy rzece, ale myślę, że droga na około, ale bezpieczniejsza, może być bardziej opłacalna – podzielił się swoim pomysłem Paweł.

- Masz na myśli Złomowisko? – zapytał lekko przerażony Jonasz.

Zaciekawiła mnie ta nazwa więc natychmiastowo włączyłem się do rozmowy.

- Co to Złomowisko? – zapytałem.

Jonasz spojrzał na mnie i zobaczyłem w jego oczach sporo obawy. Przełknął ślinę.

- To nie jest dobre miejsce. Ogólnie mamy teraz trzy możliwości, albo jechać lasem, aż dojedziemy do Grudziądza, ale z tego co mówiła ta grupa to nie jest bezpieczne – zaczął drapiąc się po brzuchu – drugą opcją jest podróż wzdłuż rzeki, jest to droga prosto do celu, ale musielibyśmy nadłożyć trochę drogi. No i jest trzecia opcja – złomowisko. Zjazd na nie jest niedaleko. Całe miejsce jest moim zdaniem przeklęte, bo… - ciągnął opowieść.

- Och proszę cię, ile ty masz lat Jonasz? – wtrąciła z przekąsem Wiktoria.

- Wystarczająco, żeby wiedzieć, że to jest jedne z bardziej niebezpiecznych miejsc jakie widziałem od czasu wybuchu apokalipsy! – powiedział z oburzeniem.

- Ale dlaczego jest takie niebezpieczne? Dlaczego się tak nazywa? – zapytałem.

Wiktoria prychnęła i odwróciła twarz w stronę szyby, widocznie zmęczona teoriami Jonasza.

- To miejsce powstało na samym początku apokalipsy, kiedy wszystkie służy porządkowe starały się ogarnąć sytuację z oczywistym skutkiem. Jednak przy Grudziądzu jest sporo giełd samochodowych i ogólnie ruch tu był dosyć spory. Wtedy jakiś idiota wpadł na pomysł, żeby otworzyć ogień w środku tego całego chaosu – opowiadał z przejęciem – Trafił w cysterny z gazem i wszystko w okolicy wybuchło. Wszystkie zbiorniki, stacja paliw, samochody jak domino wybuchały jedno za drugim. To spowodowało, że powstał tam cholerny labirynt wraków, kręci się tam mnóstwo trupów, ale nikt nie jest w stanie tego oczyścić. Żadne z aut oczywiście nie działa, a nawet jeżeli ostały się jakieś działające to znajdują się pod fragmentami innych aut i budynków. Większość nazywa to miejsce złomowiskiem. Znajduje się ono przy wjeździe do Grudziądza na obrzeżach, ale jest tam naprawdę niebezpiecznie – skończył Jonasz.

- Ale to jest droga, z której mało kto korzysta i raczej nie spodziewamy się tam ludzi. Poza tym moglibyśmy zostawić tam auto, bo nie ma szans na przejechanie przez te wszystkie wraki, a byłoby bezpieczne, bo prawdopodobnie nikt nie będzie chciał sprawdzać akurat naszego auta, gdy w okolicy będzie stało ich tyle – stwierdził Pablord.

                Zastanowiłem się chwilę nad tym co właśnie usłyszałem. Całe miejsce zdawało się być owiane aurą niebezpiecznej tajemniczości, ale w końcu cały świat był teraz równie parszywym miejscem.

- Ja nie znam tego miejsca, ale myślę, że taki chwyt nie byłby głupi – stwierdziłem.

Tym razem Jonasz sapnął zdenerwowany pomysłem, ale po chwili dodał.

- Jeżeli mamy tam iść to musimy gdzieś przenocować, bo nie ma pieprzonych szans, że pójdę tam gdy będzie ciemno. To samobójstwo.

-  Niech będzie, przenocujmy na którymś z gospodarstw. Są najczęściej ogrodzone i jest tam dużo miejsca na ewentualne manewry – zaproponowała Wiktoria.

