No i zbliżamy się powoli do końca pewnej części tej opowieści. Ten rozdział rzuca trochę światła na historię ludzi z Supraśla i Łapy, co moim zdaniem jest interesującym motywem. No i oczywiście mocny koniec, który dla wielu osób może być sporym ciosem. Zapraszam do przeczytania, komentowania oraz rozsyłania znajomym!

------------------------------------------------------

Rozdział 24: Nadzieja umiera ostatnia

                Nie wiedziałem co myśleć o tym co właśnie usłyszałem. Pod starszym mężczyzną rosła plama krwi, a jego ciało leżało żałośnie. Stałem oszołomiony, zastanawiając się czy to rzeczywiście był ktoś bliski Łapie. Ona jednak nie miała żadnych wyrzutów. Natychmiastowo podniosła broń zabitego i podała ją mi. Uchwyciłem strzelbę chowając pistolet i ruszyliśmy. Pierwszy wspinałem się ja. Drabina była solidna i wątpiłem, żeby mogła się połamać. Znowu w mojej głowie pojawiały się myśli związane wyłącznie z moją towarzyszką. Zastanawiałem się czy branie jej do drużyny nie było błędem. Była to osoba młoda, a tak straszliwie bezwzględna, że aż zapierało mi to dech. Nigdy nie widziałem kogoś tak okrutnego, ale z większej perspektywy wolałem ją mieć po swojej stronie niż przeciwko. Musiałem jednak na nią uważać i to mocno. Przez chwilę nawet pomyślałem, czy nie będzie bezpieczniej jak się jej pozbędę. Polubiłem tą dziewczynę, ale nie mogłem być pewien tego, czy nie skończę jak Eryk. Do dziś pamiętałem jego beznogi korpus, po tym jak wpadł w zasadzkę Łapy pod mostem.

                 Popchnąłem delikatnie klapę i poczułem zimne powietrze. Nie wierzyłem we własne szczęście. Widziałem cztery osoby, w tym jedną martwą. Były odwrócone do nas plecami. Wszedłem najciszej jak potrafiłem i schowałem się za jednym z kominów czekając aż wyjdzie Łapa. Niestety jej nie udało się wejść równo cicho, za mocno popchnęła klapę i narobiła tym hałasu. Nawet śnieżyca tego do końca nie zagłuszyła i zobaczyłem jak jeden z ludzi się odwraca. Łapa szybko wskoczyła za drugi komin. Widziałem teraz dokładnie ją i ludzi którzy zaczęli strzelać. Byliśmy w lepszej sytuacji niż oni, ponieważ byli ulokowani między krawędzią dachu, a wejściem, które mieliśmy teraz obstawione. Przez tych ludzi i ich przyjaciół nie wiedziałem co dzieje się teraz z resztą drużyny.  Musieli za to zapłacić.

                 Wyciągnąłem lufę wiatrówki i wraz z Łapą zaczęliśmy strzelać. Nie osłonięci niczym wrogowie cudem unikali ciosów. W końcu jeden z moich pocisków trafił kobietę, która spadła z dachu. Dwaj pozostali mężczyźni trzymali się twardo i sami strzelali. Palce zaczęły mi odmarzać od zimna. Każdy kolejny strzał był coraz mniej celny i sprawiał mi więcej problemów. W końcu zobaczyłem, że Łapa wystrzeliła ostatni pocisk, ponieważ odrzuciła broń za siebie i dała mi znak, żebym zabił ostatniego z ocalałych na dachu. Wychyliłem się i przez chwilę przeżyłem chwilę zawahania. Miałem załadowane trzy naboje.  Wystarczyłoby żebym zabił Łapę i skończył jej szaleństwo. Nikt nie musiałby się dowiedzieć. Wycelowałem w nią, ale po chwili otrząsnąłem się z tego szału i pewnym strzałem postrzeliłem ostatniego ze strzelców. Nie chciałem go dobijać, mógł się jeszcze przydać.

                 Wstałem chwiejnie i rozejrzałem się po okolicy. Wszędzie, jak wzrokiem objąć, było biało. Śnieg przykrył całą okolicę białym płaszczem. Strzelcy mieli stąd świetną pozycję do osłaniania nas. Szybko zlokalizowałem wzrokiem samochód i wstałem dając znać, że nic już nam nie grozi. Moi przyjaciele powoli zaczęli iść w stronę baru, a ja szukałem wzrokiem jeszcze jednej rzeczy. Naszego wybawcy. Zauważyłem go po chwili. Leżał  na dachu obok, coraz bardziej przysypywany śniegiem. Nie wiedziałem czy przeżył, miałem taką nadzieję. Wraz z Łapą zszedłem z dachu aby poszukać naszych przyjaciół.

                 Następne pół godziny było dosyć ciężkie. Nieznajoma i Łapa chodziły od samochodu do głównego pomieszczenia w barze i nosiły nasze zapasy. Cinek i Kiciuś poszli znaleźć wejście na dach. Nadal wierzyłem, że tajemniczy snajper żyje. Jak nie to mieliśmy przynajmniej zapewnioną dobrą broń. Ja z Sołtysem sprawdzaliśmy wszystkie pomieszczenia, aby upewnić się, że lokal jest czysty i będzie tu można zostać przez jakiś czas. Kojarzyłem niektóre z pomieszczeń. Rozpoznałem przede wszystkim te, w którym stacjonował grubas, oraz te, w którym byłem więziony. Sprawdzając ostatnie pomieszczenie usłyszałem dziwny hałas. Wyciągnąłem nóż, a Sołtys wyposażył się w topór znaleziony na zapleczu. Dźwięk wydobywał się z ostatnich drzwi, których wcześniej nie widziałem. Wyglądało to na pomieszczenie personelu.  Dałem Sołtysowi znak, żeby uważał i otworzyłem drzwi.

                 Widok nie był zbyt ciekawy, kiedy jednak zdałem sobie sprawę z tego, co widzę poczułem smutek.  W pokoju znajdowało się tylko jedno krzesło. Było ono wywrócone. Do rury przy suficie był przywiązany sznur, na którym wisiała dziewczyna. Właściwie teraz to już nie była dziewczyna, tylko zombie, ale poznałem ją. Mimo sinej twarzy i szklistych oczu zobaczyłem, że to musiała być ta sama osoba, którą wziąłem jako zakładniczkę gdy stąd uciekałem. Dotarło do mnie, że te chore skurwysyny musiały ją powiesić za to, że pomogła nam w ucieczce, a to wszystko moja wina. Poprosiłem Sołtysa o broń i z drżącymi rękoma zamachnąłem się. Trzask był okropny, ale jedno celne uderzenie uwolniło dziewczynę, która w końcu mogła odpocząć. Ciało dalej zwisało bezwładnie, kiedy opuszczaliśmy pokój. Obchód zajął nam całkiem sporo czasu, więc gdy dotarliśmy do głównego pomieszczenia zobaczyłem, że na stole położono tajemniczą postać, która nam pomogła. Była właśnie bandażowana przez Kiciusia. Sołtys przejął opiekę nad nieznajomym, a ja z resztą usiadłem na podłodze. Człowiek, który nas uratował był o wiele starszy, miał krótką brodę i dłuższe włosy koloru brązowego. Dostał w okolicach barku, więc nie była to poważna rana. Leżał teraz jednak nieprzytomny i całkowicie bezbronny.  Jego ogromna snajperka stała oparta o bar. Była naprawdę ogromna, teraz byłem pewien, że nie widziałem tak ogromnej spluwy.

                 Znowu postawiłem grupę przed ciężkim wyborem. Nie wiedziałem czy dobić, czy oszczędzić  tego człowieka. Nie mieliśmy auta przez moją głupotę, a żeby tego było mało śnieg ciągle padał. Usiadłem przy Nieznajomej i zacząłem rozmowę:

— Mam do ciebie pytanie i naprawdę chciałbym poznać szczerą odpowiedź – zacząłem tajemniczo, chciałem, żeby rozbudziła się i zwróciła na mnie uwagę. Rzadko kiedy pytałem ją o coś. Czas to zmienić – Co myślisz o tym człowieku? Czy on powinien przeżyć?