Wszyscy zgodzili się na tą propozycję jednogłośnie. W ten sposób wykręciliśmy i zaczęliśmy się cofać. Kawałek na południe stąd mijaliśmy zjazd do niedużej wioski, gdzie na pewno znajdziemy jakieś odpowiednie miejsce na nocleg. Auto zapadło się nieco i czułem jak podskakuje na każdym wyboju wiejskiej dróżki, na którą wjechaliśmy. Zagłębialiśmy się coraz dalej po ścieżce, mijając mały zagajnik ogołoconych drzewek, a następnie wjechaliśmy na błotniste uliczki niedużej wioski.

                Miałem nadzieję, że nie napotkamy tutaj żadnych ocalałych, rozmowa w lesie była wystarczającą porcją wrażeń jak na jeden dzień. Jeden z domków, usytuowany na obrzeżach wioski, wydawał się idealny – ogrodzony siatką  i kamiennym płotem z dużą metalową bramą. Wysiadłem i wraz z Pablordem zaczęliśmy się z nią mocować. Po chwili ustąpiła z przeraźliwym skrzypnięciem, ale tym samym otworzyła nam drogę do środka. Jonasz zaparkował auto i zgasił silnik po czym wraz z Wiktorią wysiedli. Ja z Pablordem zamknęliśmy bramę i dołączyliśmy do reszty.

                Całą czwórką przeładowaliśmy i z impetem weszliśmy do środka. Dom nie był za duży, korytarz którym weszliśmy prowadził prosto do salonu, a stamtąd były odnogi do pokoi. Zapach unoszący się tutaj nie był zbyt zachęcający. Pachniało tu naftaliną oraz czymś zgniłym. Ostrożnie przeszukaliśmy pokoje i w jednym z nich znaleźliśmy zombie. Trup nie miał nóg, które spoczywały obok i wyciągnął w naszą stronę sztywne łapska. Zamachnąłem się kolbą i roztrzaskałem mu czaszkę dwoma szybkimi uderzeniami. To było jedyne zagrożenie w tym domu.

                 Zamknęliśmy pokój, w którym był trup i rozłożyliśmy swoje rzeczy. Wiktoria poszła po jedzenie i koce do samochodu, a my przeszukiwaliśmy resztę domu. Co prawda nie potrzebowaliśmy niczego szczególnie, ale zaskoczyło nas znalezisko w jednej z sypialni. Na ścianie wisiała strzelba, dwururka, a obok w szafce znaleźliśmy dwie paczki naboi do niej. Broń na pewno mogła się przydać, w tych czasach każdy nabój się liczył, więc zaniosłem znalezisko do samochodu po czym zamknąłem drzwi do domu od środka ryglując je. Poczułem się teraz odrobinę bezpieczniej i lepiej.

                Zrobiliśmy sobie cztery posłania i w milczeniu zjedliśmy kolację. Podróż nie należała do najprzyjemniejszych, a sytuacja z lasu ciągle przyprawiała o dreszcze. Zauważyłem, że podczas samego spotkanie grupy nie czułem się tak jak teraz. Czy nie potrafiłem ocenić sytuacji na miejscu i dopiero teraz zdałem sobie sprawę, że moje życie było w poważnym niebezpieczeństwie? Możliwe.  Teraz jednak jedyne o czym marzyłem to jedzenie oraz trochę snu. Z tego co słyszałem od Jonasza jutrzejsza przeprawa nie będzie należała do najłatwiejszych.

                Przed snem, gdy już przygasiliśmy świeczki, którymi oświetlaliśmy sobie pomieszczenie leżałem i myślałem. O wszystkich ostatnich wydarzeniach i tych, które miały miejsce jakiś czas temu. Co mogła robić teraz Łapa? Jak potoczyłyby się zdarzenia, gdyby przeżyły osoby, których już ze mną nie było? Jak sytuacja będzie wyglądała za tydzień? To ostatnie pytanie było wyjątkowo wielką tajemnica. W końcu nie wiadomo było czy przeżyje jutrzejszy dzień, a co dopiero siedem dni. W tym świecie człowiek mógł zginąć w każdej, pojedynczej sekundzie. To co również było dla mnie wielką niewiadomą to plan Dziary. Czy powinienem grać w tą grę z nim? Zastanawiałem się powoli jak się zachowam, jeżeli przez jego działania zginie ktoś bliski dla mnie. Może powinniśmy jednak opuścić Ostoje i założyć obóz taki, jak mieliśmy w Królowym Moście? Co prawda wszystkie osoby, które jechały tutaj i oddały życie po drodze byłby bezsensowną ofiarą. Nieznajoma, jeden z żołnierzy, ludzie Łapy, wszystko to poszłoby na marne.

                Myślałem o wszystkich rzeczach jeszcze jakiś czas, ale w końcu zasnąłem. Gdy obudziłem się z rana wszyscy byli już na nogach. Wiktoria siedziała na krześle zaspana i czyściła broń. Jonasz i Pablord rozmawiali o czymś. Ten pierwszy zdecydowanie był w kiepskim humorze, podejrzewałem, że wciąż obawia się podróży przez złomowisko. Zjedliśmy szybko śniadanie, spakowaliśmy się do auta i odjechaliśmy.  Wróciliśmy znowu na ścieżkę leśną, na której spotkaliśmy wcześniej grupę ocalałych. Tym razem ich tam nie było i dojechaliśmy dalej. Słońce dzisiaj świeciło i sprawiało, że aż chciało się żyć. Pogoda była iście wiosenna i sprawiała, że ja miałem wyjątkowo dobry humor. Gawędziłem z Wiktorią o różnych sprawach.

- Masz syna? – zapytałem.

- Tak. Urodził się jeszcze przed tym całym syfem, teraz ma trzy lata. Jest dla mnie całym światem – powiedziała z dumą przywołując, jakże rzadki, uśmiech na jej twarzy.

- A twój mąż? Jest tam gdzieś w Ostoi? – zapytałem.

- Niestety nie. Nie udało mu się tu dotrzeć, zginął broniąc mnie i naszego synka – powiedziała ze smutkiem.

- Przykro mi – odpowiedziałem.

Milczeliśmy chwilę po czym zapytałem o coś, co dręczyło mnie już jakiś czas.

- W sumie może ty wiesz, czyją córką jest taka mała dziewczynka o imieniu Marta? – zapytałem.

- To córka jednego ze strażników. To ty ją przyprowadziłeś z powrotem? – zapytała.

- Tak. Znaleźliśmy ją na autostradzie na wschód od Ostoi. Była w kiepskim stanie, ale żywa i nie ugryziona – powiedziałem.

                Rozmawialiśmy jeszcze przez chwilę, ale w końcu wyjechaliśmy z lasu i musieliśmy się teraz skupić. Wyjechaliśmy na główną drogę i już stąd widać było złomowisko. Wyglądało to niesamowicie. Droga przed nami była wręcz zasypana setką wraków rozmieszczonych tak, że blokowały całkowicie przejazd. Niektóre były nawet ułożone jeden na drugim, przez co nie widać było końca tego złomowiska.

                Zatrzymaliśmy samochód przy pierwszych wrakach i wysiedliśmy. Słyszałem dziwny pomruk zdający się wydobywać z każdej strony. Przeszły mnie ciarki. Zostawiliśmy samochód i ruszyliśmy w milczeniu. Każdy wydawał się być maksymalnie skupiony na tym co robi. Wkroczyliśmy pomiędzy wraki. Teraz otaczały nas z każdej możliwej strony. Pogniecione, zmiażdżone, zniszczone pojazdy wytyczały nam drogę. Czasami musieliśmy przeskakiwać po zdeformowanych maskach dalej, a czasami przechodzić pod konstrukcjami utworzonymi w dziwaczny sposób. Pierwszy trup jakiegoś spotkaliśmy, spadł na nas z jednego z aut. Było to dosyć przerażające, ale Pablord szybko zareagował i używając kolby swojego karabinu, roztrzaskał czaszkę trupa. Serce zaczęło mi bić szybciej i rozglądałem się teraz znacznie uważniej. W pewnym momencie, gdy byliśmy już głęboko w labiryncie aut usłyszeliśmy strzał. Wszyscy zatrzymali się w chwilę i zajęli pozycje przy wrakach, czekając na kolejne strzały.