Pytanie wyraźnie ją zaskoczyło. Nieznajoma była ciekawą osoba. Nie wiedziałem o niej praktycznie niczego, a mimo tego całkowicie jej ufałem.  Nigdy nie zawiodła naszego zaufania i zawsze pomagała na swój sposób naszej sprawie. Szanowałem jej prywatność:

-Emm… właściwie myślę, że tak. Wiem, że zabijanie weszło nam teraz w nawyk, ale czy nie powinniśmy czasami komuś zaufać? Ten człowiek pomógł nam chociaż nas nie znał. Mógł przeczekać, aż tamci nas wystrzelają, a dopiero potem włączyć się do walki. Po mojemu jest spoko – uśmiechnęła się. Miała ładny, delikatny uśmiech. Było mi jej trochę szkoda. Ja w pełni pasowałem do apokalipsy, zawsze gdzieś wewnątrz byłem na to gotów. Ona była zwykłą dziewczyną. Wiedziałem, że lubi się zabawić i jest dosyć odważna, ale wciąż była osobą nie pasującą do tego burdelu:

— Masz rację. Całkowitą rację.

                Podniosłem się ciężko i popatrzyłem jeszcze raz na rannego. Sołtys przykładał zimne okłady do jego rozpalonego czoła. Podszedłem powoli do Kiciusia i Cinka, którzy powoli zasypiali, ale wiedzieli, że przed snem mamy jeszcze jedną rzecz do ustalenia:

— Kto pierwszy bierze wartę? – zapytałem.

Wymienili spojrzenia. Nie byłem pewien co planują, ale podejrzewałem, że zaraz się dowiem:

­— Stary, wiem, że te miejsce źle ci się kojarzy, nam też, ale nie myślisz, że jesteśmy tu bezpieczni? W końcu drzwi zabezpieczone, śnieg przysypał wejścia i sprawdziliście z Sołtysem budynek. Wyśpijmy się wszyscy raz porządnie. Są tu pokoje z łóżkami ludzi, którzy tu urzędowali. Czemu by nie skorzystać i odpocząć? Zostaniemy tutaj parę dni, znajdziemy jakiś pojazd i będziemy myśleć co dalej. W końcu reszta… — zaczął Kiciuś. Wiem, że nie chciał mówić o reszcie ludzi, z którymi byliśmy w obozie. Nawet dla mnie było to bolesne. Teraz przypomniałem sobie o jednej sprawie:

— Gdzie jest ten, który ocalał strzelaninę? Zostawiłem jednego przy życiu bo chciałem go przesłuchać.

— Och on. Nie przeżył. Trafiłeś go co prawda w nogę, ale przebiłeś jakąś tętnice i zanim go poskładaliśmy to się przemienił. Dobiliśmy go i zrzuciliśmy na stos z resztą przed barem – stwierdził Kiciuś.

— Szkoda. Nie uważasz, że to dziwne, że nie spotkaliśmy tutaj grupy Miczi? Przecież oni tu musieli być. Pojechali po nas… chyba, że nie dotarli do Supraśla. W sumie mogli zgubić trop, ale czy to oznacza, że są teraz gdzieś w Królowym Moście? – zapytałem. Ciężko było żyć w ciągłej niepewności. Co prawda sama apokalipsa to było coś niezwykle dziwnego, ale dało się do tego przyzwyczaić bo miałem u boku przyjaciół. Teraz połowa z nich była gdzieś tam, a ja marnowałem czas. Muszę znaleźć pojazd i wrócić do Królowego Mostu. Mógłbym znowu zagospodarować jakiś teren. Zbudować kolejny obóz i robić wyprawy po okolicznych terenach w poszukiwaniu reszty. To nie była głupia myśl:

— Można by było spróbować. Ale teraz idźmy już spać – powiedział Kiciuś po czym wszyscy rozeszli się po pokojach.  Każdy zajął oddzielne pomieszczenie.