                Byliśmy akurat na rozwidleniu. Mogliśmy iść w prawo lub lewo. Droga w lewo była znacznie przyjemniejsza, wyznaczały ją wraki, tworząc prostą linie. Prawa strona była odrobinę zawalona, ale przechodząc przez parę wraków mieliśmy szansę przejść tędy. Kolejne strzały pojawiły się równie niespodziewanie co poprzednie. Tym razem jednak byliśmy pewni jednego. Ktoś strzelał do nas. Wszystkie trzy pociski trafiły tuż obok mojej głowy. Przytuliłem się plecami do wraku czerwonego auta sportowego i czekałem. Nagle usłyszeliśmy głos.

- Wiemy, że tu jesteście. Mówiłam, żebyście wynosili się z naszego terenu. Nie posłuchaliście, wasza strata! – krzyknęła skądś kobieta.

Zacząłem być poważnie przerażony całą sytuacją. Mieli nas jak w garści. Nie mieliśmy się jak cofnąć, bo prawdopodobnie byli kawałek za nami, a przed nami było jeszcze sporo do przejścia.

                Nagle usłyszeliśmy zgrzyt metalu i zobaczyliśmy jak jeden z wraków za nami osuwa się na bok i na jego miejscu stoi jeden z mężczyzn z lasu. Jonasz wycelował i trafił go prosto w głowę.

- Ruszajcie się! Zaraz was dogonię – krzyknął Jonasz ostrzeliwujący miejsce gdzie przed chwilą stał mężczyzna.

Ruszyliśmy sprintem w prawo. Przeskoczyłem auto pierwszy i biegłem. Obejrzałem się na chwilę za siebie i zobaczyłem, że Wiktoria i Paweł są tuż za mną. Gdy znowu spojrzałem na drogę przede mną zobaczyłem cztery trupy, dosłownie parę kroków ode mnie. Zatrzymałem się i wystrzeliłem parę naboi zabijając je. Nagle poczułem okropny ból przy ramieniu. Jedna z kul wrogów drasnęła mnie. Nie było to przyjemne uczucie, ale nie zatrzymałem się. Byliśmy w zbyt dużych tarapatach żeby się zatrzymać.

                Kolejne odcinek drogi był całkowicie zastawiony przez samochody. Postanowiłem wskoczyć na jeden z nich i kawałek drogi przebyć przeskakując z jednego na drugi. Kolejne strzały przeleciały mi obok głowy. Starałem się skupić jak najbardziej na tym, żeby nie trafić w jakiś mocniej zniszczony element nogą i nie zaklinować się. To byłby mój koniec. Cała sytuacja przypominała mi zawaloną wrakami drogę w Białymstoku, na początku apokalipsy. Wtedy również poruszałem się po samochodach, aż pojawił się przede mną inny ocalały. Wtedy uratowała mnie Miczi, ale teraz byliśmy zdani na siebie.

                Przeskoczyłem kolejne dwa samochody, ale przy trzecim straciłem równowagę i runąłem na plecy. Zamroczyło mnie. Próbowałem wstać, ale kręciło mi się w głowie. Nagle zobaczyłem, że ktoś do mnie podchodzi. Czy to był jeden z wrogów? A może Jonasz, Pablord lub Wiktoria? Niestety nie byli to moi przyjaciele, ani nawet wrogowie. To był jeden z trupów. Rzucił się na mnie. Poczułem ogromny strach, kiedy poczułem odór z rozkładającej się szczęki zombie. Oprzytomniałem trochę i starałem się utrzymać jak najdłużej z dala od śmiercionośnego ugryzienia drugą ręką sięgając po pistolet. Zombie naciskał z wszystkich sił, ciągle starając się złapać mnie. Przygwoździł mnie do ziemi. Gdy już miałem w ręce pistolet poczułem jeszcze większe obciążenie. Drugi trup położył się na pierwszego i wspólnymi siłami próbowali mnie dorwać. Całe szczęście byłem szybszy. Włożyłem pistolet w usta pierwszego trupa i strzeliłem parokrotnie. Przestrzeliwując czaszkę pierwszego trupa dorwałem również drugiego. Podczas upadku zgubiłem gdzieś karabin, a teraz nie miałem czasu go szukać. Zobaczyłem kawałek z przodu Wiktorię i Pablorda, ale wciąż nie widziałem Jonasza. Stanąłem na nogach spychając dwa ciała z siebie i ruszyłem znowu naprzód.

                Czułem, że jest coraz gorzej, ale dogoniłem dwójkę moich towarzyszy i w oddali było widać coraz mniej wraków. Byliśmy już na końcu złomowiska. Teraz wraki mieszały się z pierwszymi budynkami miasta, tymi w dobrym stanie. Ale gdzie był Jonasz? Odwróciłem się i nie widziałem go. Strzały ciągle padały z oddali.

- Widzieliście Jonasza? – zapytałem.

- Nie… obawiam się, że mogliśmy go stracić. Jesteście cali? – wtrącił Pablord.

- Chyba mam skręconą kostkę, ale dam radę – powiedziała Wiktoria. Rzeczywiście kulała odrobinę.

- Ja dostałem w ramię. Ale co robimy? Czekamy na Jonasza? – zapytałem.

- Nie możemy – powiedział bezsilnie Pablord – Tych bandytów jest tam więcej. Na pewno więcej niż w lesie. Musimy dotrzeć do Trzeciego Posterunku jak najszybciej!

Przeskakiwaliśmy kolejne wraki i dotarliśmy na szlak, gdzie można było się normalnie poruszać. Przypominał początek złomowiska z drugiej strony. Sporo wraków, ale prosta droga naprzód. Szliśmy szybkim tempem zabijając po drodze parę trupów.  Nagle przed nami pojawiły się trzy postacie. Zaczęły strzelać. Nie wiedziałem jakim cudem udało nam się schować za autami i uniknąć śmierci, ale gdy opadłem obok oddychałem ciężko, a serce wydawało mi się być jednym z trupów – starało się usilnie wydostać na zewnątrz.

                Wiktoria szturchnęła mnie i pokazała coś palcem. Zobaczyłem o co jej chodzi i kiwnąłem na znak, że to dobry plan. Mieliśmy wczołgać się pod auto po lewej i uciec w bok, do któregoś z domów. Pablord wychylił się zza barykady i puścił serię zabijając jednego z oprawców. Po chwili jednak zauważył, że nie ma amunicji, a nie miał czasu na przeładowanie więc dołączył do nas. Widziałem plamę krwi na jego barku. Musiał dostać i to poważniej niż ja. Czołgaliśmy się próbując jak najdalej oddalić się od miejsca, w którym przed chwilą się broniliśmy. Byliśmy obici i straciliśmy najprawdopodobniej Jonasza. Przegraliśmy to starcie.