                 Mimo zmęczenia nie mogłem zasnąć. Przewalałem się z boku na bok i dużo myślałem. Po głowie wciąż mi chodziła myśl związana z Łapą i tajemniczym mężczyzną, którego nazwała ojcem. Nie chciałem jej pytać o to bezpośrednio, ale byłem ciekaw czy ten mężczyzna rzeczywiście był jej tatą. Nagle usłyszałem trzask. Poderwałem się, a serce zaczęło mi bić szybciej. Wrócili… — pomyślałem. Wiedziałem, że nie wybiliśmy wszystkich ludzi z Supraśla, a oni teraz nas zaskoczyli. Podniosłem broń i celując w ciemność opuściłem moją sypialnię. Trzask. Szedłem dalej do źródła hałasu zastanawiając się dlaczego reszta nie wstaje. Może spali za twardo? A może już nie żyli? Trzask. Byłem przerażony. Jeżeli kolejne osoby zginęły przez moją nieodpowiedzialność to nie wybaczę tego sobie. Trzask. Teraz byłem pewien, że dźwięk wydobywa się z pomieszczenia, które było zajęte przez tajemniczego snajpera. Czyżby umarł i przemienił się? Kolejna ofiara naszych działań? Trzask. Otworzyłem z kopniaka drzwi mierząc bronią. Pomieszczenie było dobrze oświetlone i już po chwili zauważyłem, że nie ma żadnego niebezpieczeństwa. W pomieszczeniu na stole dalej leżał snajper, a obok niego stała Łapa. Grała w rzutki. Tarcza wisząca na ścianie była podziurawiona i tkwiły w niej cztery strzałki.

                Dziewczyna spojrzała na mnie nieco rozbawiona, ale widocznie zmęczona. Opuściłem broń i usiadłem na stole obok niej:

— Nie możesz spać? – zapytałem.

— Wybacz jeśli cię obudziłam. Nie dam rady zasnąć z myślą, że moja siostra jest gdzieś tam i możliwe, że marznie lub się boi. Gdybym tylko wiedziała gdzie jest pobiegłabym tam, chociażby to miało być na drugim końcu świata… Rozumiesz? – zapytała.

Rozumiałem.

— Mogę z tobą zagrać? – nie czekałem na odpowiedź tylko oczyściłem tarczę z rzutek i podałem jej trzy z nich. Trzask. Trafiła za osiem punktów:

— Martwisz się o swoich ludzi? – zapytała nieśmiało, dając mi miejsce do oddania rzutu.

— Teraz to są nasi ludzie. Mamy przymierze. – stwierdziłem, oddając rzut i zdobywając siedem punktów – Nie wiem Łapo. Oni gdzieś tam są, ale nie mam pojęcia gdzie. Po prostu to czuję.

Rzuciła ponownie trafiając w szóstkę:

— Co zrobimy teraz? Nie mam na myśli tego co zjemy jutro na śniadanie, tylko co będzie dalej? Zostaniemy tu czy będziemy szukać? – zapytała.

— Myślę, że powinniśmy przeczekać jeszcze parę dni, zebrać siły, znaleźć pojazd i pojeździć po okolicy. Nasi ludzi nie mogli od tak po prostu odejść stąd. Na pewno tez nas szukają. – Miałem przynajmniej taką nadzieję. W jednej z grup był Gigant, a w jednej Miczi. Oni zawsze myśleli racjonalnie. Rzuciłem ponownie trafiają w sam środek tarczy. Spojrzałem w oczy Łapy:

— Teraz ja muszę cię o coś zapytać. Chodzi o tego mężczyznę, którego zabiłaś. Czy on… — zacząłem.

— Tak. Nie chcę o tym mówić…

— Czy to dlatego ci ludzie nas złapali? Chcieli znaleźć ciebie? – wiedziałem, że odpowiedź na to pytanie mnie nie zadowoli albo zwyczajnie jej nie usłyszę, ale musiałem spytać.

— Tak. Bobru naprawdę, proszę cię skończmy temat.

                Zamilkłem. Nie chciałem wywierać na niej presji. Bolał mnie jednak fakt, że to przez nią dostaliśmy się do niewoli i przez nią to wszystko się rozpadło. Przez nią opuściłem obóz i przez nią wpadłem w zasadzkę. Oczywiście też moje agresywne zachowanie zmieniło stosunki z ludźmi z Supraśla, ale to był tylko jeden z powodów. Dokończyliśmy grę i stwierdzając, że Łapa wygrała ostatnim rzutem rozeszliśmy się. Ostatni raz spojrzałem na snajpera leżącego na stole i oddychającego ciężko. Teraz dopiero zauważyłem coś, co wprowadziło mnie w zdumienie. Ten człowiek nie miał jednego oka. W miejscu prawego oczodołu ział otwór. Zdziwiło mnie to, gdyż skuteczność jego strzałów była ogromna, a mógł celować używając tylko jednego oka. Opuściłem pomieszczenie i raz jeszcze sprawdziłem tylne drzwi. Były zamknięte. Ruszyłem korytarzem do pokoju, w którym spałem i rzuciłem się na łóżko. Tym razem zasnąłem bez problemów.