                Po przebyciu drogi pod paroma samochodami wstaliśmy i ostrożnie się rozejrzeliśmy. Byliśmy na obrzeżach złomowiska i poza paroma wrakami oraz dwoma domami nie widzieliśmy nic. Ani bandytów ani zombie. Postanowiliśmy iść do przodu, zatrzymywanie się w jednym z domów to też nie była najlepsza opcja. Ruszyliśmy szybkim krokiem ciągle patrząc czy nie dojrzymy kolejnych przeciwników ukrytych wśród rozbitych aut. Nie zauważyliśmy jednak nikogo, a byliśmy już na samym końcu złomowiska. Wraki zaczęły ustępować miejsca drodze i normalnym zabudowaniom. Najbardziej żal mi było Jonasza, który bardzo chciał uniknąć tego złomowiska, a my go do tego zmusiliśmy. Gdy już myśleliśmy, że udało nam się i dotrzemy ostatnie ulice w stronę Trzeciego Posterunku usłyszeliśmy strzały.

                Przyparliśmy do ściany domku w bezruchu licząc na to, że zlokalizujemy skąd strzelają. Dowiedzieliśmy się po chwili. Byli za nami, około dziesięciu. Co gorsza widać było też takich, którzy próbowali nas flankować. Jedyną opcją był bieg w głąb miasta. Starałem się osłaniać Wiktorię, która miała problem z kostką, ale nie było to łatwe. Z każdą sekundą byli coraz bliżej nas. Przeskakiwaliśmy przez płotki i murki przechodząc z jednego ogrodu do drugiego i mijając kolejne domki. Niestety oni byli szybsi. Byli coraz bliżej nas. Wychyliłem się zza płotu żeby opóźnić ich jak najbardziej było to możliwe i pozwolić Pablordowi i Wiktorii oddalić się odrobinę. Udało mi się dosięgnąć jednego z nich z pistoletu, ale po chwili poczułem kolejną falę bólu w okolicach głowy. Dostałem w ucho i straciłem jego sporą część.

                Chwiejnym krokiem wycofałem się do tyłu i z przerażeniem stwierdziłem, że nie widzę nikogo z mojej drużyny, chociaż jeszcze przed chwilą stali przy ścianie domu za mną. Gdyby nie adrenalina prawdopodobnie upadłbym i czekał na śmierć, ale dzięki temu zastrzykowi energii jeszcze potrafiłem iść do przodu. Chcąc minąć dom i iść dalej szukając przyjaciół usłyszałem jak drzwi domu, przy którym stałem, otwierają się. Nim zdążyłem zareagować silne ręce wciągnęły mnie do środka i zamknęły drzwi.

                W środku domu było ciemno, a ja byłem zbyt wykończony żeby podjąć jakąś akcję. Jeżeli to byli ci ze złomowiska, to byłem już trupem. Jednak nikt mi nic nie robił. Siedziałem w holu domu i widziałem tylko zarysy jakichś postaci. Słyszałem też bandytów przechodzących przez podwórko.

- Złomiarze cię zauważyli? – zapytała jakaś kobieta, stojąca obok mnie.

- Nie. Wciągnąłem go za szybko, w ogniu walki nie mieli szans tego zauważyć – wytłumaczył spokojnie mężczyzna kucający przy drzwiach. Miał nieco zimny, charczący głos.

Czekałem jeszcze dobre dziesięć minut, aż w końcu zrobiło się całkowicie cicho. Wtedy oślepił mnie blask latarki, ale tylko na chwilę. Zauważyłem wtedy, że w holu siedzi ze mną jeszcze sześć osób. Była tu Wiktoria, Pablord, starszy mężczyzna z siwo-czarnymi włosami i brodą, nieco młodsza kobieta z pięknymi, długimi, rudymi włosami oraz chłopak i dziewczyna w, na oko, moim wieku. Mężczyzna podszedł do mnie i spojrzał na moje ucho, a raczej to co z niego zostało.

- Spokojnie nie bój się, nie jesteśmy wrogami – zapowiedział świecąc latarką w moją ranę – Nie wygląda to za dobrze, ale raczej przeżyjesz. Jestem Rafał, a to moja rodzina – żona Kasia oraz latorośle Andrzej i Zuzia. Witamy was w Grudziądzu!