                 Rankiem zbudził mnie Sołtys. Przywitałem się z nim i poszedłem do głównego pomieszczenia baru. Nieznajomy podobno się obudził. Kiedy wszedłem do pomieszczenia siedział już na stole i rozmawiał o czymś z Kiciusiem. Gdy wszedłem w pomieszczeniu zrobiło się cicho. Nieznajomy spojrzał na mnie. Na jego prawym oku była teraz opaska, co nadawało mu wyraz pirata. Był dużym facetem, który najwidoczniej musiał jakoś aktywnie pracować lub lubił sport, bo jego postury pozazdrościł by nie jeden mężczyzna. Kolejną oznaką jego wieku były zakola i ślady siwizny na zaroście i włosach. Podszedłem do niego i przywitałem się:

— Jestem Bobru. Dziękujemy ci za pomoc. Gdyby nie ty nie dalibyśmy rady…

— Mnie możecie nazywać Łowcą. Moje imię jest nieważne, nie w tym pierdolonym świecie. Co do pomocy, nie ma sprawy. Polowałem na tych skurwysynów już od dawna. Rozbili moją grupę w okolicach Białegostoku. Zasłużyli na karę – odpowiedział. Jego głos był niski i pasował do wyglądu.

— Twoja broń stoi tam – wskazałem ją palcem – kiedy wydobrzejesz i będziesz chciał nas opuścić to droga jest wolna.

— Już mnie wyganiasz? W sumie jeśli jest taka możliwość to szukam ludzi. Bycie samotnym to samobójstwo. Zapamiętajcie te słowa. To najważniejsza zasada w tym posranym świecie.

                Miał rację. Nieznajoma robiła właśnie za barem śniadanie składające się z fasoli w puszkach i konserw rybnych. Ja w tym czasie wypytywałem nowego towarzysza o wszystko co ważne. Dowiedziałem się, że był członkiem pięcioosobowej grupy i parę tygodni temu stracił wszystkich w walce niedaleko Białegostoku. Z tego co opowiadał był doświadczonym strzelcem bo należał kiedyś do jakiejś formacji strzeleckiej:

— Szukacie pojazdu? Służę pomocą. Te skurwysyny zabrały mi towarzyszy oraz zapasy, ale mój Potwór został ze mną —  mówiąc to zaśmiał się serdecznie. Zaczęliśmy jeść.

— Potwora? Jakiego potwora? – zapytał z zainteresowaniem Kiciuś.

— Mój tir. Byłem dostawcą zanim zaczęło się to gówno i firma wyposażyła mnie w ogromną ciężarówkę towarową. Oczywiście zmodyfikowałem ją na potrzeby zabijanie skurwieli i teraz jest świetnym środkiem lokomocji. Schowałem ją w garażu na obrzeżach miasta. Tuż za kościołem – powiedział z dumą.

— To świetna wiadomość. Tylko czy pomieścilibyśmy się wszyscy? – zapytał Sołtys.

— Zmieściłoby się tam pięć takich grup jak nie więcej! Od biedy widziałem gdzieś na rynku sprawny autobus. Mi nie był potrzebny, ale jakby ktoś z was chciał moglibyśmy go przejąć – powiedział Łowca.

— Jak wyposażony jest twój Potwór? – zapytałem pochłaniając fasolkę.

— Jeżeli chodzi o zapasy to raczej krucho. Całe szczęście wy macie tu tego sporo. Co do amunicji i broni to mam na pace dwa pistolety i około dwudziestu pocisków oraz cały zapas łomów – odpowiedział bekając.

— Łomów? – spytał Cinek – Na chuj ci łomy?

— No nie pierdolcie, że używacie innej broni do walki wręcz? Łom jest najskuteczniejszy. Szczególnie tak zwana „łapka”. Cichy, skuteczny, a poza funkcją do walki przydaje się również do otwierania różnych rzeczy. Podrzucę wam parę sztuk jak będziecie chcieli.

                Nagle pomyślałem o czymś, o czym powinienem pomyśleć parę tygodni temu jeszcze w Królowym Moście:

— Słuchajcie jutro moglibyśmy wyjechać, wiem, że twoja rana wciąż jest poważna Łowco, ale nie możemy być pewni, że tych skurczybyków z Supraśla nie było więcej. Zebralibyśmy się o świcie i ruszyli do Potwora. Chcę jednak wam przekazać najważniejszy fakt. Ostatnio nie pomyślałem o tym, przez co teraz nie wiemy gdzie jest reszta. Gdyby cokolwiek poszło nie tak wszyscy spotykamy się przy Potworze. Jeśli cokolwiek nas rozdzieli musimy być właśnie tam.

Wszyscy skinęli głowami na znak, że zrozumieli i kontynuowali jedzenie. Dzień spędziliśmy na pakowaniu zapasów, odpoczynku i rozmowie. Mimo kolejnego sojusznika czułem niepokój. Raz prawie dostałem zawału, kiedy usłyszałem strzał. Okazało się jednak, że Łowca dał Kiciusiowi oddać jeden strzał ze snajperki. Wiedziałem, że Kiciuś o to poprosi. To były jego klimaty. Gdy nadszedł wieczór byłem pełen nadziei. Jutrzejszego ranka mieliśmy wyruszyć z powrotem do Królowego Mostu.

                 Byłem prawie pewien tego, że znajdziemy tam kogoś, aż do czasu wieczornej rozmowy z Łowcą. Siedziałem z Kiciusiem, Nieznajomą i Łowcą i obserwowaliśmy jak Łapa, Cinek oraz Sołtys grają w bilard:

— Mówisz, że widziałeś tutaj grupę osób parę dni temu? – spytałem. Serce waliło mi jak szalone i bałem się, że zaraz usłyszę coś niedobrego.

— To byli wasi przyjaciele? Przykro mi Młody… Widziałem jak wpadają na stado zombie i trupy ich otaczają. Jestem pewien, że widziałem jakąś czarnowłosą dziewczynę, młodziaka bez ręki i parę innych osób. Nie widziałem jak ginęli, ale byli w tak chujowej sytuacji… — rzekł Łowca.

Miczi i Dalion oraz reszta. Musiał ich tu widzieć. Czyli prawdopodobnie cała grupa zginęła. Poczułem smutek pomieszany z gniewem. Nie zasłużyli na coś takiego. Oni szli nas ratować. Nie miałem ochoty na dalszą rozmowę. Musiałem zaczerpnąć trochę świeżego powietrza.

                 Wspiąłem się po schodach na dach i wyszedłem w mroźną noc. Było całkowicie ciemno, księżyc był za chmurami, a gwiazd nie było widać. Nagle zobaczyłem jednak coś i usłyszałem jęki. Coś pełzało na dworze.  Zauważyłem trupa, ale nie był on sam. Po chwili dostrzegłem parę następnych i jeszcze kilka. Było ich dużo. Co gorsza szły do światła, które wydobywała lampa stojąca na stole w głównym pomieszczeniu baru. Zombie były wolne, ale musiałem ostrzec moich przyjaciół. Cofnąłem się z zamiarem zejścia drabiną, gdy nagle straciłem równowagę i o mało nie spadłem z dachu. Upadłem jednak i uderzyłem głową o jeden z kominów, za którym się ukrywałem gdy zdobywaliśmy to miejsce. W głowie mi się zakręciło i przez chwilę nie wiedziałem co się dzieje. Czułem tylko przeszywające zimno.

                 Nie wiem ile tak leżałem, ale w końcu odzyskałem świadomość i wstałem. Ostrożnie zszedłem z dachu i puściłem się biegiem w stronę głównego pomieszczenia. Usłyszałem trzask pękającej szyby. Bojąc się o życie pozostałych jeszcze bardziej przyspieszyłem przeładowując pistolet. Gdy wkroczyłem do miejsca, gdzie byli moi towarzysze zamarłem. Cinek i Kiciuś czyścili szybkimi uderzeniami zombie próbując wejść tu przez okna.  Kazałem im się odsunąć i zacząć strzelać, ponieważ trupów było za dużo, ale powiedziałem to za późno. Widziałem jak jeden z trupów chwyta Cinka za rękę i wgryza się w nią uwalniając falę krwi. Cinek odskoczył do tyłu i z przerażeniem patrzył na krwawy ślad, w którym go ugryzł zombie. Był zarażony.